Στην ισορροπία του τρόμου της "θεωρίας των Παιγνίων" να απαντήσουμε με την πολιτική επιλογή της επιβίωσης του λαού μας



Πόσο έχει άραγε σημασία η χρήση της «Ισορροπίας Nash», μιας από τις "θεωρίες Παιγνίων", ως οικονομικό εργαλείο στις τόσο κρίσιμες διαπραγματεύσεις της πατρίδας μας με τους Ευρωπαίους εταίρους  και δανειστές μας.

Η θεωρία αυτή του John Nash  έδειξε ότι σε κάθε  παιχνίδι μ’ ένα προκαθορισμένο  σύνολο στρατηγικών υπάρχει τουλάχιστον μία κατάσταση ισορροπίας, που δίνει στους αντιπάλους τη δυνατότητα  για την καλύτερη  απόδοση και για τους δύο. Κρατώντας  κάθε  παίκτης σταθερή την στρατηγική του δεν μπορεί να πετύχει κάτι καλύτερο αλλάζοντας τη στρατηγική του, καθώς  η στρατηγική του άλλου  παίχτη παραμένει αμετάβλητη. 

Σε αυτή την  μάχη αν και οι δύο παίκτες αποφασίσουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μάλλον θα  καταλήξουν στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα και για τους δύο. Επίσης  ακόμη και αν διαλέξουν μια στρατηγική που αντιστοιχεί σε μια "ισορροπία Nash", το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναιι η απεμπόληση μια ευνοϊκότερης ανταπόδοσης.

Αυτή η νέα πρόκληση  εξετάζεται από ένα έτερο παίγνιο το «δίλημμα του κρατούμενου», όπου η μεγαλύτερη νίκη και στους δύο παίχτες θα έρθει όταν αποφασίσουν να συνεργαστούν.
Στις σημερινές κρίσιμες διαπραγματεύσεις υπό τη νέα ελληνική κυβέρνηση, «την εφαρμογή των παραπάνω θεωριών» υπαινίχθηκε  η αμερικανική ιστοσελίδα Business Insider, η  οποία ανέσυρε κι ανέδειξε από το βιογραφικό του νέου υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη  την εργογραφία του στη Θεωρία Παιγνίων, αποδίδοντάς του την πρόθεση να τη χρησιμοποιήσει στην προσπάθειά του να κερδίσει τις διαπραγματεύσεις  υπέρ της Ελλάδος. 

Χαρακτηριστικά ο  κ. Βαρουφάκης έγραφε στο ιστολόγιό του: Αναγκάζομαι να ανατρέξω στην παλιά μου τέχνη (την Θεωρία Παιγνίων) για να καταλάβω τι γίνεται. Όχι βέβαια ότι υπάρχει κάποια θεωρία μαγική που θα μας δώσει τις απαντήσεις. Κανένα μαθηματικό θεώρημα δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η τρόικα έβαλε ως όρο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την μείωση των ελάχιστων (ήδη τρισάθλιων) μισθών του ιδιωτικού τομέα.
Εκεί όμως που μπορεί να βοηθήσει η παλιά μου τέχνη είναι στο να ξαναδούμε την ισχύουσα κατάσταση πιο καθαρά, τοποθετώντας τα διάφορα πιόνια-παίκτες στην σκακιέρα των εξελίξεων, μελετώντας την θέση του καθενός,τον σκοπό και τους περιορισμούς του, με την ελπίδα ότι, παρατηρώντας τα έτσι διατεταγμένα, θα καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει...»

Βέβαια, τη θεωρία την γνωρίζουν  όλα τα μέρη και ο νέος  Έλληνας Υπουργός και ο ομόλογος του Γερμανός και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εταίροι.
Το παίγνιο της ισορροπίας προδιαγράφεται καθώς και ο Β.Σόιμπλε εμμένει στην αδιαλλαξία του, επιθυμώντας την συνέχιση του σκληρού μνημονίου και της αφαιμακτικής οικονομικής πολιτικής του λαού μας,  και η ελληνική πλευρά θα εμμείνει στην δημοσιονομική χαλάρωση, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα και την κατάργηση του μνημονίου.

