ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ

Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Ιωάννη Σταμούλη

12 Νοέμβρη 1942, ξημερώματα, ο Πυροσβέστης Β΄ Τάξης Κωνσταντίνος Πούλιος μαζί με άλλους Πυροσβέστες, σπεύδει να κατασβήσει ένα φλεγόμενο κτίριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Η πυρκαγιά έχει πάρει διαστάσεις και στην προσπάθεια κατάσβεσης της, ο Πούλιος καταπλακώνεται από μέρος του κτιρίου που γκρεμίζεται. Ανασύρεται σοβαρά τραυματισμένος από συναδέλφους του, μεταφέρεται στο Νοσοκομείο και μετά από λίγο σβήνει, ξεκινώντας να θεμελιώνει με τη θυσία του, το ΗΡΩΟΝ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.

Ο Κωνσταντίνος Πούλιος θα δώσει την σκυτάλη της θυσίας, στον αγώνα της προσφοράς και του καθήκοντος, σε δεκάδες άλλους συναδέλφους του Πυροσβεστικού Σώματος, που θα βάλουν το κορμί τους ασπίδα στην πολιτική προστασία της χώρας.

Απλοί Ήρωες της Καθημερινότητας, που θα δώσουν άλλη σημασία στο «καθήκον», που θα διδάξουν με την πολύτιμη προσφορά ζωής, ότι τούτη η χώρα επιζεί και στηρίζεται από «ευσυνείδητους λειτουργούς» που ζουν και εργάζονται στο λεπτό νήμα που χωρίζει την ζωή από την απώλειά της.

Όλη αυτή η τρομακτική θυσία από τους Έλληνες Πυροσβέστες, κατά την παρουσία του Πυροσβεστικού Σώματος στο δημόσιο βίο της χώρας, το καθιέρωσε σε έναν αξιόπιστο και αξιόμαχο δημόσιο φορέα που δίνει καθημερινά ένα δύσκολο αγώνα παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης και τις ακραίες εκφράσεις τους, την αστοχία των κατασκευών και των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, καθώς και των εγκληματικών πολλές φορές πράξεων συνανθρώπων μας. 

Σε αυτόν τον πόλεμο, πολλές φορές δυστυχώς η ασπίδα που θέτει το Πυροσβεστικό Σώμα, εμπεριέχει και τις ίδιες τις ζωές Πυροσβεστών που χάνουν τη ζωή τους κατά την ώρα της εκτέλεσης του καθήκοντος. 

Αναδεικνυόμενοι στους «Ήρωες της Ειρήνης», στους «Ήρωες της προστασίας της χώρας και των πολιτών της. » Αυτούς τους "Ήρωες" δυστυχώς για πολλά χρόνια, η Πολιτεία  δεν είχε προχωρήσει στην απότιση επισήμως του πρεπούμενου φόρου τιμής. 

Χαρακτηριστικά το 2006 σε άρθρο μου στο περιοδικό της ΕΑΠΣ ¨"Πυροσβεστικό Γίγνεσθαι" είχα επισημάνει αυτήν την μέγιστη παράλειψη και πρότεινα τότε την καθιέρωση Ημέρας επίσημου εορτασμού των Πεσόντων Πυροσβεστών. Ειδικότερα πρότεινα τότε ως ημερομηνία την 12η Νοεμβρίου, ημέρα θυσίας του Δοκίμου Πυροσβέστη Β΄ Τάξης Κων/νου Πούλιου, (το 1942 κατά τη διάρκεια κατάσβεσης αστικής πυρκαγιάς), πρώτου συναδέλφου που έπεσε στο καθήκον, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του Πυροσβεστικού Σώματος. 

Η πρόταση εισακούστηκε και έστω μετά από τόσες δεκάδες χρόνια από την ίδρυση του Π.Σ.,  με το άρθρο 22 του Ν.3511/2006 καθιερώνεται η 12^η Νοεμβρίου ως μέρα μνήμης πεσόντων Πυροσβεστών.

Σε αυτούς τους  συναδέλφους που έπεσαν στο καθήκον είναι αφιερωμένο αυτό το μικρό βιβλιαράκι.

ΠΑΤΕΙΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τα όπλα στην Ελλάδα

Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. (Σύνταγμα της Ελλάδας)

Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Σύμφωνα με το ινστιτούτο Small Arms Survey, το 2017, βρίσκονταν στην κατοχή ιδιωτών, κατά προσέγγιση, 857 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα, σε 230 χώρες. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι ο αριθμός αυτός ανέρχεται σε 1.920.000 συνολικά όπλα.

Σύμφωνα με την έκδοση του 2025 του Global Initiative Against Transnational Organized Crime, η Ελλάδα είναι "κυρίως χώρα διέλευσης για παράνομα όπλα από τη Μέση Ανατολή, την Τουρκία και τα Βαλκάνια, και οι παράνομες εξαγωγές κατευθύνονται στην Τουρκία, το Ιράκ και τη Συρία. Η εγχώρια αγορά παράνομων όπλων μεταξύ των εγκληματιών συγκεντρώνεται σε αστικά κέντρα όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αν και η παράνομη οπλοκατοχή είναι ευρέως διαδεδομένη (με την Κρήτη να αποτελεί ιδιαίτερο κέντρο για την παράνομη οπλοκατοχή από πολίτες).

Οι μεταχειρισμένες καραμπίνες, τα κυνηγετικά τυφέκια και τα αστυνομικά όπλα είναι τα πιο συχνά κατεχόμενα «παραδοσιακά» όπλα, τόσο στην ηπειρωτική χώρα όσο και στα νησιά, και συχνά μεταβιβάζονται ως οικογενειακά κειμήλια. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, κυκλοφορούν σήμερα στην Ελλάδα περίπου 800.000–1.000.000 παράνομα πυροβόλα όπλα. Άλλες πηγές εκτιμούν ότι από τα 1.920.000 πυροβόλα όπλα στην Ελλάδα, περίπου 1.110.000 είναι μη καταχωρημένα. Άλλες πηγές εκτιμούν ότι από τα 1.920.000 όπλα στη χώρα, περίπου 1.110.000, ή το 57%, είναι μη καταχωρημένα. Πολλά από αυτά είναι κυνηγετικά όπλα που φυλάσσονται από μεμονωμένους ιδιοκτήτες, αλλά άλλα είναι πιο εξελιγμένα όπλα που προέρχονται από αλβανικά στρατιωτικά αποθέματα που κλάπηκαν το 1997."

Σύμφωνα με άρθρο του www.athensvoice.gr του 2022, όπως προκύπτει από έρευνα στα «ΝΕΑ»: "δείχνει ότι στην Ελλάδα λειτουργούν 580 οπλοπωλεία ενώ εκτιμήσεις αναφέρουν πως συνολικά κυκλοφορούν δύο εκατομμύρια όπλα (πιστόλια, κυνηγετικές καραμπίνες, ατομικής ασφάλειας, σκοποβολής και άλλα) από τα οποία περίπου οι 800.000 είναι παράνομα. Η έρευνα της εφημερίδας αναφέρει ακόμη πως το 70% των αγορών γίνεται στο διαδίκτυο και το υπόλοιπο 30% σε φυσικό κατάστημα."

