Μέρες πρωτόγνωρου χειμώνα, υποσημείωση ενός ιστορικού χρόνου, ξαφνική παρένθεση στην ζωή μας που μας έθεσε εντός της, βίαια, ασυναίσθητα, τρομαγμένα.
Η απειλή του θανάτου, από ένα
σχεδόν αόρατο κορονοϊό, αναστέλλει τη ζωή που ξέραμε, ενθέτει χαρακτηριστικά
ξεχασμένα στο χρόνο, ενθυμήσεις περισσότερο από λογοτεχνήματα φαντασίας ή
κινηματογραφικά τοπία.
Εκούσιος εγκλεισμός, και υποχρεωτικές απομονώσεις,
αποστάσεις με ατομική ευθύνη, αλλά και με νομικές επιταγές.
Αναστολές δικαιωμάτων που σε διαφορετικές συνθήκες θα
φάνταζαν ως πολιτικές ολοκληρωτισμού,
είναι ενδεδειγμένες επιστημονικές επιλογές για την ανάσχεση της πανδημίας.
Ένα μεγάλο λευκό διάστημα στην ροή του ιστορικού
χρόνου.
Σαν το περπάτημα στον άδειο δρόμο, κατά μονάς, σαν την ανάσα με την χειρουργική μάσκα
να επικαλύπτει τις αναπνευστικές οδούς.
Σαν το χαιρετισμό με νεύματα και αγγίγματα με την αναστροφή
του χεριού, με τον αγκώνα ή την γροθιά.
Ένα κενό διάστημα χωρίς αγκαλιές και σφιξίματα, χωρίς
τις δονήσεις και τον παλμό των ενεργών συλλογικοτήτων.
Ένα κενό διάστημα, που οι μόνοι άνθρωποι είναι πιο
μόνοι και που η αρρώστια, το πένθος του μισεμού, γίνεται ακόμα πιο μοναχικό.
Πλεονασμός μοναξιάς που ιατρικώς ενδείκνυται για να
σπάσει την αλυσίδα της πανδημίας, αλλά που συσσωρεύει τραύματα στην συλλογική
ψυχή της ανθρωπότητας.
