Οι φωνές για την "Κλιματική αλλαγή" που μάλλον δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη


                                                 
                                                       Του Προέδρου του Δ.Σ. της ΕΑΠΣ Πυράρχου
        Γιάννη Σταμούλη
 
Οι τελευταίες πλημμύρες της ελληνικής πρωτεύουσας, αποτελούν μια ακόμη τραγική υπόμνηση για την σοβαρότητα των κλιματικών αλλαγών και    μια σοβαρή υπόμνηση ότι οι απειλές της πολιτικής προστασίας πρέπει επιτέλους να ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Το ακραίο της εκδήλωσης των φυσικών φαινομένων, προφανώς έχει τους δικούς της, αυτόνομους νόμους και δεν υπακούει στην ανθρώπινη θέληση.
Η διαχείριση όμως της  εκδήλωσής τους και η κυρίως η θωράκιση έναντι τους, σαφώς και μπορεί να υπακούει στην θέληση της κοινωνίας μας για αποτελεσματική προστασία.
 
Επίσης σήμερα, ουδείς υπεύθυνος μπορεί να πει ότι είναι αδιάβαστος στην ενημέρωση περί του τρομακτικού της εκδήλωσης της κλιματικής αλλαγής.
 
Το 2013 σε ένα μικρό e-book που  εξέδωσα με  τίτλο ΚΛΙΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ -ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, μεταξύ των άλλων σημείωνα
 
"..Αυτές οι υψηλές μέσες θερμοκρασίες και οι δομικές αλλαγές στη  συχνότητα και την ένταση της βροχόπτωσης θα έχουν συνέπειες για τη γεωργία, την αλιεία και την προστασία της φύσης.
Ο αριθμός των μεγάλων φυσικών καταστροφών (καταιγίδες, θύελλες, δασικές πυρκαγιές, καύσωνες, πλημμύρες, χιονοστιβάδες, ξηρασία, σεισμοί.) που σημειώθηκαν τη δεκαετία 2000-2009 σε σχέση με εκείνη του ΄80 παρουσιάζει μεγάλη αύξηση.
Σύμφωνα με μελέτη ιαπώνων ερευνητών που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Climate Change», η  άνοδος της θερμοκρασίας  προβλέπεται να αυξήσει και τη συχνότητα των πλημμυρών και το εύρος τους. Ακραία φαινόμενα  θα σημειώνονται κάθε 10 έως 50  έτη ενώ το 42% της επιφάνειας του πλανήτη  θα κινδυνεύει να καλυφθεί από την υπερχείλιση των ποταμών. Ο αριθμός των ατόμων που απειλούνται από πλημμύρες, ο οποίος  σήμερα εκτιμάται  στα 6,5 εκατομμύρια  σε όλο τον πλανήτη, θα ανέλθει στα 27 εκατομμύρια αν η θερμοκρασία  της Γης αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου ως το 2100.
...Η συχνότητα πλημμυρών  εκτιμάται ότι θα αυξηθεί στη Νότιο και Ν.Α. Ασία, στην Ανατολική Ευρασία, στα ανατολικά και στα χαμηλά γεωγραφικά πλάτη της Αφρικής καθώς και στη Νότιο Αμερική, στη βόρεια πλευρά των Άνδεων.
...Τόσο οι υπερβολικές βροχοπτώσεις όσο και οι ξηρασίες μπορούν να αυξήσουν το μικροβιακό φορτίο του καθαρού νερού με συνέπεια την έξαρση επιδημιών.
...Η άμυνα των κοινωνιών έγκειται στην οργάνωση με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο,  ενός μηχανισμού πολιτικής προστασίας που να προετοιμάζει να αποκρούει και να αποκαθιστά όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τα αποτελέσματα των καταστροφών Η προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα επίπονη καθ ότι απαιτείται μια διαρκή προσαρμογή στο είδος και το εύρος των απειλών σε συνδυασμό και με την μορφή και την πολυπλοκότητα των προς προστασία κοινωνιών.
Σε αυτό το σχεδιασμό,  πρωταρχικό στάδιο είναι να εντοπιστούν οι ζώνες υψηλού κινδύνου, καθώς και   ο βαθμός προσαρμοστικότητας των ανθρώπινων δράσεων σε σχέση με τους περιβαλλοντικούς περιορισμούς.
Τα μέτρα που θα ληφθούν εξαρτούνται  από το είδος της φυσικής καταστροφής, τη συχνότητά της και την μοντέλο πρόβλεψης που υπάρχει.
Ζητήματα που επιβαρύνουν το σχεδιασμό είναι η υψηλή πληθυσμιακή συγκέντρωση, το είδος της δόμησης, η ύπαρξη επικίνδυνων ανθρωπίνων δραστηριοτήτων.
Σε κάθε περίπτωση ο σχεδιασμός θα πρέπει να μη διαχωρίζει ασήμαντες και σημαντικές καταστροφές.
Θα πρέπει άμεσα να ανταποκρίνεται στην αποτελεσματική διαχείριση   του συνόλου των καταστροφών (μικρών – μεγάλων) καθότι η συνολική τους επίδραση λειτουργεί πολλές φορές ασύμμετρα.
Η έννοια της καταστροφής ορίζει τον αντίκτυπο των φυσικών δυνάμεων στις ανθρώπινες δραστηριότητες και τον βαθμό ευαισθησίας των δραστηριοτήτων της κοινωνίας στις απώλειες και τις ζημιές.
Γενικά θα μπορούσαμε να ορίσουμε δύο επίπεδα που  πρέπει να λάβει υπόψη του ο σχεδιασμός της πολιτικής προστασίας.
Το πρώτο έχει να κάνει με την αρχική επηρέαση και εξαρτάται από το σημείο εκδήλωσης, τα χαρακτηριστικά της γεωγραφικής κατανομής και του αριθμού του πληθυσμού, της κοινωνικής διαστρωμάτωσης καθώς και των δομών των φορέων παροχής πολιτικής προστασίας.
Το δεύτερο εξαρτάται από τις πραγματικές επιπτώσεις και το δυναμικό  του οργανωμένου κράτους για να προχωρήσει σε ενέργειες αποκατάστασης και ανασυγκρότησης."
Δυστυχώς τα  ακραία φυσικά φαινόμενα  θα παράγουν μεγάλους φυσικούς κινδύνους και η ανθρώπινη έκθεση σε αυτά  θα τα μετεξελίσσει σε μεγάλες  καταστροφές.
 
Ο κίνδυνος δυστυχώς θα αποτελεί  αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ζωής και δράσης μας, καθώς  απόλυτη ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρχει.

Η κοινωνία μας τη μόνη ασπίδα που διαθέτει έναντι αυτών είναι η μείωση της τρωτότητας των υποδομών μας, μειώνοντας τον   βαθμό ευαισθησίας  τους στον κίνδυνο.