Ο πρόλογος της έκδοσης.
«Η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας» σημείωνε ο Πάμπλο Πικάσο, συμπληρώνοντας ότι την «αντικειμενική πραγματικότητα θα έπρεπε να τη διπλώναμε προσεκτικά σαν σεντόνι και να την κλείναμε σε μια ντουλάπα, μια για πάντα.
Οι Πυροσβέστες στην δική μας καθημερινότητα, ισορροπούμε, σε ένα λεπτό νήμα που χωρίζει την ζωή από την απώλειά της, φορτωμένοι εικόνες καταστροφής στο μυαλό μας, καυτό καπνό στα πνευμόνια μας.
Ένας κόσμος μαύρο, γκρί, σκοτεινός με σκούρες αποχρώσεις, της σκληρής πραγματικότητας που συνθέτει τον κόσμο της διακινδύνευσης. Σε αυτό το μουντό, υπάρχουν όμως οι χαραμάδες που ξεχύνεται όμως η χαρά της σωτηρίας, η ικανοποίηση της διάσωσης, ουράνιο τόξο ίδιο, όταν η αποστολή διασώζει τη ζωή, διασφαλίζει το βιός, προστατεύει τον φυσικό πλούτο.
Οι ίδιοι άνθρωποι, όταν βγάζουν τη καπνισμένη στολή, ξεκουμπώνουν το λερωμένο κράνος, προσπαθούμε να ξεπλύνουμε το έσω μας, να βάλουμε ομορφιά στον καμβά της καθημερινότητάς μας. ‘Όταν σιωπούν οι σειρήνες των πυροσβεστικών, πολλοί από εμάς, μεταστοιχειώνουμε την σκληρή πραγματικότητά μας, σε χρώματα, σχήματα, γραμμές.
Χρωματίζουμε το άχρωμο, φτιάχνουμε το δικό μας κόσμο, πιο όμορφο πιο ήσυχο πιο γαλήνιο. Ερασιτέχνες που καταπιανόμαστε να ομορφύνουμε το μέσα μας και να φτιάξουμε εικόνες λίγο αλλιώτικες από το πραγματικό.
Σε αυτή την έκθεση, οι επαγγελματίες Πυροσβέστες ερασιτεχνούμε, προσπαθώντας να χρωματίσουμε, ψιθυρίζοντας ευλαβικά για την ομορφιά της ζωής, σιγοτραγουδώντας για την αρμονία της ίδιας της ουσίας της. Χωρίς κεντρικό θέμα, με διαφορετικές προσεγγίσεις, με ξεχωριστές τεχνικές, αλλά με την ίδια αφετηρία, αναπαραστούμε την πραγματικότητά μας, το απλό μικρό θαύμα, τη ζωή.
Ιωάννης Σταμούλης
Υποστράτηγος