Οι Έλληνες Πυροσβέστες κατά την 80ετή του παρουσία του Πυροσβεστικού Σώματος στο δημόσιο βίο της χώρας, έδωσαν, δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν καθημερινά ένα δύσκολο αγώνα παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης και τις ακραίες εκφράσεις τους, την αστοχία των κατασκευών και των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, καθώς και των εγκληματικών πολλές φορές πράξεων συνανθρώπων μας.
Η μάχη που δίνουν διεξάγεται πάνω στο λεπτό νήμα που χωρίζει την ζωή από την απώλειά της και με συνεχή παρουσία κινδύνων και στοιχείων που ασσύμετρα πολλές φορές ανατρέπουν την ομαλή ροή της καθημερινής ασφάλειας.
Σε αυτόν τον πόλεμο, πολλές φορές δυστυχώς η ασπίδα που θέτει το Πυροσβεστικό Σώμα, εμπεριέχει και τις ίδιες τις ζωές Πυροσβεστών που χάνουν τη ζωή τους κατά την ώρα της εκτέλεσης του καθήκοντος.
Αναδεικνυόμενοι στους 'Ηρωες" της Ειρήνης, στους "Ηρωες" του πολέμου της πολιτικής προστασίας της χώρας και των πολιτών της.
Αυτούς τους "Ηρωες" δυστυχώς για πολλά χρόνια, η Πολιτεία και το Πυροσβεστικό Σώμα, δεν είχε προχωρήσει στην απότιση επίσήμως του πρεπούμενου φόρου τιμής.
Χαρακτηριστικά το 2006 σε άρθρο μου στο περιοδικό¨"Πυροσβεστικό Γίγνεσθαι" είχα επισημάνει αυτήν την μέγιστη παράλειψη και πρότεινα τότε την καθιέρωση Ημέρας επίσημου εορτασμού των Πεσόντων Πυροσβεστών. Ειδικότερα πρότεινα τότε ως ημερομηνία της 12η Νοεμβρίου ημέρα θυσίας του Δοκίμου Πυροσβέστη Β΄Τάξης Κων/νου Πούλιου,(το 1942 κατά τη διάρκεια κατάσβεσης αστικής πυρκαιάς), πρώτου συναδέλφου που έπεσε στο καθήκον, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του Πυροσβεστικού Σώματος.
Την επόμενη χρονιά σε σχετική νομοθετική ρύθμιση η πρότασή μου θεσμοθετείται καιπλέον κάθε χρόνο την 12η Νοεμβρίου κάθε έτους με κάθε επισημότητα και με την παρουσία πολιτικής και πυροσβεστικής ηγεσίας προσφέρεται φόρος τιμής στους Ήρωες του Πυροσβεστικού Σώματος.
Ως μικρή αναφορά στην θυσία των Συναδέλφων, θα ανασύρουμε από το πολύτιμο ιστορικό αρχείο του Π.Σ. ένα απόσπασμα του 1950 από κείμενο του Διοικητή Α΄ Αντ.Τσιρογιάννη που συμπεριλήφθη σε ειδική επετειακή έκδοση γιά την εικοσαετία από την ίδρυση του Π.Σ. με τίτλο "ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ":
"Είναι η μοίρα των ανθρώπων του Σώματος τέτοια: να πολεμούν πάντα τη φωτιά, άλλοτε να τη νικούν και άλλοτε να νικώνται. Πάντα όμως να την πολεμούν, αποφασιστικά επίμονα, ανοικτίρμονα... Άλλοτε πάλι η αποστολή τους ξεπερνάει τα όρια της συνιθισμένης υπαλληλικής δράσεως. Παίρνει δραματικώτερο και πλατύτερο κοινωνικό περιεχόμενο... Τότε ο Πυροσβέστης παύει να είναι άνθρωπος. Αισθάνεται βαριά την ευθύνη να βαραίνει επάνω του. Ευθύνη που τα νομικά καθήκοντα και υποχρεώσεις που απορρέουν από το επάγγελμα δεν μπορούν να τη φθάσουν και να την καθορίσουν και που μόνο η συνείδησις την υπαγορεύει, την δημιουργεί, την προβάλει σαν άγραφο αμείλικτο καθήκον. Ένα καθήκον που δεν πηγάζει απ΄την κρατική επταγή, δεν αντλεί το περιεχόμενό του απ΄την επαγγελματική υποχρέωση,αλλ΄από τον ψυχικό κόσμο, από τις συγκρουόμενες ψυχικές δυνάμεις που παλεύουν μέσα του για να αφήσουν διέξοδο σε ότι τελειότερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη φύσις."
