Του ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη
Οκτώβριος του 1935. Ογδόντα χρόνια πριν, στην Αθήνα, οι Πυροσβέστες, του νεοσύστατου Πυροσβεστικού Σώματος, βιώνουν μια εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα.
Εργαζόμενοι σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, χωρίς κανένα σχεδόν εργασιακό δικαίωμα, με πενιχρότατο μισθό και σχεδόν καμία ασφαλιστική ή συνταξιοδοτική πρόβλεψη.
Η αγανάκτηση όμως αρχίζει να ξεχειλίζει τον Ιούνιο του ίδιου έτους μετά από ένα σοβαρότατο τραυματισμό, συναδέλφου κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς, ο οποίος μένει ανάπηρος, κρίνεται ανίκανος για εργασία και απολύεται από το Πυροσβεστικό Σώμα χωρίς να δικαιούται σύνταξη ή ασφαλιστική κάλυψη.
Η είδηση ξεσηκώνει τους Πυροσβέστες των Αθηνών, οι οποίοι προχωρούν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με αποκορύφωμα να οργανώσουν απεργία
πείνας στις 29 Οκτωβρίου του 1935, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν την τότε κυβέρνηση της εποχής.
Η πράξη τους θα προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη, αλλά θα περάσει πολύς καιρός για να αποφασίσει η ελληνική πολιτεία να ασχοληθεί με το ζήτημα και να θεσμοθετήσει ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στο πυροσβεστικό προσωπικό.
Το 2013, σε ένα μικρό e-book,έκδοση της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, συγκέντρωσα τα πρώτα εύκαιρα στοιχεία για το λησμονημένο αυτό γεγονός της πυροσβεστικής ιστορίας.
Μετά από έρευνα σε αρχεία εφημερίδων και χρησιμοποιώντας κομμάτια από την ανέκδοτη ιστορία (1972) του αείμνηστου ε. α. Πυράρχου Βασίλειου Ζαφειρόπουλου, που έζησε τα γεγονότα, συμπληρώνω και φωτίζω ακόμη καλύτερα τα γεγονότα εκείνων των ταραγμένων ημερών.
Ογδόντα χρόνια μετά, σήμερα, μια αναδρομή στη πρώτη αυτή «συνδικαλιστική δράση» των Πυροσβεστών έχει ξεχωριστή σημασία.
Στέλνει το διαχρονικό μήνυμα της αναγκαιότητας του «αγώνα» ως σταθερής για τη διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματα και τα αδιέξοδα.
Προβάλει την πολύτιμη παρακαταθήκη ότι το αύριο, το κάθε αύριο δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται.