Σε κάθε δύσκολη στιγμή, στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, οι Χριστιανοί ζητάμε τη συνδρομή της Παναγίας για τις «επαγωγές των λυπηρών» και για τα νέφη των συμφορών. Ζητάμε να μας προφυλάξει η Παναγία «εξ αμετρήτων αναγκών» και «εξ εχθρών δυσμενών», δοξάζοντας το μεγαλείο της.Όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες στη «φυσίζωο» Θεοτόκο.
Η Πάναγνος είναι η μόνη μας παρηγοριά καθώς προσφέρει τον «ποταμόν τον γλυκερόν του ελέους» κι όταν μας καλύπτει το «αλλότριον σκότος», η Μητροπάρθενος είναι το απόρθητον τείχος, όταν η ζωή μας προσεγγίζει τον Άδη, η Κόρη είναι η μόνη «ιατρός των νόσων», «ο παντελής συντριμμός του θανάτου» και ο «ποταμός της ζωής ο ανεξάντλητος».
Ανα τους αιώνες ο ελληνισμός δοξάζει και παρακαλεί, της απευθύνει το χαίρε και της ζητά να δει με καλό μάτι και του «σώματος την κάκωσιν» και «της ψυχής το άλγος».
Η Παναγιά είναι ο όρθρος όπως λέει το Άσμα των Ασμάτων. Αυτή εμφανίζεται μέσα στην νύχτα της ιστορίας, ως γλυκοχάραμα. Οι προφήτες γράφουν, έρχεται φως, και η ελπίδα υποβόσκει και η προσδοκία αγρυπνεί.
Έρχεται και αρχίζουν να γίνονται γαλακτεροί οι ορίζοντες του κόσμου. Αρχίζει να εμφανίζεται το φως, γκρίζο σκούρο ορθρινό, αλλά φως. Όλος ο όρθρος είναι προφωτική υπόσχεση φωτός. Είναι ο προάγγελος της αυγής.
Η Παναγιά – όρθρος είναι ο αστήρ ο εμφαίνων τον ήλιον, είναι η αυγή της μυστικής ημέρας, είναι η το φως αρρήτως γεννήσασα, η φωτοδόχος λαμπάδα τοις εν σκότει φανείσα, είναι η ακτίς του νοητού ηλίου, η αστραπή η τας ψυχάς καταλάμπουσα, είναι η τον πολύφωτον ανατέλουσα φωτισμόν.
Η Παναγιά είναι εκείνη «δι’ ης εγείρονται τρόπαια» τρόπαια κατά των δυνάμεων του σκότους «Χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι» είναι η νικήτρια του σκότους.
Η Παναγιά με τον Χριστό ανοίγει την ελπίδα της σωτηρίας. Είναι η «των απηλπισμένων μόνη ελπίς», είναι η «ετοίμη αντίληψις» δηλαδή η πρόθυμη κατανόησις. Είναι πάντων των Χριστιανών το καταφύγιο.
Η Παναγιά είναι αυτή «δι’ ης ηνοίχθη Παράδεισος» Παράδεισος σημαίνει κήπος, κήπος σημαίνει λουλούδια, λουλούδια θα πει ομορφιά. Η Παναγιά είναι το ρόδο το εύοσμον, το άνθος το αμάραντον, είναι η κορύφωση πάσης ωραιότητας. Το κάλλος της είναι ανυπέρβλητον, ο ίδιος ο Θεός ηράσθη του κάλλους της, ερωτεύθηκε την ομορφιά της. Σκορπά στους πιστούς την οσμή της του Χριστού ευωδίας, πλημμυρίζει τα σύμπαντα με το μέλι και το γάλα της χρηστότητος και της αγάπης του Θεού. Νεουργεί την κτίση, βρεφουργεί τον Κτίστην.
Η Παναγία είναι η καταλύτρα της νύχτας. Είναι «η θάλασσα η ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν» δηλαδή τον διάβολον τον πατέρα της νύχτας της φθοράς και του θανάτου. Είναι η «κατάπτωσις των δαιμόνων και η τύραννον απάνθρωπον εκβαλλούσα της αρχής».
Η Παναγιά κρατώντας τον γιο της στην αγκαλιά της γίνεται «ηλιοστάλακτος θρόνος» θρόνος φτιαγμένος από στολές φωτός. Που ν’ αντέξει το σκοτάδι που ν’ αντισταθεί η νύχτα και ο πατέρας της νύχτας ο διάβολος. Καμιά δύναμη δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην Μητέρα του Θεού. Έτσι εκεί που βρίσκεται η Παναγιά δεν υπάρχει νύχτα, σκοτάδι, θάνατος και ο διάβολος αδυνατεί να δράσει μέσα στο φως. Κανένα βόλι του εχθρού δεν πλησιάζει αυτούς που είναι κοντά της.
Η Θεοτόκος είναι λαμπρότερη απ’ όλους τους αγγέλους. Λαμπρότερη από όλους τους ήλιους, γνωστούς και αγνώστους.
Είναι λαμπροτέρα «λαμπηδόνων ηλιακών».
Λαμπροτέρα των Σεραφείμ, Χερουβείμ, λαμπροτέρα από κάθε λαμπρότητα ανθρώπινη και ουράνια.
Είναι πλατυτέρα των ουρανών, έκανε το αχώρητο χωρητό, χώρεσε τον Θεό που είναι άπειρος.
Πρέπει να διαμορφώσουμε μία Θεοτόκο καρδιάς στην ύπαρξή μας. Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε «έως ου μορφωθή εν ημίν Χριστός».
Αλλά για να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, πρέπει να έχουμε και την Παναγία μέσα στην καρδιά μας.
Η Θεοτόκος καρδία είναι μία Θεοτόκος μέσα μας.