Του Γιάννη Σταμούλη ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ.
Όταν εκεί κάπου στο 2015 είχα διαβάσει μια εκτίμηση των Η.Ε. ότι μέχρι το 2050 πως ένας από κάθε επτά ανθρώπους στο Μπαγκλαντές θα εκτοπιστεί από την κλιματική αλλαγή, θεώρησα ότι ήταν μια υπερβολή.
Τρία χρόνια αργότερα η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει ότι οι κλιματικοί πρόσφυγες από την υποσαχάρια Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την υπόλοιπη Νότια Ασία θα ξεπεράσουν τα 150.000.000 μέχρι το 2050.
Την ίδια περίοδο ο 0ΗΕ υπολογίζει τους κλιματικούς πρόσφυγες μέχρι το 2050 σε 200.000.000, και σε 1 δισεκατομμύριο τους ευπαθείς φτωχούς που η μόνη τους επιλογή θα είναι να αγωνιστούν ή να διαφύγουν.
Η πραγματική εξέλιξη της κλιματικής κρίσης αρχίζει να δικαιώνει τις προβλέψεις.
Το 2018 καταιγίδες σαρώνουν την Ιαπωνία, αναγκάζοντας 1,2 εκατομ. ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Την ίδια χρονιά ο τυφώνας Μανγκούτ προκαλεί την εκκένωση 2,4 εκατομ. Κινέζων, ο τυφώνας Φλόρενς στις Καρολίνες, μετατρέπει την παραθαλάσσια πόλη Γουίλμιγκτον σε νησί, ενώ ένας εξίσου καταστροφικός τυφώνας στον Ειρηνικό, εξαφανίζει την Ανατολική Νήσο της Χαβάης.
Ταυτόχρονα λίγο πιο πέρα η πυρκαγιά Γούσλει, κοντά στο Λος Άντζελες προκαλεί την εκκένωση 170.000 ανθρώπων.
Σε ένα προφητικό έργο ο Τζεφ Γκουντελ με τίτλο THE WATER WILL COME παραθέτει τα μνημεία, αλλά και πολιτισμούς που θα μετατραπούν σε υποβρύχια αξιοθέατα.
Η πραγματικότητα για άλλη μια φορά είναι πιο εφιαλτική.
Η Τζακάρτα πλήττεται από πλημμύρες και παρατηρούνται σημεία βύθισης, ενώ η Κίνα στο δέλτα του ποταμού Περλ, κάθε καλοκαίρι απομακρύνει χιλιάδες πολίτες.
Μετά τις φονικές πλημμύρες του 2017 στη Ν.Ασία, ο Γεν.Γραμματέας του ΟΗΕ, δήλωσε ότι αυτές επηρέασαν τη ζωή 41.000.000 ανθρώπων.
Μόνο από τη Μιανμάρ έφυγαν 700.000 πρόσφυγες προς το Μπαγλαντές για να γλυτώσουν την μανία του νερού.
Στο Πουέρτο Ρίκο, ο τυφώνας Μαρία κατέστρεψε το δίκτυο ηλεκτροδότησης και υδροδότησης για μήνες, ενώ η αγροτική παραγωγή για ένα χρόνο σταμάτησε.
H οργή της κλιματικής κρίσης, είναι ορατή. Η Νέα Ορλεάνη, χρόνια μετά την επέλαση της καταστροφικής ΚΑΤΡΙΝΑ δεν έχει συνέλθει με πολλούς κατοίκους να μην επέστρεψαν ποτέ στα σπίτια τους. Άλλωστε η ακτογραμμή της Λουζιάνα πλημμυρίζει από την θάλασσα, με χιλιάδες τετραγωνικά ήδη στεριάς χαμένα.
Για αυτούς που επιμένουν να αμφιβάλουν για το φαινόμενο, απλά μπορούν να πληκτρολογήσουν μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για το Τουβαλού, το νησιώτικο σύμπλεγμα, κοντά στη Χαβάη. Είναι το τέταρτο μικρότερο κρατίδιο στον κόσμο. Εδώ και χρόνια η στάθμη ανεβαίνει 0,5 εκατ. ετησίως και προβλέπεται ότι σε μερικά δεκάδες χρόνια το νερό θα το καλύψει, οδηγώντας τους πολίτες τους σε προσφυγιά. Το ίδιο συμβαίνει και στα νησιά Σολομώντα, όπου η άνοδος του νερού είναι τριπλάσια του παγκόσμιου μέσου όρου.
Πηγές
www.citylab.com, Doi.org, Ethnos.gr, www.Reliefweb, www.Openknowledge.worldbank.org, www.Unccd.int, af.reuters.com,timesofindia.indiatimes.com, wc.gov.in, www.birmingham.ac.uk, www.iea.org, www.ipcc.ch