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα η ΕΛ.ΑΣ. επισημαίνει πως "για λόγους κρατικής ασφάλειας δεν μπορεί να κοινοποιηθεί ο αριθμός των νομίμως κυκλοφορούντων όπλων στην Ελλάδα». Ωστόσο, υπολογίζεται πως στην χώρα μας κυκλοφορούν περίπου 2.000.000 όπλα, νόμιμα και παράνομα. 

Το ποσοστό, ωστόσο, «πληθυσμιακής» οπλοκατοχής ανέρχεται στο 20%. Δύο στους δέκα πολίτες έχουν στην κατοχή τους κάποιο όπλο, παράνομα ή νόμιμα. Παρά το αρκετά μεγάλο ποσοστό, να σημειωθεί πως σε γενικά πλαίσια η οπλοκατοχή στην Ελλάδα παραμένει σε χαμηλά επίπεδα συγκριτικά με άλλες χώρες (Κύπρος 34 όπλα ανά 100 κατοίκους, Φινλανδία 32 όπλα ανά 100 κατοίκους) και φυσικά με τις ΗΠΑ (120 όπλα ανά 100 κατοίκους)."

Σύμφωνα με την επίσημη Στατιστική Επετηρίδα (ΕΛ.ΑΣ.) για το 2024 χορηγήθηκαν 66.756 άδειες οπλοφορίας όλων των κατηγοριών.

Σε άρθρο στα www.parapolitika.gr, επισημαίνεται ότι ιδιαίτερα στη Κρήτη, το 2024 η αύξηση των συλλήψεων για παραβάσεις της νομοθεσίας περί όπλων ξεπερνάει το 20% σε σχέση με το 2023. Ο αριθμός συλλήψεων για παραβάσεις του Νόμου περί όπλων από τον Ιανουάριο μέχρι και το Νοέμβριο του 2024 είναι 677 άτομα από 549 που ήταν το ίδιο διάστημα το 2023.

Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία υπάρχει καταρχήν γενική απαγόρευση της οπλοκατοχής. Ως όπλο ορίζεται κάθε μηχάνημα, το οποίο εκ κατασκευής, μετατροπής ή τροποποίησης, με ωστική δύναμη που παράγεται με οποιονδήποτε τρόπο, εκτοξεύει σφαιρίδια, βολίδες, βλήματα, βλαπτικές χημικές ή άλλες ουσίες, ακτίνες, φλόγες ή αέρια και μπορεί να επιφέρει κάκωση ή βλάβη της υγείας σε πρόσωπα ή βλάβη σε πράγματα ή να προκαλέσει πυρκαγιά, καθώς και κάθε συσκευή που μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να προκαλέσει τα πιο πάνω αποτελέσματα. Επίσης όπλα, θεωρούνται τα αντικείμενα που είναι πρόσφορα για επίθεση, άμυνα ή ακινητοποίηση (χημικά spray, μηχανισμοί ηλεκτρισμού, μαχαίρια εκρηκτικά, replica κ.λ.π.) Η οπλοκατοχή είναι πλημμέλημα και τιμωρείται με φυλάκιση, τα πλαίσια της οποίας εξαρτώνται από τις ιδιαίτερες περιστάσεις της κάθε περίπτωσης.

Η νομοθεσία σε ορισμένες περιπτώσεις, και μόνον εφόσον υπάρχει ειδική άδεια της αρμόδιας αστυνομικής αρχής, επιτρέπει  την κατοχή ορισμένων ειδών όπλων. Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοχοι των όπλων υποχρεούνται να λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την ασφαλή φύλαξη αυτών, υπό την έννοια ότι αυτά πρέπει να είναι αποσυναρμολογημένα, χωρίς πυρομαχικά, και τοποθετημένα σε ασφαλές και δυσπρόσιτο μέρος.

Υπάρχουν ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις για την οπλοκατοχή και οπλοφορία που αφορούν συγκεκριμένες ομάδες ατόμων όπως Αστυνομικοί και στρατιωτικοί, Συλλογές και κληρονομιά όπλων, Κυνηγοί.

Η οπλοφορία, να σημειωθεί ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό ποινικό αδίκημα και διώκεται, όταν δεν υπάρχει ειδική άδεια οπλοφορίας.  Η άδεια οπλοφορίας  εξαιτίας της μεγάλης  επικινδυνότητας δίνεται  με εξαιρετική φειδώ και κατόπιν διενέργειας εξονυχιστικών ελέγχων, ιδίως σε περιπτώσεις που διαπιστώνεται ότι υφίστανται πράγματι λόγοι ασφαλείας. Η οπλοφορία  αποτελεί πλημμέλημα, τιμωρούμενο με ποινή φυλάκισης, η οποία διαμορφώνεται ανάλογα με την κάθε περίπτωση.

Τέλος, η οπλοχρησία, η οποία συνίσταται στη χρήση όπλου για τη διάπραξη άλλου αδικήματος (κακουργήματος ή πλημμελήματος)  αποτελεί πλημμέλημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από 6 μήνες έως 5 έτη, ενώ  σε διακεκριμένες περιπτώσεις,  προβλέπεται ποινή κάθειρξης (5-15 έτη) όταν ο δράστης προβαίνει σε εισαγωγή, κατασκευή, προμήθεια, και γενικά εφοδιασμό ομάδων ή οργανώσεων με όπλα, οι οποίες αποσκοπούν στη διάπραξη άλλων αδικημάτων.

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

  Του ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Οκτώβριος του 1935. Ογδόντα χρόνια πριν, στην Αθήνα, οι Πυροσβέστες, του νεοσύστατου Πυροσβεστικού Σώματος, βιώνουν μια εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα.

Εργαζόμενοι σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, χωρίς κανένα σχεδόν εργασιακό δικαίωμα, με πενιχρότατο μισθό και σχεδόν καμία ασφαλιστική ή συνταξιοδοτική πρόβλεψη.

Η αγανάκτηση όμως αρχίζει να ξεχειλίζει τον Ιούνιο του ίδιου έτους μετά από ένα σοβαρότατο τραυματισμό, συναδέλφου κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς, ο οποίος μένει ανάπηρος, κρίνεται ανίκανος για εργασία και απολύεται από το Πυροσβεστικό Σώμα χωρίς να δικαιούται σύνταξη ή ασφαλιστική κάλυψη.

Η είδηση ξεσηκώνει τους Πυροσβέστες των Αθηνών, οι οποίοι προχωρούν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με αποκορύφωμα να οργανώσουν απεργία

πείνας στις 29 Οκτωβρίου του 1935, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν την τότε κυβέρνηση της εποχής.

Η πράξη τους θα προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη, αλλά θα περάσει πολύς καιρός για να αποφασίσει η ελληνική πολιτεία να ασχοληθεί με το ζήτημα και να θεσμοθετήσει ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στο πυροσβεστικό προσωπικό.

