Του Προέδρου της ΕΑΠΣ Γ.Σταμούλη
Στιγμιαία ήρθαν στο μυαλό μου
Η ΕΙΚΟΝΑ των προσώπων των συναδέλφων όταν η φωτιά μας ξεπερνούσε,
Η ΕΙΚΟΝΑ την στιγμή που η φωτιά μου απόκλεισε την επικοινωνία από ένα πυροσβεστικό και την καρδιά που πέταξε μακριά μέχρι να το ξαναδούμε με σώους όλους τους συναδέλφους,
Η ΕΙΚΟΝΑ των συναδέλφων που τραβούσαν σωλήνα μέσα στο πύρινο μέτωπο,
Η ΕΙΚΟΝΑ από την κατάσβεση στο σπίτι μαζί με εθελοντές με την βοήθεια του ηλικιωμένου ιδιοκτήτη του,
Η ΕΙΚΟΝΑ με το πεζοπόρο της ΕΜΑΚ όπου στην ανάπαυλα μιας κατάσβεσης ξάπλα σε μια γωνιά, φάγαμε το σάντουιτς με εξαιρετική διάθεση,
Η ΕΙΚΟΝΑ του συναδέλφου που μέσα στα καμένα μας έσταξε μερικές σταγόνες στα καμμένα μάτια, Η ΕΙΚΟΝΑ των κουρασμένων πυρομαχητών, την εικόνα του συναδέλφου που κοίταγε τις κατεστραμμένες μπότες του,
Η ΕΙΚΟΝΑ των 8 συναδέλφων που κατεβήκαμε αυτοκτονικά, νύχτα στο πουθενά να στήσουμε μια εγκατάσταση και η πικρή διάθεση του χιούμορ, την στιγμή που οι φλόγες μας πλησίασαν,
Η ΕΙΚΟΝΑ πολιτών που λέγαν μπράβο και μεταφέραν νερό, πρόχειρο φαγητό, ένα χαμόγελο, αλλά και Η ΕΙΚΟΝΑ των συμπολιτών μας νεοελλήνων, λίγων, που θέλαν ένα ή δύο πυροσβεστικά έξω από το πολυτελή κτίσμα τους, που βρέθηκε κάπως μέσα στο δάσος,
Η ΕΙΚΟΝΑ του καμμένου που μας μαχαιρώνει την καρδιά, αλλά και Η ΕΙΚΟΝΑ του διασωσμένου ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ που μας γεμίζει αισιοδοξία και ικανοποίηση ότι κάναμε τη δουλειά μας,
Η ΕΙΚΟΝΑ του Άρη που δεν είναι μαζί μας.
Η αξία της αναγνώρισης του έργου τελικά μπορεί να μετριέται με νόμισμα ψυχής....που μάλλον δεν υπάρχει στο χρηματιστήριο αξιών.