 |
Του Γιάννη Σταμούλη ε.α.Αντιστρατήγου Π.Σ.
Βλέποντας στα τηλεοπτικά μέσα την διαπραγμάτευση την αμερικάνικης ηγεσίας με τον Ουκρανό Πρόεδρο, σε ζωντανή μετάδοση, μια νέα τακτική του Λευκού Οίκου, και χωρίς να μπούμε στις βαθιές γεωπολιτικές πτυχές του θέματος, αυτό που είδαμε σε κοινή θέα, είναι η διαχρονική διαπραγμάτευση ενός Ισχυρού και ενός όχι, και είδαμε σε δημόσια θέα, πόσο απλό, λιτό και ξεκάθαρο είναι ο ισχυρός να υπερασπίζεται το κέρδος μέσω της ισχύος του και πόσο επίσης καταδικασμένο φαίνεται ο αδύνατος να διεκδικεί το δίκαιο του και την επιβίωση του.
Η πραγματικότητα απλά ξεδιπλώθηκε στην παγκόσμια κοινότητα με το επίσης πραγματικό της πρόσωπο. Βέβαια πολλές φορές ο ιστορικός τροχός, γύρισε και λίγο αντίστροφα, προσπερνώντας αυτήν την διαχρονική διάταξη ισχύος, αλλά μάλλον είναι η εξαίρεση.
Σε τούτη την μικρή μας χώρα τα παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από γνωστά, σε τέτοιες διαπραγματεύσεις.
Άλλωστε οι προπάτορες μας Αρχαίοι Αθηναίοι, πρώτοι, εφάρμοσαν σχεδόν με την ίδια σκηνοθεσία μια παρόμοια διαπραγμάτευση και μάλιστα με τραγική κατάληξη για τον ανίσχυρο συνομιλητή τους τους Μήλιους.
Οι ισχυροί Αθηναίοι, το 416 π.Χ., παρότι έχουν συνάψει ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, εκβιάζουν τους κατοίκους της Μήλου, παρότι συγγενείς με τους Σπαρτιάτες να μπουν στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Ο εκβιασμός αυτός ολοκληρώνεται με την ένοπλη απόβαση των Αθηναίικών στρατευμάτων στην Μήλο, όπου ξεκινούν οι ...διαπραγματεύσεις.
Οι Μήλιοι αντέτειναν τα δικά τους επιχειρήματα περί της θέλησής τους για ελευθερία και ουδετερότητα. Οι Αθηναίοι στην δευτερολογία τους, ήταν απλοί λιτοί και ξεκάθαροι:
Έχουμε την απαίτηση να επιδιώξουμε πιο πολύ να επιτύχουμε τα δυνατά από όσα κι οι δυο μας αληθινά έχουμε στο νου μας, αφού ξέρετε και ξέρουμε ότι κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι, όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.
Οι Μήλιοι πιστεύουν ότι διαπραγματεύονται και προτείνουν να παραμείνουν ήσυχοι, να θεωρηθούν φίλοι των Αθηναίων, αλλά να κρατήσουν και την ουδετερότητά τους...
Η διαπραγμάτευση, λαμβάνει τέλος, χωρίς δείπνο εργασίας, με την δήλωση των Αθηναίων ότι η φιλία αυτή, στα μάτια των υπολοίπων υπηκόων θα ήταν απόδειξη αδυναμίας ενώ το μίσος θα είναι απόδειξη της δύναμής τους.
Και χωρίς να προχωρήσουν σε συνέντευξη τύπου, κάνουν μια τελευταία δήλωση : Έχουμε τη γνώμη για τους θεούς και τη βεβαιότητα για τους ανθρώπους, ότι, αναγκασμένοι από ένα φυσικό νόμο επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους όπου είναι πιο δυνατοί .
Η διαπραγμάτευση ολοκληρώθηκε με τα αθηναίικά στρατεύματα να σφάζουν όλους τους άρρενες να πωλούν όλα τα γυναικόπαιδα ως δούλους και στην έρημη πια Μήλο να εγκαταστήσουν 500 Αθηναίους κληρούχους.
Η ιστορία συνεχίζεται.