Το 2013, σε ένα μικρό e-book,έκδοση της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, συγκέντρωσα τα πρώτα εύκαιρα στοιχεία για το λησμονημένο αυτό γεγονός της πυροσβεστικής ιστορίας.

Μετά από έρευνα σε αρχεία εφημερίδων και χρησιμοποιώντας κομμάτια από την ανέκδοτη ιστορία (1972) του αείμνηστου ε. α. Πυράρχου Βασίλειου Ζαφειρόπουλου, που έζησε τα γεγονότα, συμπληρώνω και φωτίζω ακόμη καλύτερα τα γεγονότα εκείνων των ταραγμένων ημερών.

Ογδόντα χρόνια μετά, σήμερα, μια αναδρομή στη πρώτη αυτή «συνδικαλιστική δράση» των Πυροσβεστών έχει ξεχωριστή σημασία.

Στέλνει το διαχρονικό μήνυμα της αναγκαιότητας του «αγώνα» ως σταθερής για τη διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματα και τα αδιέξοδα.

Προβάλει την πολύτιμη παρακαταθήκη ότι το αύριο, το κάθε αύριο δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται.

Το βιβλίο είναι ελεύθερο, πατώντας εδώ

Ο Πυροσβέστης.. μετά τη συνταξιοδότηση

 «Μας μαθαίνουν πώς να μπαίνουμε στη φωτιά, αλλά όχι πώς να βγαίνουμε από την υπηρεσία.»

Του ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Το πυροσβεστικό επάγγελμα είναι δύσκολο και παράλληλα συναρπαστικό. Ο Πυροσβέστης από τη πρώτη μέρα της ανάληψης υπηρεσίας, δεν ξεκινά απλά μια απασχόληση, μπαίνει σε μια οικογένεια, σε μια καινούργια παράλληλη ζωή, ή οποία θα κρατήσει, θεού βοηθούντος και ασφαλιστικού επιτρέποντος, τρείς έως και τέσσερις και κάτι δεκαετίες. Όταν όμως έρχεται η ώρα της αποχώρησης, ο πυροσβεστικός υπάλληλος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια από τις πιο δύσκολες μεταβάσεις της ζωής τους: τη συνταξιοδότηση.

Από τη μια περατώνει έναν βαρύ εργασιακό κύκλο, απίστευτης έντασης, κινδύνου, διοικητικών και πολλές φορές δικαστικών επιπλοκών, απαλλάσσεται από ένα διαρκές στρες, και μια κόπωση που πολλές φορές τον φθάνει στην εξουθένωση.

Από την άλλη, μέσα σε λίγες ώρες από την κατάσταση της απόλυτης έντασης περνά στην απόλυτη «νηνεμία». Από τη μια στιγμή στην άλλη, περνά από το απόλυτο της δράσης στο απόλυτο της ησυχίας της αφυπηρέτησης.

Και ενώ η μετάβαση στον απομαχικό βίο σηματοδοτεί την παύση της σωματικής καταπόνησης, ψυχολογικής πίεσης, παράλληλα σηματοδοτεί και την απώλεια ταυτότητας και ρόλου.

Για το θέμα, μελέτες στην πατρίδα μας, δεν υπάρχουν, οπότε χρησιδανειζόματε από το εξωτερικό. Τα στοιχεία τα παίρνουμε από μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας, μια έρευνα της Ψυχολογικής Εταιρείας του Μέριλαντ των ΗΠΑ, καθώς και μια έρευνα του εκπαιδευτικού οργανισμού των δημόσιων συνταξιοδοτικών ταμείων του Ιλινόις των ΗΠΑ.

Η Εκπαίδευση των μαθητών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε ζητήματα πολιτικής προστασίας

 Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, τα θέματα Πολιτικής Προστασίας αναδεικνύονται όχι απλώς ως επίκαιρα αλλά ως ταυτοποιημένα με τις σύγχρονες κοινωνίες.

 Οι πυρκαγιές, οι φυσικές καταστροφές και τα τροχαία δυστυχήματα, σε συνδυασμό και με την κλιματική αλλαγή, έχουν διαμορφώσει «κοινωνίες κρίσεων».

Το νέο περιβάλλον διαβίωσης απαιτεί τρόπους προσαρμογής, ώστε αφενός να υπάρξει διαχείριση των ποικίλων και πολλαπλών κρίσεων και αφετέρου να προστατευθεί η ανθρώπινη ζωή και να διασωθεί η ανθρώπινη κληρονομιά. 

Η εκπαίδευση θεωρείται πυλώνας διασφάλισης της πρόληψης, της ασφάλειας και της διαχείρισης των θεμάτων που άπτονται του πεδίου της Πολιτικής Προστασίας.

Ιδιαίτερα, εξάλλου, η εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, των μαθητών και μαθητριών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, των μελλοντικών πολιτών που θα κληθούν να αναλάβουν δράση και να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνία του μέλλοντος, είναι κομβικό πεδίο αναφοράς και διαμόρφωσης των νέων συνθηκών της ανθρώπινης ζωής, οι οποίες έχουν ήδη αναδυθεί.

Το συγκεκριμένο πόνημα, βασίστηκε στην μεταπτυχιακή μου εργασία, όπου προσπάθησα να μελετήσω τον βέλτιστο τρόπο για να γίνει αυτή η εκπαίδευση στο σχολικό περιβάλλον.

Το βιβλίο είναι ελεύθερο, πατώντας εδώ

9-10-2003 ΟΤΑΝ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΡΑΦΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΕΝΣΤΟΛΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ-ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ-ΛΙΜΕΝΙΚΟΥΣ

 Του επίτιμου προέδρου της ΕΑΠΣ ε.α.Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Πίσω στο χρόνο, πάνω δύο δεκαετίες, το συνδικαλιστικό κίνημα των ένστολων στα Σώματα Ασφαλείας, δίνει έναν από τους σημαντικούς αγώνες του, προσπαθώντας να πείσει την τότε κυβέρνηση Σημίτη για το αυτονόητο, την αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού.

Μετά από μια ένστολη μαζική συγκέντρωση  των ένστολων πυροσβεστών, αστυνομικών και λιμενικών το απόγευμα της 8ης Οκτωβρίου του 2003 στα Προπύλαια ακολουθεί  πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα.

Τα Προεδρεία των Σωματείων αποφασίζουν  να παραμείνουν έξω από το Υπουργείο  όλη τη νύχτα  μέχρι να συναντηθούν με τους κυβερνητικούς ιθύνοντες. 

