ΚΑΙ ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΛΑΜΠΑΔΙΑΣΜΑ ΝΑ ΠΥΚΝΩΝΕΙ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΜΑΣ
19 και 20 Οκτωβρίου, η καρδιά της πρωτεύουσας, άρχισε να χτυπά πάλι φυσιολογικά, όπως της "πρέπει" της μάνας της "δημοκρατίας".
Του πολιτεύματος που μαθε στους πολίτες της γης, τι σημαίνει αντιπροσώπευση, αλλά και συμμετοχή, αλλά και ενεργός πολίτης. Το τελευταίο διήμερο, οι εργαζόμενοι, οι "μη προνομιούχοι", κατά χιλιάδες, συνειδητοποίησαν την ουσία της κοινωνικής τους θέσης,μέσα στην εργατική τάξη αυτής της χώρας, ννιώσαν την αδικία που συντελείται το τελευταίο διάστημα εις βάρος τους και προσχώρησαν στο ριζοσπαστικό ρεύμα, των αγωνιζόμενων πολιτών που από την αρχή της κρίσης, μένουν σταθερά προσανατολισμένοι στην αντιμνημονιακή πολιτική.
Η μαζικότητα επαναβεβαίωσε για άλλη μιά φορά ότι ο λαός πέρα από την ψήφο του έχει και άλλες δυνατότητες έκφρασης και πολιτικής παρουσίας στην Ελληνική Δημοκρατία. Η μαζική λαική συμμετοχή στα κοινά, η ενδυνάμωση των σωματείων και η μαζικότητα των αγώνων αποτελούν το ενεργό δημοψήφισμα που στέλνει άμεσα και καίρια μηνύματα στους αδυσώπητους διαχειριστές της κρίσης, στου τροικανούς δυνάστες και στους στυγνούς δναειστές και κερδοσκόπους. Το ποτάμι των οργισμένων πολιτών αρχίζει να παρασύρει την αδιέξοδη και αντιλαική πολιτική που καταδικάζει τον λαό σε εξαθλείωση και ξεπουλά την χώρα.
Η εξουσία, από την πλευρά της πέρασε πάλι στην άλλη όχθη. Με κλειστά τα αυτιά της, επένδυσε την αποδοχή των επιλογών της, στους σιδηρόφρακτους φράκτες, την γνωστή κρατική βία της καταστολής. Συνεπίκουροι οι γνωστοί άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, οι κουκουλοφόροι-μασκοφόροι, άγνωστης ή και γνωστής κατ΄ άλλους, προσέλευσης που τούτη τη φορά εκτός από προβοκατόρικα, δράσαν και δολοφονικά. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η Λιάνα Καννέλη "Η προβοκάτσια θέλει μοχθηρό ιδιοκτήτη επικοινωνιακού χωρόχρονου. Σε όλες τις εποχές. Κι αποκτά ταχύτητα καθώς σέρνεται στις αποστάσεις της άγνοιας και της απελπισίας των καιρών. Και προτρέχει του θανάτου." Του θανάτου που θέρισε, μαζί με τους δεκάδες τραυματισμένους διαδηλωτές, τη ζωή του Δημήτρη.του αγωνιστή συνδικαλιστή οικοδόμου από τον Βύρωνα. Η οσμή των χημικών και του θανάτου στην πλατεία Συντάγματος παραπέμπει στον θρήνο μιας χώρας, περήφανης χώρας, που βλέπει τη άλογη διαχείρηση του παρόντος της και προβλέπει την σκοτεινή υποθήκευση του μέλλοντός της. Θα αφήσουμε άραγε αυτό το μέλλον μας στην καλή διάθεση των κομμωτών της Τρόικας, περιμένοντας την κουρά των χρεών μας και την εποπτεία - κηδεμονία μας, από τους ειδικούς των δανειστών μας.. Η θα αρθουμε της πολύπλευρης εθνικής μας κρίσης, πίνοντας το αθάνατο κρασί ενός νέου "21" και προτάσσοντας ένα νέο μεγαλειώδη ΟΧΙ. Πόσο μας σουβλίζουν τα λόγια ενός σημαντικού συμπολίτη μας,του Γεώρ. Αλέξανδρου Μαγκάκη που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, : «Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;».
