Σχεδιάζοντας για την ασφάλεια και την πολιτική προστασία

Του ε.α.Αντιστρατήγου Γιάννη Σταμούλη

Προφητικά ίσως αρκετά χρόνια πριν το κτύπημα της 11/9 στους Δίδυμους Πύργους, ένας από τους σημαντικούς κοινωνιολόγους ο Ulrich Beck διατυπώνει, το 1986, την θεωρία του για την «Κοινωνία του Ρίσκου»

Σύμφωνα με αυτή, υποστηρίζεται ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι σύγχρονοι κίνδυνοι είναι παγκόσμιοι, απρόβλεπτοι και κατασκευασμένοι από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Παραδοσιακά οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν φυσικούς κινδύνους (σεισμοί, πλημμύρες). Σήμερα όμως, οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι προκύπτουν από την τεχνολογία, τη βιομηχανία, τα χημικά, την πυρηνική ενέργεια και την κλιματική αλλαγή.

Οι κίνδυνοι αυτοί δεν γνωρίζουν σύνορα· μια πυρηνική διαρροή ή η υπερθέρμανση του πλανήτη επηρεάζουν την ανθρωπότητα συνολικά.

Ίσως το καλύτερο δίδαγμα από την τραγωδία της 9/11 είναι η  διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης για τον σχεδιασμό των συστημάτων ασφάλειας και πολιτικής προστασίας. Μια  που να υπερβαίνει  την  λογική της κλασικής πρόβλεψης και του ελέγχου, και να στρέφεται σε πιο ευέλικτες, προσαρμοστικές και διεθνώς συνεργατικές δομές.

Σχεδιάζουμε χωρίς  την επανάπαυση των σημερινών  μοντέλων πρόβλεψης, ενσωματώνοντας παραμέτρους συνθηκών αβεβαιότητας.

Εισάγουμε στην ανθεκτικότητα των συστημάτων και την παράμετρο της αντι-ευθραστικότητας, όπου μετά από την διαχείριση μιας κρίσης , αυτά γίνονται ισχυρότερα και ανθεκτικότερα, ενσωματώνοντας τις νέες πληροφορίες.

Λαμβάνουμε υπόψη ότι   η αβεβαιότητα δεν είναι εξαίρεση, αλλά κανονικότητα τις σύγχρονες κοινωνίες.

Καθιστούμε ενήμερη την κοινωνία για τις πραγματικές δυνατότητες των μηχανισμών ασφαλείας-πυρασφαλείας-πολιτικής προστασίας. Δεν μπορεί να παρέχεται μια διαβεβαίωση για την πλήρη εξάλειψη των κινδύνων, αλλά ότι οι διατιθέμενοι πόροι και μέσα θα χρησιμοποιηθούν με τον βέλτιστο τρόπο για την μείωση και  καλύτερη διαχείρηση των συνεπειών μιας καταστροφής.

Χτίζουμε  θεσμούς που προάγουν την εμπιστοσύνη, την προσαρμοστικότητα και τη συλλογική δράση.

Προετοιμάζουμε πολίτες για να ζουν χωρίς την ψευδαίσθηση της απόλυτης ασφάλειας, αλλά όσο το δυνατόν καλύτερα εκπαιδευμένους να επιζούν σε ένα περιβάλλον διακινδύνευσης.

 Το  βιβλίο είναι ελεύθερο στο σύνδεσμο 

Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΗΣ 11 / 9 ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ -ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Εμπρησμός και τρομοκρατία

c foto Π.Κοτρίιδης

 

Του ε.α.Αντιστρατήγου Π.Σ Γιάννη Σταμούλη

Στο φονικό οπλοστάσιο, των τρομοκρατών, παγκοσμίως, σημαντική θέση περιλαμβάνει το όπλο του εμπρησμού.

Η φωτιά είναι ένας τελείως διαφορετικός τύπος επίθεσης όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα μέσα τρομοκρατίας. Τα παράγωγά της, καπνός, εκρήξεις, φόβος, μπορεί άνετα να αποπροσανατολίσουν τις αρχές ασφαλείας, να εμποδίσουν ή να καθυστερήσουν την επέμβασή τους και να δημιουργήσουν πολλαπλάσιους κινδύνους και ενδεχομένως να αυξήσουν τον αριθμό των θυμάτων.

Η φωτιά είναι ένα ελκυστικό όπλο για τους τρομοκράτες γιατί απαιτεί λίγη έως καθόλου εκπαίδευση, κάνει την τακτική αντίδραση πιο δύσκολη, ενώ οι εικόνες της προκαλούν την δημοσιότητα, έχοντας κάλυψη από τα ΜΜΕ και τραβώντας την παγκόσμια προσοχή.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι στο τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το χτύπημα έγινε με τα αεροπλάνα, αλλά οι πυρκαγιές που προκλήθηκαν, ήταν που κατέρριψαν τους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στην πιο θανατηφόρα επίθεση στο έδαφος των ΗΠΑ.

Το ίδιο εφιαλτικό σενάριο θα επαναληφθεί το 2008 στη Βομβάη της Ινδίας. Σε διάστημα τριών ημερών, 10 τρομοκράτες από το Lashkar-i-Tayyiba (LeT), θα κάνουν την πόλη να παραλύσει.

166 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε πολλές τοποθεσίες σε όλη την πόλη, με την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου για τρομοκρατικές επιθέσεις, που περιελάβανε τη χρήση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών, δολοφονίες, κράτηση ομήρων, καταλήψεις κτιρίων, ελεύθερους σκοπευτές, απαγωγές και εμπρησμούς.

Το μεταναστευτικό με την σκληρή αλήθεια των αριθμών

Πριν περίπου μια δεκαετία φοιτώντας στην Σχολή Εθνικής Ασφαλείας, στα πλαίσια σχετικής εργασίας, με δύο εξαιρετικούς συναδέλφους της ΕΛΑΣ, μελετούσαμε τα ζητήματα εγκληματικότητας και κοινωνικών  εκρήξεων των μεταναστών στην Ευρώπη, εντοπίζοντας σε μια πρώιμη φάση, για τα δεδομένα της εποχής, μια ιδιαίτερη απειλή για την ασφάλεια   της γηραιάς Ηπείρου.

Την εποχή εκείνη, το προς μελέτη, ήταν ή ομαλή  ένταξη μεταναστών στην ευρωπαϊκή οικογένεια και η οπτική του ζητήματος από την άποψη τη ασφάλειας.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, οι όποιες  ενδελεχείς  και σε βάθος μελέτες  για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην κοινότητα ξεπεράστηκαν βιαίως από την νέα μορφή του μεταναστευτικού τόσο σε χαρακτηριστικά όσο και σε αριθμούς.