Η κυβέρνηση, θέλοντας να καμφθεί το φρόνημα των ένστολων που είχαν διαμορφώσει όλο τον προηγούμενο διάστημα,  μια  συνεχή και δυναμική συνδικαλιστική δράση, εκδίδει μια ιδιαίτερα «δημοκρατική» αστυνομική διάταξη  για να διαλύσει  της συγκέντρωση  και  τα ξημερώματα της 9^ης Οκτωβρίου,  με  βία και χημικά  χτυπάει τους ειρηνικά διαμαρτυρόμενους ένστολους στην είσοδο του υπουργικού κτιρίου και  τους καταδιώκει στους δρόμους της Αθήνας. Η  πολιτική επιλογή της τότε κυβέρνησης συναντάει την γενικευμένη κατακραυγή των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα δυνάμωσε  και συνέχισε τον αγώνα του το επόμενο διάστημα.

Τελευταία πράξη της τότε κυβέρνησης Σημίτη, της  οποίας το κόμμα  ηττήθηκε στις εκλογές τον επόμενο χρόνο, ήταν να επιβάλλει στις ηγεσίες των Σ.Α. τη διενέργεια Ε.Δ.Ε για τις τυχόν ευθύνες των συνδικαλιστών, που δέχθηκαν την βία και τα χημικά…..

Η μέρα πραγματικά είναι ένας σταθμός στην πορεία του ένστολου συνδικαλισμού. Έδειξε ότι οι κυβερνήσεις τρέμουν την αγωνιστική διάθεση και το φρόνημα του ένστολου εργαζόμενου. Έδειξε επίσης ότι για την εξουσία δεν υπάρχουν ιδιαίτερες δημοκρατικές ευαισθησίες όταν αισθάνεται  ενοχλητική την διεκδίκηση των εργαζομένων. Τέλος έδειξε ότι η κρατική αυθαιρεσία ενυπάρχει ακόμα στην σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία.

Τότε τον Οκτώβριο του 2003,για πρώτη φορά, οι ένστολοι πολίτες της χώρας μας νιώσαμε το «χάλκεον χέρι της κρατικής βίας» και νιώσαμε την αντιδημοκρατική   επιλογή, του «χτυπήματος της ελεύθερης συνδικαλιστικής έκφρασης» μας και δράσης.

Όπως έγραφα στο βιβλιαράκι που το 2013, εκδόθηκε από την ΕΑΠΣ για τα γεγονότα, ήταν η αρχή της καταστολής απέναντι στον ένστολο συνδικαλισμό και αυτό θα συνεχιζόταν.

Στον πρόλογο εκείνης της έκδοσης του 2013  σημείωνα:

«Δέκα  χρόνια μετά στην Ελλάδα του Μνημονίου, η κρατική αυθαιρεσία και καταστολή συνεχίζει  να επιζεί και να αποτελεί το διαχρονικό όπλο επιβολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρσι,  λίγες μέρες  πριν την επέτειο των γεγονότων, έξω από τον Εθνικό κήπο, οι δυνάμεις καταστολής έριξαν χημικά σε ολιγομελή αντιπροσωπεία  των Προεδρείων των σωματείων αστυνομικών-πυροσβεστών-λιμενικών, που είχαν σκοπό να επιδώσουν ψήφισμα στο πρωθυπουργικό γραφείο διαμαρτυρόμενοι για το νέο σχεδιαζόμενο σφαγιασμό του πενιχρού εισοδήματος τους…. Και πάλι διατάχθηκε Ε.Δ.Ε. εναντίον συνδικαλιστικής δράσης. Και πάλι, κατά τραγική ειρωνεία, την επέτειο εκείνης της μαύρης ημέρας, εκδόθηκε αστυνομική απαγόρευση συναθροίσεων ενόψει της επίσκεψης της  γερμανίδας καγκελαρίου.»

Με εκείνη την αρχική έκδοση και με την τωρινή, ανασύρω από την ιστορική  μνήμη και, τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα, της σκοτεινής εκείνης στιγμής για τον δημόσιο βίο της πατρίδας μας.

Τα γεγονότα τα έζησα από κοντά με την ιδιότητα τότε του  Γενικόύ Γραμματέα  του Δ.Σ. της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος και σήμερα με την πολυτέλεια  τόσο της χρονικής απόστασης, όσο και της αφυπηρέτησής μου από τις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος, μπορώ να ξαναδιαβάσω τα γεγονότα της περιόδου, και να τα ξαναμοιραστώ με τους νέους συνάδελφους, που οι περισσότεροι δεν τα γνωρίζουν. Πέρα από ένα ιστορικό σημείο στην ζωή των συνδικαλισμού των ενστόλων, αποτελεί και μια παρακαταθήκη που δείχνει ότι μπορεί οι καιροί να αλλάζουν, αλλά χωρίς αγωνιστική φρόνηση και συνδικαλιστική διεκδίκηση λίγα κερδίζονται και πολλά μπορεί να χαθούν.

Τα γεγονότα εκείνης της σκοτεινής νύχτας του Οκτώβρη του 2003 έδειξε ότι δεν υπάρχουν «χαϊδεμένοι» εργαζόμενοι από την εξουσία-εργοδοσία. ¨Όταν η φωνή είναι ενοχλητική, απλά χτυπιέται…

Και αυτή η έκδοση είναι αφιερωμένη στους συναδέλφου συνδικαλιστές που βρεθήκαμε τότε δίπλα-δίπλα, σε κάτι πρωτόγνωρο για την ιστορία του συνδικαλισμού στα Σώματα Ασφαλείας.

Το βιβλίο είναι ελεύθερο στο σύνδεσμο

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ "ΤΡΑΥΜΑΤΑ: Το πιο βαθύ σου τραύμα"

αλγωδίες

Του Γιάννη Σταμούλη

Με ένα εικαστικό μου έργο, με τον τίτλο ΑΛΓΩΔΙΕΣ (ακρυλικό σε καμβά), συμμετέχω στην ομαδική έκθεση "ΤΡΑΥΜΑΤΑ: Το πιο βαθύ σου τραύμα" στο χώρο τέχνης ArteVisione gallery Πηλίου 5, Πλατεία Κολιάτσου, Αθήνα.

Στην έκθεση οι εικαστικοί που συμμετέχουν προσπαθούν να αποδώσουν με το χρωστήρα και τα χρώματά τους την αποτύπωση των τραυμάτων στον άνθρωπο.

Τραύματα με πληγές φανερές ή όχι, τραύματα στο κορμί ή στην ψυχή, τα αποτελέσματα της κοινωνίας του τραύματος και της διακινδύνευσης

Οι εκφράσεις αποδίδουν τον πόνο, την αγωνία, την θλίψη την μοναξιά για τις απώλειες, τις ήττες, αλλά και την ανασύνταξη για να προχωρήσουμε στην επόμενη σελίδα της αποκατάστασης. Και στην πιο δύσκολη στιγμή, άλλωστε παραμένει το παράθυρο της ελπίδας για την ανάταξη, για την συνέχιση σε καλύτερο δρόμο.

Η επιμελήτρια της έκθεσης Νικολένα Καλαϊτζάκη- Ζούνη σημειώνει: «Σύμφωνα με τον πατέρα της Ψυχανάλυσης, Sigmund Freud, ως ΤΡΑΥΜΑ ορίζεται: “η

εμπειρία ενός συμβάντος που καθιστά τον άνθρωπο συγκλονισμένο και αβοήθητο” πλήττοντας συθέμελα τον ψυχισμό του. Γνωρίζουμε πως ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ατόμου “απρόοπτα”. Υπάρχει όμως και η περίπτωση του τραύματος που γεννάται και εξελίσσεται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου - όπως για παράδειγμα τα τραύματα που συνδέονται με την παιδική ηλικία -.

Οι παράγοντες που καθορίζουν τον βαθμό της τραυματικής εμπειρίας του ατόμου εμπίπτουν σε τρεις κατηγορίες: (α) αφενός εξετάζεται ο παράγοντας “άτομο” και η ικανότητα διαχείρισης από μεριάς του της τραυματικής εμπειρίας με βάση: την ηλικία, την προσωπικότητα, την ψυχική του ανθεκτικότητα, την ευαλωτότητα και τα γενικότερα μοναδικά χαρακτηριστικά που διέπουν το “άτομο” ως “ύπαρξη” σε συνδυασμό με την φάση ζωής του, (β) αφετέρου αξιολογείται: η ίδια η φύση του τραυματικού συμβάντος, η χρονική του διάρκεια και η πιθανή επαναληπτικότητα του καθώς και (γ) η αντίδραση και η υποστήριξη που λαμβάνει το άτομο από το περιβάλλον του σε σχέση με την αντιμετώπιση του τραυματικού γεγονότος που βιώνει.

Όλες αυτές οι παράμετροι που αναφέρονται ανωτέρω λειτουργούν: είτε βοηθητικά προς το άτομο παρακινώντας το να επουλώσει σιγά σιγά τις πληγές του και να καταφέρει να θεραπευτεί, είτε ενισχύουν ακόμα περισσότερο το τραυματικό βίωμα του. Σε κάθε περίπτωση, η εμπειρία του τραύματος για το κάθε άτομο συνιστά μια πολύπλευρη και καθαρά προσωπική υπόθεση που απαιτεί ειδικό χειρισμό, από το ίδιο το άτομο που το βιώνει, αλλά και από το περιβάλλον του, καθώς και από τους ειδικούς ψυχικής υγείας, των οποίων η παρέμβαση κρίνεται, σε πολλές περιπτώσεις, καταλυτική, αναγκαία και εξαιρετικά ωφέλιμη».

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 17 Οκτωβρίου
(Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή: 4 μ.μ. - 8 μ.μ. Τετάρτη & Σάββατο: 11 π.μ. - 3 μ.μ.)

Σχεδιάζοντας για την ασφάλεια και την πολιτική προστασία

Του ε.α.Αντιστρατήγου Γιάννη Σταμούλη

Προφητικά ίσως αρκετά χρόνια πριν το κτύπημα της 11/9 στους Δίδυμους Πύργους, ένας από τους σημαντικούς κοινωνιολόγους ο Ulrich Beck διατυπώνει, το 1986, την θεωρία του για την «Κοινωνία του Ρίσκου»

Σύμφωνα με αυτή, υποστηρίζεται ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι σύγχρονοι κίνδυνοι είναι παγκόσμιοι, απρόβλεπτοι και κατασκευασμένοι από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Παραδοσιακά οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν φυσικούς κινδύνους (σεισμοί, πλημμύρες). Σήμερα όμως, οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι προκύπτουν από την τεχνολογία, τη βιομηχανία, τα χημικά, την πυρηνική ενέργεια και την κλιματική αλλαγή.

Οι κίνδυνοι αυτοί δεν γνωρίζουν σύνορα· μια πυρηνική διαρροή ή η υπερθέρμανση του πλανήτη επηρεάζουν την ανθρωπότητα συνολικά.

Ίσως το καλύτερο δίδαγμα από την τραγωδία της 9/11 είναι η  διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης για τον σχεδιασμό των συστημάτων ασφάλειας και πολιτικής προστασίας. Μια  που να υπερβαίνει  την  λογική της κλασικής πρόβλεψης και του ελέγχου, και να στρέφεται σε πιο ευέλικτες, προσαρμοστικές και διεθνώς συνεργατικές δομές.

Οι εμπρηστές στην Πορτογαλία

Του ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Δορυφορικό Οργανισμό για τις Πυρκαγιές (EFFIS), μέχρι και τα μέσα Αυγούστου, στην Πορτογαλία έχουν καεί 2.610.000 στρέμματα, έκταση διπλάσια από την περσινή για το ίδιο διάστημα, θέτοντας τη χρονιά σε μια από τις χειρότερες από άποψη δασικών πυρκαγιών τα τελευταία χρόνια.

Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ ο αριθμός των εκδηλωθέντων πυρκαγιών είναι σχετικά χαμηλός (3.370 μέχρι τα μέσα Ιουλίου), οι καμένες εκτάσεις, είναι σε αριθμούς από τις υψηλότερες στην τελευταία δεκαετία (5η).

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πυρκαγιές σε τρεις περιοχές (Évora, Beja και Viana do Castelo) κάηκε το 56% της συνολικής καμένης έκτασης της χώρας.

Επίσης το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίας στα Βόρεια (Viana do Castelo, Braga, Vila Real και Porto), όπου σημειώθηκαν το 53% των πυρκαγιών και κάηκε το 72 % της καμένης έκτασης της χώρας.

Στις αιτίες του, το 24% αποδίδεται σε εμπρησμό, το 13% σε εκτεταμένες καύσεις αγροτικών υπολειμμάτων και το 11% σε καύσεις γενικότερα.

Στην χώρα (μας) που ευδοκιμεί ανέκαθεν το έγκλημα του εμπρησμού

Του ε.α Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Ιούνιος του 1961, πάνω από μισό αιώνα, ο  δημοσιογράφος Γ. Σπορίδης σε άρθρο του στην εφημερίδα "Ταχυδρόμο" περιγράφει με σκληρό και σκωπτικό τρόπο, την καταστροφή που συντελείται με τις πυρκαγιές των δασών και τους εμπρησμούς. Αν δεν υπήρχε η ημερομηνία θα μπορούσε να δημοσιευτεί αυτολεξεί σήμερα και να περιγράφει ακριβέστερα την ζοφερή πραγματικότητα:

"Λοιπόν δε μας χρειάζονται τα δάση! Πολλά φαίνεται έχουμε, πυκνότατα, καιρός να τα ξεκάνουμε, να ησυχάσουμε! Ας προελάσουν κατόπιν τούτου, τα τσεκούρια, ας προελάσουν οι αξίνες, και η φωτιά να τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα. Τα δάση: Ξύλα, κούτσουρα και ξυλοκάρβουνα...Ελάχιστο το πράσινο στον τόπο μας, το έφαγαν, το καμίνι, η αξίνα, ο εμπρηστής...Ελάχιστα τα δάση μας, φαλακρά τα βουνά μας, οι λόφοι τα υψώματα, Γιατί λοιπόν να μην ξεκάνουμε και ότι απέμεινε; Μόνο ο Ιμπραήμ στα 27 να έχει τη δόξα; Δυστυχώς είναι χαρακτηριστικό της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του Έλληνος.

Αυτός ο πρωτοφανής εγωισμός που μας μαστίζει. Η κάθε γενιά έρχεται και πιστεύει τούτον εδώ τον τόπο απόλυτα δικό του και νιώθει ότι έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Οτι ανήκει στα παιδιά και τα εγγόνια της δε το εσκέφθη ποτέ...Κτίζουμε και τις τρύπες, φτιάχνουμε δρόμους σα σφύδες, κόβουμε τα δέντρα, καταστρέφουμε τα δάση και δεν σκεφτόμαστε ότι για τρεις γενιές ή τέσσερις δεκαετίες είμεθα εμείς και κατόπιν θα έλθουν άλλοι., που δεν μας χρωστούν τίποτα να κληρονομήσουν χάλια και φαλακρά βουνά."

Με μια ματιά στα αρχείο της εφημερίδας τα επόμενα χρόνια, βρίσκουμε δεκάδες δημοσιεύματα για εμπρηστές, όλων των λογών και κινήτρων που κατακαίνε την  χώρα μας.

Οι εμπρηστές στην Ισπανία

Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Η Ισπανία, φέτος πλήττεται και αυτή από τον πύρινο όλεθρο των δασικών πυρκαγιών. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Σύστημα Πληροφοριών για τις Δασικές Πυρκαγιές (EFFIS) εκτιμάται ότι η έκταση που κάηκε ανέρχεται σε σχεδόν 60.000 εκτάρια σε λιγότερο από οκτώ μήνες.

Από την 1η Ιουνίου, 27 άτομα έχουν συλληφθεί και 83 έχουν ερευνηθεί ως ύποπτοι για δασικές πυρκαγιές, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το Υπουργείο Εσωτερικών.

Από την τελευταία έκθεση του Γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα προκύπτει ότι, κατά μέσο όρο, τα τελευταία έξι χρόνια, το 24% του συνόλου των πυρκαγιών που διερευνήθηκαν για πιθανές ποινικές συνέπειες ξεκίνησε σκόπιμα. Η πλειονότητα αυτών, 68,79%, οφειλόταν σε αμέλεια. Σύμφωνα με την οργάνωση WWF, ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος (53%), καθότι περιλαμβάνονται και οι με πρόθεση πυρκαγιές για παράνομη καύση γεωργικών προϊόντων.

Σύμφωνα με την Amalia del Valle, εκπρόσωπο της Υπηρεσίας Προστασίας της Φύσης (Seprona) της Πολιτοφυλακής, οι εκ προθέσεως εμπρηστές έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεων τους, «Πρόκειται για άτομα που έχουν ένα σχέδιο που μπορούν να προετοιμάσουν πολύ νωρίτερα και επιδιώκουν κέρδος, είτε οικονομικό, επαγγελματικό, είτε ακόμα και εκδίκηση, επειδή, για παράδειγμα, έχουν κακή σχέση με έναν γείτονα».

Από τα στοιχεία της Εισαγγελίας Περιβάλλοντος, προκύπτει επίσης ένα ποσοστό 4% των σκόπιμων πυρκαγιών συνδέονται με ψυχικές διαταραχές, όπως η πυρομανία. Αυτό την κατατάσσει στην τέταρτη θέση στη λίστα με τις πιθανές αιτίες δασικών πυρκαγιών στην Ισπανία, πίσω από την αμέλεια, την παράνομη καύση γεωργικών προϊόντων και την εκδίκηση ή τις κοινωνικές συγκρούσεις.

Για τους διαταραγμένους εμπρηστές, η ψυχίατρος Marina Romero González,το Νοσοκομείο Vithas Málaga, σημειώνει: "Η πράξη του εμπρησμού και η παρακολούθηση των συνεπειών της πυρκαγιάς είναι ευχάριστο για τους εμπρηστές. Νιώθουν γοητευμένοι και περίεργοι για τη φωτιά και όλα όσα την περιβάλλουν. Δηλαδή, την ένταση πριν από το άναμμα της φωτιάς, την ανακούφιση μετά το άναμμα, το αίσθημα ευεξίας που προέρχεται από την παρατήρηση των καταστροφικών της επιπτώσεων...Οι άνθρωποι αυτοί, επισημαίνει η ψυχίατρος,, είναι πιθανό ως παιδιά να μην τους δίδαξαν πώς να διαχειρίζονται τον θυμό και την απογοήτευση. Σε κάθε περίπτωση επίσης υπάρχουν διαφορές μεταξύ του δόλιου εμπρηστή και του διαταραγμένου εμπρηστή. Ο δεύτερος (π.χ. ο πυρομανής) έχει ψυχική διαταραχή, καθότι δεν μπορεί να ελέγξει την ακαταμάχητή του παρόρμησή του, για να ξεκινήσει μια φωτιά με μοναδικό σκοπό την απόλαυση. Ο πρώτος, ενεργούν με προμελέτη και επιθυμία για κέρδος»

Ασύμμετρες Απειλές και το έγκλημα του εμπρησμού

 

Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ.  Γιάννη Σταμούλη

                                  

Σε δύο εκδόσεις στα αγγλικά και στα γαλλικά, κυκλοφορεί στην AMAZON, σε ψηφιακή έκδοση, το νέο συνοπτικό βιβλιαράκι μου - μια μικρή προσέγγιση για το φλέγον ζήτημα των ασύμμετρων απειλών και του εγκλήματος του εμπρησμού.'

Σχεδόν πριν από τρεις δεκαετίες, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, μία από τις πιο καταστροφικές τρομοκρατικές επιθέσεις στη σύγχρονη ιστορία έλαβε χώρα στο συμβολικό επίκεντρο της ανάπτυξης, της ασφάλειας και της ευημερίας - την καρδιά του δυτικού πολιτισμού - στη Νέα Υόρκη.

Η βίαιη και άκρως συμβολική επίθεση στόχευε τους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, τον εμβληματικό πυρήνα του αστικού τοπίου του Μανχάταν.

Αυτό το καταστροφικό γεγονός έφερε στο προσκήνιο μια νέα και εμβληματική έννοια: αυτή των ασύμμετρων απειλών.

Οι απειλές αυτές συμπληρώνουν πλέον τα υφιστάμενα τρωτά σημεία στο πλαίσιο ασφάλειας των σύγχρονων κοινωνιών.

Υπό το πρίσμα αυτών, εξετάζεται και το τρομακτικό φαινόμενο των εμπρησμών που πλήττουν ιδιαίτερα την πατρίδα μας.

Η αγγλική έκδοση

Η γαλλική έκδοση

    

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ "Το καλοκαίρι"

η ομορφιά

Με δύο εικαστικά μου έργα, ακρυλικά σε καρτολίνα, συμμετέχω στην ομαδική έκθεση "Το καλοκαίρι" στο χώρο τέχνης Chili Art Gallery (Δημοφώντος 13-15, Θησείο, Αθήνα) και παράλληλα διαδικτυακά, σε συνεργασία με την ARTgrID (https://artgrid.gr).Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ (κατόπιν συνεννόησης (με ραντεβού) στα τηλέφωνα 210-7292564, 6936755550.)

Η έκθεση "Καλοκαίρι": η λέξη που χωράει μέσα της παιδικές αναμνήσεις, ώρες ατέλειωτης ανεμελιάς, θαλασσινές μυρωδιές και ζεστά απογεύματα που μοιάζουν να διαρκούν για πάντα.

 

η φυσικότητα

Οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι απλώς μία «παύση» από την καθημερινότητα. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη – ένα απαραίτητο αντίδοτο στον ρυθμό της σύγχρονης ζωής. Ίσως γιατί εκείνες οι πρώτες παιδικές διακοπές μάς χάρισαν κάτι ανεξίτηλο: την εμπειρία της ελευθερίας και της ανακάλυψης. Στην καλλιτεχνική δήλωση της έκθεσης, σημειώνω: "Το καλοκαίρι έρχεται σαν ανάσα στη ζωή μας, φέρνοντας φως, ξεκούραση και στιγμές ελευθερίας. Είναι η εποχή που ο χρόνος κυλά πιο αργά, οι σκέψεις γίνονται πιο καθαρές και η ψυχή αναζητά ομορφιά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η τέχνη αποκτά ιδιαίτερη σημασία: ένα ποίημα διαβασμένο στην παραλία, μια μελωδία στο ηλιοβασίλεμα, ένα σκίτσο στην άμμο. Το καλοκαίρι μας υπενθυμίζει την αξία του απλού, του αυθόρμητου και του αληθινού. Είναι μια εποχή που γεμίζει τις αισθήσεις και ανοίγει χώρο για την τέχνη να αγγίξει απαλά την καρδιά."

Στο επιμελητικό κείμενο της έκθεσης , ο Πάρης Καπράλος σημειώνει :

Οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι απλώς μία «παύση» από την καθημερινότητα. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη – ένα απαραίτητο αντίδοτο στον ρυθμό της σύγχρονης ζωής. Ίσως γιατί εκείνες οι πρώτες παιδικές διακοπές μάς χάρισαν κάτι ανεξίτηλο: την εμπειρία της ελευθερίας και της ανακάλυψης. Σύμφωνα με τη Ψυχολογία, οι κοινές οικογενειακές εμπειρίες ενισχύουν τη συνοχή και μειώνουν το άγχος. Και ως ενήλικες όμως, το καλοκαίρι μάς προσφέρει την πολυτέλεια να «μην κάνουμε τίποτα» χωρίς ενοχές, να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας, τη φύση, τους άλλους. Δεν είναι τεμπελιά. Είναι επαναφόρτιση. Είναι πολιτισμικό κεκτημένο. Ίσως η πιο γλυκιά επινόηση της νεωτερικότητας. Απαραίτητη. Αναντικατάστατη. Καλοκαίρι.

Τα δύο εικαστικά έργα με τα οποία συμμετέχω στην έκθεση είναι διαστάσεων 50χ70.

To πρόσωπο του εμπρηστή

 

Του ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Και ενώ οι πυρκαγιές σαρώνουν και αυτό το καλοκαίρι την πατρίδα μας, κατατρώγοντας τον πολύτιμο εθνικό πλούτο χλωρίδας και πανίδας, περιουσίες, υποδομές και το σοβαρότερο, θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, επανέρχεται πάντα το ποιος βρίσκεται πίσω από τις πυρκαγιές.

Υπό το βάρος των δυσκολιών του ίδιου του φαινομένου της πυρκαγιάς, πολλές από τις περιπτώσεις πυρκαγιών, εξιχνιάζονται και οι υπαίτιοι τους οδηγούνται στην δικαιοσύνη.

Οι περισσότεροι εμπρηστές από αμέλεια, βαριά αμέλεια, επιχείρησαν να εκτελέσουν θερμές εργασίες στην ύπαιθρο, ή χρησιμοποίησαν γυμνές φλόγες για αγροτικές εργασίες ή διασκέδαση.

Επίσης στους παραπάνω προστίθενται και ένας αριθμός, με ψυχικές διαταραχές που γοητεύονται από τις φλόγες και τις χρησιμοποιούν για την «ικανοποίησή τους».

Οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά: προβλήματα επικοινωνίας, παρορμητικές συμπεριφορές, δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων και ενδιαφέρον για σύνεργα φωτιάς. Ωστόσο, τα κίνητρα είναι συχνά πολλαπλά και δυσκολοεντόπιστα.

«Εξακολουθούμε να μαθαίνουμε για την ψυχολογία του εμπρησμού», δηλώνει η Nichola Tyler, καθηγήτρια εγκληματολογικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Swinburne στην Αυστραλία.

Πολλοί άνθρωποι γοητεύονται από τη φωτιά από νεαρή ηλικία. Είναι αρκετά συνηθισμένο για τα παιδιά να παίζουν με τη φωτιά, σημειώνει ο Caoilte Ciardha, καθηγητής εγκληματολογικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Σαν ενήλικες, συχνά συνεχίζουν να απολαμβάνουν - ζεστές εστίες, κεριά που τρεμοπαίζουν, φωτιές στην παραλία και άλλα ανασφαλή παιχνίδια με τη φωτιά.

Διεύθυνση Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού και Ανακριτικά Π.Υ. σε μάχη με τους εμπρηστές που καίνε την πατρίδα μας.

Του ε.α.Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Μπαίνοντας στο πλέον καυτό τμήμα της αντιπυρικής περιόδου, δυστυχώς, ούτε φέτος φαίνεται να έχει επέλθει ο απαραίτητος συγκλονισμός στο σύνολο των
κατοικούντων στην πατρίδα μας για τα ζητήματα πυροπροστασίας.

Εκατοντάδες εγκληματικά χέρια μέχρι και σήμερα έχουν προκαλέσει δασικές πυρκαγιές, με κάποιες από αυτές να έχουν προκαλέσει σημαντικές καταστροφές στο πληγωμένο ήδη φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας.

Μόνο τις τελευταίες ημέρες δεκάδες άτομα σε όλη την  χώρα έχουν συλληφθεί από τα στελέχη της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού και των στελεχών των Ανακριτικών Τμημάτων των Π.Υ.

Το πλέον σημαντικό είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο εντοπισμός των υπαιτίων γίνεται σε χρόνο άμεσο με την εκδήλωση της πυρκαγιάς και αυτό σε συνδυασμό με την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου αντιμετώπισης τους, θα μπορέσει έναν αποτρεπτικό παράγοντα, για όσους χωρίς πολλή σκέψη επιχειρούν με εγκληματική αμέλεια να "χρησιμοποιήσουν" γυμνές φλόγες ή να εκτελέσουν θερμές εργασίες στην ύπαιθρο.

