Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος,
ή μια πόλη μαγική.
Έγραφε ο Τσέχος Μίροσλαβ Χόλουμπ, τραγουδώντας για την άγουρη πεθυμιά του ανθρώπου να ξεφύγει από τους τοίχους που κλείνουν τη νιότη του, την ορμή του να κατακτήσει τους κόσμους που βλέπει και φαντάζεται. Η ασφάλεια της εστίας φαντάζει "δεσμά" που σε κρατούν πίσω, δεμένος με το σήμερα το μέτριο το χωρίς προοπτική.
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά ’βρω τα παράθυρα. — Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θα ’ναι παρηγορία. —
Η νιότη ψάχνει για το φωτεινό, το ανοικτό, το πέρασμα, να βγει στα ανοικτά της ζωής
Ο Αλεξανδρινός ταξιδευτής, ο Κ.Καβάφης, φωτογράφιζε το αίσθημα αυτό στους στίχους του.
Ανοίγουμε τις πόρτες
κλείνουμε τις πόρτες
δρασκελάμε τις πόρτες
και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού
μήτε πολιτεία μήτε και λιμάνι...
Αν είχα δικαίωμα, δικαίωμα εκλογής
Να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι τούτο το ταξίδι
Θα το ξανάρχιζα, Θα το ξανάρχιζα, Θα το ξανάρχιζα.
Κι όταν δρασκελάς την πόρτα για τον ανοικτό κόσμο ξεκινάει το ταξίδι στην πραγματικότητα. Ο γείτονας μας Ναζίμ Χικμέτ στους στίχους του, ζωγραφίζει την διαδρομή. Με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι μεγάλοι ποιητές καταλήγουν πως το χρώμα στην απόφαση το δίνει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες –
πόρτες κλειστές σ’ ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές
Μα και η απελευθέρωση της νεότητας και η ορμή του ταξιδιού ορίζονται από τα όρια της ζωής που την στιγματίζει το ¨πεπερασμένο" και το φθαρτό της ζήσης που μήτε αποφεύγεται μήτε διασκεδάζεται.
Ο ποιητής της θλίψης μας, Μίλτος Σαχτούρης σιγοτραγουδά σπαρακτικά:
"Η πόρτα που άνοιξες με τόσο πάθος
άνοιξε στο θάνατο
και δε μπορούν να τον σκεπάσουν τρία λουλούδια
και δε μπορούν να τον ξορκίσουν
τα ζαχαρένια μάγουλα του κοριτσιού
πίσω απ’ την πόρτα
πίσω απ’ την πόρτα το κορίτσι γδύνεται στον άνεμο
τα κυπαρίσσια ψιθυρίζουνε μια προσευχή χιονιού...
...η πόρτα που άνοιξες με προσοχή
έχει άλλες χίλιες πόρτες πίσω της
πίσω από κάθε μια και μια κραυγή
πίσω από κάθε μια κι ένα στητό κορίτσι
Και ίσως το μαγικό αντικλείδι για την θύρα τη βαριά που περιορίζει το φθαρτόν της μικρής μας ζωής να είναι Ποίηση, όπως λεξο-ιχνογραφεί ο Κώστας Κουκουζέλης:
"Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης."