Κιτρινισμένο κάπου ανάμεσα στα χαρτιά του αρχείου μου, ανέσυρα το παραπάνω απόκομμα της εφημερίδας, που με έφερε πίσω μερικές δεκαετίες, στα λυκειακά μου χρόνια.
Πρόεδρος του Συμβουλίου της τάξης μου και μέλος του 15μελούς του Μαθητικού Συμβουλίου του 12ου Λυκείου Κάτω Πετραλώνων, μαζί με τα γράμματα, μάθαινα τις κοινωνικές διεργασίες μέσα από τον άγουρο τότε μαθητικό συνδικαλισμό.
Μια άλλη εποχή που οι περισσότεροι τότε πιτσιρικάδες βιώναμε τις κοινωνικές ανησυχίες μας, μέσα από την ιδεολογία και την πολιτική που προσεγγίζαμε αγνά,με πάθος, σχεδόν ερωτικά.
Η πρώτη επαφή με το "εμείς", η πρώτη συναίσθηση ότι "μετέχεις", αποφασίζεις, παλεύεις.
Μοιραία η επαφή γινόταν μέσα από τις πολιτικές νεολαίες, στρατευμένοι από εδώ ή εκεί, αλλά σε κάθε περίπτωση "δεκαεξάρηδες" που βλέπαμε τα πράγματα μπρος από την κουρτίνα και πιστεύαμε ότι κατέχουμε την αλήθεια και ότι η επιλογή μας θα άλλαζε τον κόσμο.
Το κιτρινισμένο απόκομμα από την εφημερίδα μου θύμισε μια άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή, όπου συζητάγαμε, διαφωνούσαμε, πλακωνόμασταν, αλλά νιώθαμε σεβασμό και πολλές φορές θαυμασμό για όσους από εμάς, αν και "αντίπαλοι" άρθρωναν συγκροτημένο λόγο, βγαίναν μπροστά και βάζαν την γνώμη τους σημαία, χωρίς να στρογγυλεύουν τις γωνίες και χωρίς να ζητάν ανταλλάγματα.
Σήμερα τόσα χρόνια μετά, το απόκομμα, εκτός από νοσταλγία, κουβαλάει ακόμα τη φρεσκάδα του, ότι από εκείνο το δημόσιο σχολειό των Κάτω Πετραλώνων, μάθαμε εκτός από γράμματα και πόσο αναγκαία είναι να σαι "ενεργός πολίτης"..
Βλέπω αρκετούς από τους συμμαθητές μου και συναγωνιστές στον "μαθητικό συνδικαλισμό", οι περισσότεροι ανεξάρτητα της πορείας τους, ενέταξαν στη ζωή τους την ενεργή συμμετοχή και την πολιτική κρίση.
Και αυτό είναι που πρέπει να παραμένει σταθερό στο χρόνο ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης.