Των Γ.Σταμούλη - Ν.Διαμαντή
Οι οδυνηρές στιγμές εξαιτίας της τραγικότητας που ακολουθεί μετά από ένα μεγάλο καταστροφικό, αναδεικνύουν πέρα από αυτήν την καθαυτή διαχείριση των άμεσων συνεπειών της καταστροφής, την ανάγκη της διαχείρισης του συλλογικού πόνου, των απωλειών και των τραυμάτων της κοινωνίας που επλήγη. Ο συλλογικός αυτός πόνος μετατρέπεται σε συλλογικό πένθος που αλλάζει την ίδια την συμπεριφορά της κοινότητας. Οι άνθρωποί της έχουν το αίσθημα της ανασφάλειας, της απώλειας του ελέγχου, νιώθουν εκτεθειμένοι σε νέες επερχόμενες τραγωδίες, έχοντας στο μυαλό τους, ότι άνετα θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι ή οι δικοί τους στη θέση των θυμάτων...αυτό που ακούγεται..."από τύχη ζούμε"
Το σύνολο των ανθρώπων της κοινωνίας που δοκιμάστηκε, δύναται να εκτεθεί τραυματικά από τις εμπειρίες της καταστροφής, επηρεάζοντας με ποικίλο τρόπο τα άτομα που εκτέθηκαν. Το σοκ και η άρνηση είναι οι συνήθεις κοινές αντιδράσεις, οι οποίες αποτελούν παράλληλα και μηχανισμούς προστασίας.