Του Σταμούλη Γιάννη Προέδρου της ΕΑΠΣ
Α΄μέρος
Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής που ζούμε τα τελευταία χρόνια, περιορίζουμε πολλές φορές την ανάλυση της ζοφερής πραγματικότητας μας, παραλείποντας να δούμε λίγο παραπέρα στην ευρύτερη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω μας.
Ανατροπές και κρίσεις που ξεπερνούν τα σύνορα μας εθνικά και ευρωπαϊκά και χαρακτηρίζουν όχι μόνο το παρών μας, αλλά και το μέλλον των επόμενων γενιών.
Ένα σύστημα οικονομίας - κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ευλυγισίας, "μπετοναρισμένο" από τα διεθνή μονοπώλια, την έλλειψη πλέον καινοτομίας στην παραγωγική διαδικασία, την σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις.
Παράλληλα ο κυρίαρχος πολιτικός προσανατολισμός ωθεί σε "απολιτικές λογικές", ατομικές δράσεις και αποιδεολογικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων.
Το εργατικό κίνημα, ως η πρωταρχική και πρωτογενή συλλογικότητα, ειδικά σε αυτή τη φάση,ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, περνώντας από τις ίδιες συμπληγάδες, προσπαθώντας να διατηρήσει το ρόλο του της μοναχικής και μοναδικής ασπίδας στον οδοστρωτήρα της νέας τάξης πραγμάτων.
Η οικονομική ύφεση, η συρρίκνωση της απασχόλησης και η ελαστικοποίηση της, η ελαχιστοποίηση της των διαθέσιμων πόρων για το κοινωνικό κράτος, αναδεικνύει ένα νέο πεδίο δράσης για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Το πεδίο αυτό περιπλέκεται από τις μεταναστευτικές ροές, την αθρόα μετακίνηση φτωχών και εξαθλιωμένων ανθρώπων που μετατρέπονται σε ακόμα λιγότερων απαιτήσεων εργατικό δυναμικό, συνιστώντας τον νέος εργασιακό μεσαίωνα.
Αυτή η μετατροπή με τη σειρά της αυξάνει στο μέγιστο τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Την ώρα που η "κλασική" διεκδίκηση θέτει ζητήματα αυξήσεων στις αποδοχές, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, καλύτερη περίθαλψη, την ίδια ώρα αυτή η νέα τάξη "των απόκληρων" θέτουν απλά το ζήτημα της επιβίωσης, της πάμφθηνης εργασίας, τροφοδοτώντας με αυτόν τον τρόπο την σκληρότητα και αδιαλλαξία του εργοδοτικού μηχανισμού.
Ο "απελπισμένος" εργαζόμενος φθάνει στο επίπεδο να μην διαμαρτύρεται πλέον για το ύψος του μισθού του, αφού έτσι και αλλιώς δεν του αρκεί να διατηρήσει κανένα ανεκτό επίπεδο ζωής.
Μπορεί να αγοράσει ακόμα λιγότερα αγαθά, θα μείνει σε μικρότερο ακόμα σπίτι, θα περιορίσει την πρόσβασή του σε κοινωνικά - πολιτιστικά αγαθά. Θα έχει λιγότερη πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην παροχή ασφάλειας.
Ο ¨απελπισμένος" εργαζόμενος θα ανησυχήσει λιγότερο πλέον για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την υπερκατανάλωση των φυσικών πόρων, την αλόγιστη ρύπανση.