Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη
Ξημερώματα της 12 ης Νοεμβρίου του παγωμένου Δεκέμβρη του 1942.
Στις 04.05 το τηλέφωνο πυρκαγιάς του Β΄ Πυροσβεστικού Σταθμού Θεσσαλονίκης, σχίζει την ησυχία, και η τηλεφωνική κλήση ειδοποιεί για συμβάν πυρκαγιάς στο άνω τμήμα της πόλης, στην οδό Θεοτοκοπούλου 4 στην συνοικία Καφέ-Κουλέ.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα δύο αντλιοφόρα πυροσβεστικά οχήματα, τύπου FEDERAL, με το σύνολο του πυροσβεστικού προσωπικού της βάρδιας, φεύγει από τον Πυροσβεστικό Σταθμό και στις 04.10 φθάνει στο συμβάν.
Ένα 2όροφο κτίριο, παλαιάς μικτής κατασκευής, με είδη καταστήματος ψιλικών, κουρείου και οικιακών έχει παραδοθεί στις φλόγες.
Οι Πυροσβέστες επιχειρούν με μια ομάδα να προσβάλει απευθείας τη φωτιά, ενώ με δεύτερη ομάδα προσπαθούν να εμποδίσουν την εξάπλωσή της στα παρακείμενα παλιά κτίρια, ενώ έχουν κινητοποιηθεί και άλλες πυροσβεστικές δυνάμεις από τους υπόλοιπους τρείς πυροσβεστικούς σταθμούς της πόλης.
Κατά την διάρκεια της επιχείρησης, ο Πυροσβέστης Α΄Τάξεως Χρήστος Σαμαράς και ο Πυροσβέστης Β΄Τάξεως Πούλιος Κωνσταντίνος, προσπαθώντας να περιορίσουν την πυρκαγιά από την πρόσοψη του φλεγόμενου κτιρίου, παραβιάζουν ένα από τα κλειστά ρολά και μπαίνουν στο κτίριο.
" ήκουσα τον υποχθονίον γδούπον της
καταρρεύσεως, (ώρα περίπου 4:30) και σπεύσας εν σπουδή επί του τόπου
επληροφορήθην το τραγικό συμβάν της υπό τα ερείπια καταπλακώσεως του ατυχούς Πυροσβέστου Πούλιου Κωνσταντίνου, η ανάσυρσις του οποίου δι αστραπιαίας
ταχύτητος επιτευχθεί εν ζωή υπό ολοκλήρου σχεδόν της δυνάμεως ημών και τη
συνδρομή παρευρισκομένων αστυνομικών οργάνων, αποσταλέντος παρευθύς τούτου δι υδροφόρου οχήματος εις το δημοτικόν νοσοκομείον όπου την 6.30 ώραν της αυτής ημέρας υπέκυψε..."
Μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές, γραμμένες λίγες ώρες μετά, από τον Αξιωματικό Υπηρεσίας της βάρδιας, Σταθμάρχη Β΄ Καραστάθη Αθανάσιο, περιγράφεται λιτά, αλλά συγκλονιστικά η θυσία στο καθήκον του πρώτου ηρωικού Πυροσβέστη του Πυροσβεστικού Σώματος στην πατρίδα μας.
Η αναφορά συνεχίζει με την περιγραφή των συνθηκών της τραγικής στιγμής, αλλά και της αγωνιώδους επιχείρησης της διάσωσης του Πούλιου, όπου τραυματίστηκε στα χέρια ο ίδιος ο Αξιωματικός Υπηρεσίας Καραστάθης, ο Πυροσβέστης Παπαθανασίου Νικόλαος, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στο συμβάν παρότι ήταν εκτός υπηρεσίας, και ο αστυνομικός Κραβαρίτης Ιωάννης, Στο συμβάν επίσης τραυματίστηκαν δύο ακόμη Πυροσβέστες, ο Τομαράς Κων/νος και ο Γιαννακάκης Ιωάννης.
Η αναφορά συνεχίζει με απροσδόκητο τρόπο, που δείχνει την φόρτιση του γράφοντος, "δεν παραλείπω να αναφέρω ότι το επιδειχθέν άκρως εξαιρετικόν θάρρος των εργαζομένων υπαλλήλων και η ψυχραιμία τούτων καθ όλη τη διάρκεια της κατασβέσεως εσυνεχίσθησαν και μετά το τραγικό θέαμα της καταπλάκωσεως υπό τα ερείπια του ατυχούς συναδέλφου των, με το αυτό αδιάλειπτον και απτόητον μένος το οποίο καταλαμβάνει ένα γενναίο μαχητήν όταν βλέπει να πίπτη έμπροσθεν του πιστός εις το καθήκον, ο εις το πλευρόν συναδέλφου του... "
Και αυτή η αναφορά γίνεται πιο συγκλονιστική από το κλείσιμό της: Η παρούσα δεν συνετάχθη ιδιοχείρως, αλλά εδακτυλογραφήθη καθ υπαγόρευσιν λόγω των εγκαυμάτων αμφοτέρων των χειρών μου...
Ο Κωνσταντίνος Πούλιος, ήταν μόλις 26 ετών. Καταγόμενος από το Πολύδενδρο Γρεβενών, είχε καταταχθεί στο Πυροσβεστικό Σώμα τον Οκτώβριο του 1939, είχε μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1940 και είχε γίνει μόνιμος τον Οκτώβριο του 1941. Είχε παντρευτεί τον Αύγουστο του 1941 και τον Απρίλιο του 1942, το νιόπαντρο ζευγάρι είχε φέρει στον δύσκολο κατοχικό κόσμο της πατρίδας μας, ένα αγοράκι, που θα το χαρεί μόνο για μερικούς μήνες, πριν η θυσία στο καθήκον του κόψει το νήμα της ζωής του.
Λίγους μήνες μετά το τραγικό συμβάν με έγγραφό της η Πυροσβεστική Υπηρεσία Θεσσαλονίκης (7-12-1942) διαβιβάζει την αίτηση της χήρας Πούλιου με τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την χορήγηση σύνταξης, με την υποσημείωση ότι "για την κηδεία του φονευθέντος υπαλλήλου διετέθη το ποσόν των 121.000 δραχμών,αίτινες κατεβλήθησαν υπό των Αξιωματικών και υπαλλήλων τη; καθ ημάς Υπηρεσίας οικία βουλήσει", καταλήγοντας ότι αν το Υπουργείο Εσωτερικών εγκρίνει να πληρώσει αυτή τη δαπάνη, το ποσό οι συνάδελφοι θα το παραχωρήσουν στην οικογένεια του φονευθέντος συναδέλφου.
Η ημερομηνία της θυσίας του Κωνσταντίνου Πούλιου, είναι πλέον η αναθηματική ημέρα Μνήμης για τους ΗΡΩΕΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