Εκατό ενενήντα έξι, χρόνια μετά την εθνεγερσία του 1821, σήμερα, από την ιστορική εκείνη χρονιά, που ο ελληνισμός, ξεκίνησε να σπάει τα δεσμά της βαριάς κατοχής και υποδούλωσης του από τον τούρκικο ζυγό. Ένας κατακτητής, βάρβαρος και αιμοσταγής, που στην προσπάθεια του να καταπνίξει την επανάσταση, προξένησε απίστευτες φρικαλεότητες, σφαγές και καταστροφές που ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία του πλέον διεστραμμένου εγκληματία.
Ο τροχός της ιστορίας, παρόλα αυτά, γύρισε και πάνω στις στάχτες και το αίμα των αγωνιστών και των σφαγιασθέντων αμάχων, φύτρωσε ο σπόρος της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας, μεγάλωσε και έγινε το δέντρο της νέας σύγχρονης Ελλάδας. Ο αιμοσταγής δυνάστης πλέον, λόγω γεωγραφίας, έγινε ο διπλανός, ο εξ΄ ανατολών γείτονας. Μια γειτονία που πέρασε χίλiα κύματα, συγκρούσεων, πολέμων, καταστροφών, σφαγών, απειλών καχυποψίας.
Βέβαια οι δύο λαοί, παρά την διαφορά σε κουλτούρα και βιώματα, σε όλη αυτή την ταραγμένη περίοδο από το 1821 έως και σήμερα, στη μεγαλύτερο διάστημα της, δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα περισσότερο από την φτώχεια τους, ακριβώς όπως περιέγραψε στους στίχους του ο Πυθαγόρας στο θαυμάσιο τραγούδι, που ερμήνευσε ο Γ. Νταλάρας:
«Τούρκος εγώ και εσύ Ρωμιός
και γω, Λαός και συ Λαός
Εσύ Χριστό και γω Αλλάχ
Όμως και οι δυό μας Αχ και Βαχ»
Και αν μεν οι δύο λαοί, δεν έχουν να μεριάσουν τίποτα, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ηγεσία της «γείτονας» που διαχρονικά και με σταθερότητα, δημιουργεί σκηνικό έντασης, που σε διάφορα χρονικά σημεία, μετατράπηκαν σε σκηνικό φωτιάς. Μικρασιατική καταστροφή, το πογκρόμ της Πόλης, η εισβολή στην Κύπρο, η ένταση στο Αιγαίο, η κρίση των Ιμίων, δηλώσεις-καταγγελίες-ομολογίες για εμπρησμούς δασών, μερικά μόνο από την «φλογερή λίστα» της μακράς ελληνοτουρκικής γειτονίας.
Αφορμή γι΄ αυτό το μικρό αφιέρωμα, στάθηκε η ανάγνωση μιας είδησης που έλεγε: «Ο Γιακούμπ Κόσε (Yakup Köse), σκληροπυρηνικός αρθρογράφος υποστηρικτής του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα Star Daily, κάλεσε τους Τούρκους και την τουρκική κυβέρνηση με άρθρο του τη Δευτέρα «να βάλουν φωτιά στη Δύση» πριν η Δύση καταλάβει την Τουρκία, όπως μεταδίδει το Turkish Minute.[1]
Η δήλωση βέβαια, είναι το ελάχιστο μπροστά στις δηλώσεις και κυρίως την ίδια την πολιτική που έχει επιλέξει η τουρκική ηγεσία τις ταραγμένες αυτές ημέρες μας. Είχε όμως την δική της σημασία, μιας και φαίνεται ότι το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της γείτονος έχει κάποια ιδιαίτερη έλξη και έξη με την χρήση της φωτιάς στο οπλοστάσιο της.
Εντελώς συμπωματικά, που φέτος κλείνει μια δεκαετία από τις φονικές πυρκαγιές στη χώρα μας το 2007, και με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της Εθνεγερσίας του 1821, «βουτάμε» λίγο στην ιστορία, πάντα «των ανοικτών πηγών» να δούμε την σύνδεση των γειτόνων με τα «εγκλήματα φωτιάς». Άλλωστε η ιστορία, πέρα από την μελέτη της για την κατανόηση του παρελθόντος, έχει την ιδιαίτερη σημασία της στην πρόβλεψη του μέλλοντος, γιατί μπορεί να μην επαναληφθεί ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.