Η Γερμανική πλευρά, εκπροσωπώντας την πλέον ακραία μορφή των στυγνών αγορών και των δανειστών, προσπαθεί να συνεχίσει την απρόσκοπτη είσπραξη των υπέρογκων τοκοχρεολυσίων, αδιαφορώντας για την όποια οικονομική κατάσταση του λαού μας και σαφώς για την όποια μακρόπνοη πολιτική οικονομικής ανάπτυξης στη χώρα μας. Η ψυχρή γερμανική οπτική ακουμπά στην αριθμολαγνεία της άμεσης εξόφλησης με οιονδήποτε τρόπο, αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση στην χώρα μας, αλλά και για την υποθήκευση του μέλλοντος. Ποντάρει στον φόβο της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ, κίνδυνος που διαφημίστηκε επαρκώς προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά.

 Η χώρα μας από την πλευρά της,  προβάλλει την αποτυχία του  Μνημονίου, καθότι «Φιλοσοφικά, μακροοικονομικά και ηθικά το μνημόνιο παραμένει τοξικό»  καθώς,σύμφωνα με τον κ.Βαρουφάκη, ο σκελετός του, η βάση του παραμένει η πυραμιδική λιτότητα «που επέβαλε και περιφρουρούσε, με περιοδικές επισκέψεις, η τρόικα των απεσταλμένων τεχνοκρατών τριών σημαντικών οργανισμών-θεσμών στους οποίους ανήκουμε και θα ανήκουμε και με τους οποίους θα συνεργαζόμαστε. Αλλά όχι στη βάση της περιφρούρησης και της επιβολής από μία ομάδα τεχνοκρατών που στέλνουν στη χώρα μας με αποικιακά χαρακτηριστικά αυτής της πυραμιδικής λιτότητας».

Με αυτή τη στρατηγική, η ελληνική πλευρά, επιλέγει να επιμείνει στη θέση της, λέγοντας  «το μνημόνιο, η πυραμιδική λιτότητα και τα δάνεια που την τροφοδοτούσαν υπό τον όρο όλο και μεγαλύτερης συρρίκνωσης της κοινωνίας μας, τελείωσαν».

Και η ελληνική πλευρά χρησιμοποιεί το ίδιο όπλο των Γερμανών, επισημαίνοντας ότι η πιθανή εγκατάλειψη της ευρωζώνης, θα σημάνει πλήρη κατάρρευση της ευρωζώνης.
Τα ερωτήματα βέβαια που προκύπτουν από την πιθανολόγηση της εξέλιξης των παιγνίων εντοπίζονται  στο σημείο εκείνο που θα επιλεγεί η σκληρή γραμμή της αδιαλλαξίας όλων των πλευρών.
Η προσαρμογή του οιοδήποτε παιγνίου στη  διαπραγμάτευση είναι εξαιρετικά δύσκολη, γιατί  όλοι οι παίκτες, που είναι και πολλοί και ισχυρότεροι ημών, γνωρίζουν προφανώς εξίσου καλά τη θεωρία και όσο ο χρόνος περνά και αυξάνονται οι συμβιβασμοί, μειώνονται οι  δυνατότητες ριζοσπαστικών ελιγμών.
Πάντως η θεωρία της ισορροπίας στις διαπραγματεύσεις φαντάζει ανεφάρμοστη, καθώς  όταν ξεκινάς διαπραγμάτευση συμπεριλαμβάνεις και τη πιθανότητα της «ρήξης».
Σε αυτή τη διαπραγμάτευση οι συμφωνίες πρέπει να ακολουθούν πολιτικό διάλογο και  να μην ξεχνούν ότι δεν διαπραγματεύονταιι αριθμοί και νούμερα, αλλά άνθρωποι και οι ζωές τους.
Όπως χαρακτηριστικά  δήλωσε και ο Γ. Βαρουφάκης στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης «Αν και πέρασα πολύ χρόνο μελετώντας τη θεωρία των παιγνίων δεν πρόκειται να την εφαρμόσω. Δεν παίζεις με το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης»