Ο μεγάλος θεωρητικός της
στρατηγικής του πολέμου, Κλαούζεβιτς, έγραφε: «Εφόρμηση κατά του εχθρού, μέθη ενθουσιασμού- ποιος λοιπόν νοιάζεται για τις βόμβες που
σφυρίζουν και για τους ανθρώπους που πέφτουν; Με τα μάτια κλειστά την ώρα που
ρίχνεσαι στον παγερό θάνατο, χωρίς να ξέρεις αν θα πάρει εσένα ή άλλους»
Είναι ίσως η καλύτερη περιγραφή
για τον Πυροσβέστη που καταφθάνει στον χώρο της καταστροφής και που υπό
συνθήκες κόλασης, όπου όλοι οι υπόλοιποι σπεύδουν να φύγουν, εκείνος εισέρχεται
με άγνωστο αν θα καταφέρει να βγει ζωντανός.
Ποιος αλήθεια μπορεί να καταλάβει
την πυροσβεστική επιχείρηση και να την εξηγήσει
η να την αξιολογήσει από το γραφείο με βάση «διοικητικές διαδικασίες»
και εκ των υστέρων άκαπνες πραγματογνωμοσύνες.
Το περιγράφει εξαιρετικά ο
Κλαούζεβιτς: « Να γιατί ο γνήσιος θεωρητικός μοιάζει με τον καθηγητή της κολύμβησης που κάνει στη
στεριά τις κινήσεις που πρέπει να εκτελεστούν στο νερό, κινήσεις που μοιάζουν
χονδροειδείς και υπερβολικές σε εκείνους
που δεν σκέφτονται σε νερό. Να επίσης
γιατί οι θεωρητικοί που δεν καταδύθηκαν ποτέ οι ίδιοι, η που δεν γνώριζαν να
εξάγουν από τις εμπειρίες τους καμία γενική εντύπωση είναι άχρηστοι, για να μη
πούμε παράλογοι, γιατί δεν διδάσκουν παρά εκείνο που ο καθένας γνωρίζει το βάδισμα.»
Η πυροσβεστική επιχείρηση, δεν
μπορεί να εξετασθεί με τα απλά εργαλεία της διοικητικής έρευνας.
Γιατί ο κίνδυνος, ο τρόμος, η καταστροφή,
δεν έχει βρεθεί ακόμα η μονάδα μέτρησης τους.
Ο Πυροσβέστης όταν επιχειρεί,
προσπερνά τις συνήθεις «διοικητικές διαδικασίες».
Ας υποθέσουμε ότι το πυροσβεστικό
όχημα που φθάνει σε ένα κτίριο φλεγόμενο, αφού έχει εφαρμόσει πιστά τον Κ.Ο.Κ.
για την μετάβασή του στο συμβάν. Δηλαδή ακολουθεί τη Λ.Ε.Α. με φάρους και
σειρήνες, την οδήγηση σε στίχους, αναμένει στα φανάρια, με την προβλεπόμενη
ταχύτητα για το όχημα.
Ας υποθέσουμε στην συνέχεια ότι η
πυροσβεστική ομάδα, φθάνοντας στο συμβάν
να μην ξεκινά΄ την επέμβαση, αν ο
επικεφαλής δεν ολοκληρώσει την έρευνα αρχικά για τον υπεύθυνο του κτιρίου, για να λάβει τα σχέδια κατόψεων του κτιρίου, να
μάθει τα κατασκευαστικά του δεδομένα και τα τυχόν επικίνδυνα υλικά.
Ας υποθέσουμε ότι η πυροσβεστική ομάδα, περιμένει πρώτα τα συνεργεία από τις συναρμόδιες
υπηρεσίες, να έλθουν, ώστε να διασφαλίσουν το χώρο από την διακοπή ηλεκτρικού
ρεύματος, φωταερίου κλπ.
Ας υποθέσουμε και κάποιους από
την πυροσβεστική ομάδα, οι οποίοι επειδή τους λείπει κάποιο Μ.Α.Π. είτε επειδή δεν τους δόθηκε, ή έχει λήξει η
χρήση του, η τους έχει καταστραφεί, ή επειδή το ξέχασαν, να τους δίνεται διαταγή για παραμονή εκτός
συμβάντος.
Ας φανταστούμε τώρα σύμφωνα με
κάποιο από τα «μοντέλα εξέλιξης» την εξέλιξη της φωτιάς στο κτίριο και την
κατάσταση των εγκλωβισμένων που θα βλέπουν από τα φλεγόμενα μπαλκόνια την
εξέλιξη μιας διοικητικής διαδικασίας «ορθής πυροσβεστικής στρατηγικής».
Ας φανταστούμε τώρα ότι μετά από
αρκετή ώρα, αφού εξασφαλίστηκαν τα “by the book” η πυροσβεστική ομάδα
ξεκινά την επέμβαση πυρόσβεσης –διάσωσης.
Και ας φανταστούμε ότι ο επικεφαλής αποφασίζει ότι χρειάζεται ενισχύσεις
σε οχήματα, αλλά το συντονιστικό κέντρο αδυνατεί να του αποστείλει, ακόμα και το κοντινότερο περιπολικό πυροσβεστικό, αφού στην περιοχή που φυλάει,
μπορεί να σημειωθεί έτερο συμβάν και να
κατηγορηθεί ότι είχε μετακινήσει το όχημα.
Ευτυχώς που η πυροσβεστική
πραγματικότητα δεν διαθέτει παρόμοια φαντασία και ο Έλληνας Πυροσβέστης
ρίχνεται στην μάχη με τη φωτιά και τη διάσωση του συνανθρώπου χωρίς να λαμβάνει
υπόψη την ορθή «διοικητική αλληλουχία».
Εν συνεχεία πολλές φορές η
Διοίκηση έρχεται αυτήν την πυροσβεστική πραγματικότητα να την μετρήσει με τη
μεζούρα της «διοικητικής γραφειοκρατίας», η οποία δεν χωράει στο πυροσβεστικό
δισάκι του εξοπλισμού πυρόσβεσης - διάσωσης
Η πυροσβεστική επιχείρηση είναι πόλεμος, δυστυχώς χωρίς εξασφαλισμένο
το αποτέλεσμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που στέκεται στο απόσπασμα ο άνθρωπος της πρώτης γραμμής.
Εχθές ήρωας, σήμερα στόχος, αύριο μπορεί και νεκρός στο καθήκον.