Σχεδιασμός εκτάκτων αναγκών σε υγειονομικές μονάδες

Του  ε.α.Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Το πλήγμα από μια καταστροφή σε μια νοσηλευτική μονάδα είναι μια ιδιαίτερη  απειλή της πολιτικής προστασίας και η αντιμετώπιση των συνεπειών της είναι ιδιαίτερα πολυσύνθετη, που θα πρέπει να  βασίζεται σε ένα ιδιαίτερα προσεχτικά σχεδιασμένο ΣΧΕΔΙΟ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, που να είναι πραγματικό, ρεαλιστικό, διαρκώς επικαιροποιημένο και το βασικότερο να στηρίζεται από ομάδες προσωπικού που να είναι άρτια εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες.

Πυρκαγιές, εκρήξεις, ισχυροί άνεμοι, σεισμοί, υπερβολική ζέστη ή κρύο, ηφαίστεια, περιστατικά με επικίνδυνα υλικά, τρομοκρατικές ενέργειες, εκτεταμένες διακοπές ηλεκτροδότησης ή υδροδότησης. είναι μια λίστα από τις πλέον συνήθεις απειλές που μπορούν να πλήξουν μια υγειονομική μονάδα.

Ένα από τα πλέον σημαντικά ζητήματα στην διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης είναι ένας λεπτομερής σχεδιασμός προκειμένου να υποστηριχθεί η ορθή λήψη αποφάσεων σχετικά με την εκκένωση μιας υγειονομικής μονάδας όταν αυτή εκτεθεί σε κίνδυνο. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από μια εξειδικευμένη εκπαίδευση της διοίκησής τους, ώστε να μπορούν να αξιολογούν τα δεδομένα της συγκεκριμένης δημιουργηθείσας κατάστασης, τόσο με την αξιολόγηση των τρωτών σημείων και τον προσδιορισμό των αναμενόμενων επιπτώσεων, όσο και για τον υπολογισμό του απαιτούμενου και αναγκαίου χρόνου για την μετακίνηση κυρίως των ασθενών.

H κοινή αδηφάγα γνώμη

 Του Γιάννης Σταμούλη ε.α. Αντιστράτηγου Π.Σ.

Βλέποντας τον συνάδελφο, από την επιχείρηση πυρόσβεσης, θυμήθηκα το κείμενο που έγραφα πριν 25 χρόνια για την κοινή αδηφάγα γνώμη, για τις πολιτικές αντιπαραθέσεις πάνω στην καταστροφή και για τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα...αυτά που δηλαδή βρίσκονται μπροστά στα πύρινα μέτωπα...σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Μια συνέντευξη ζωής...ενός Πυροσβέστη

 Μια συνέντευξη ζωής του Αντιστρατήγου ε.α. Πυροσβεστικού Σώματος, Γιάννη Σταμούλη στον  Γιάννη Ζαμπίκο για τη σειρά με podcast, "οι ζωές των άλλων ".

Ομαδική έκθεση "ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ 4 Η σιωπή της Φύσης"

 Του Γιάννη Σταμούλη

Με δύο εικαστικά μου έργα συμμετέχω στην ομαδική έκθεση "ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ 4 Η σιωπή της Φύσης" στο χώρο τέχνης Chili Art Gallery (Δημοφώντος 13-15, Θησείο, Αθήνα) και παράλληλα διαδικτυακά, σε συνεργασία με την ARTgrID (https://artgrid.gr).Η έκθεση πραγματοποιήθηκε από τις 5 ως τις14 Ιουνίου 2025.

Η έκθεση διερευνά τη μεταμόρφωση της σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον

μέσα από το πρίσμα της απώλειας, της ανθεκτικότητας και της ελπίδας, αναδεικνύοντας τον ρόλο

της τέχνης ως φορέα μνήμης και αφύπνισης σε μια εποχή οικολογικής κρίσης.

Στο επιμελητικό κείμενο, ο Πάρης Καπράλος σημειώνει :

Τι σημαίνει να μεγαλώνεις στην Ελλάδα δίπλα σε βουνά, ελιές και θάλασσα; Για έναν έφηβο της δεκαετίας του 1990, σήμαινε ανεξαρτησία, παιχνίδι, άγγιγμα της φύσης χωρίς φόβο. Για ένα παιδί σήμερα, όμως, η απάντηση είναι διαφορετική: σημαίνει καύσωνες που επιβάλλουν περιορισμούς, δάση

που έγιναν στάχτη, παραλίες γεμάτες πλαστικά, μέδουσες και επικίνδυνα είδη θαλάσσιας ζωής που μετανάστευσαν στη Μεσόγειο εξαιτίας της βίαιης κλιματικής αλλαγής. Η έννοια της «ανθεκτικότητας» δεν αποτελεί πια θεωρία αλλά καθημερινή συνθήκη. Η αθωότητα που γνωρίσαμε δεν είναι πλέον αυτονόητη. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα του 2025 διαμορφώνουν τις εμπειρίες τους σε ένα περιβάλλον που δεν θεωρείται πια δεδομένο, αλλά εύθραυστο και ασταθές. Το κλίμα δεν είναι μόνο θέμα δελτίου καιρού· συχνά είναι ζήτημα επιβίωσης. Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, αλλά ένας καθρέφτης των αλλαγών που υφίσταται ο κόσμος και μαζί του η παιδική ηλικία. Αν αυτή η μέρα έχει αξία, είναι γιατί μας καλεί να αναλογιστούμε τι μέλλον προσφέρουμε στα παιδιά — όχι με ενοχές, αλλά με ευθύνη. Να προστατεύσουμε ό,τι απέμεινε και να ξαναχτίσουμε ό,τι χάθηκε. Γιατί η φύση δεν είναι πια αυτονόητη· και αν θέλουμε να υπάρχει και αύριο, πρέπει να

δράσουμε σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος του εικαστικού καλλιτέχνη δεν είναι να αποτυπώσει απλώς την πραγματικότητα, αλλά να εκφράσει τη σιωπή της, να αφυπνίσει τη συλλογική συνείδηση και να ανοίξει διαλόγους εκεί όπου κυριαρχεί η σιωπή ή η απώλεια. Η τέχνη σήμερα καλείται να λειτουργήσει ως πράξη μνήμης, ευθύνης και φαντασίας.

Τα δύο εικαστικά έργα με τα οποία συμμετέχω στην έκθεση είναι διαστάσεων 50χ70 σε χαρτόνι και τα υλικά είναι ακρυλικό και μελάνι.

                                                                        Η μάχη για την κανονικότητα

 Το δυστοπικό μας αύριο

Δημήτριος Καλαντζής – Βασίλειος Αλάμαρας, Επίτιμοι Αρχηγοί Πυροσβεστικού Σώματος,Δύο απώλειες ανθρώπων που βρέθηκαν στο τιμόνι του πυροσβεστικού οργανισμού.

Του ε.α. Αντιστρατήγου Ιωάννη Σταμούλη

Με διαφορά λίγων μηνών, πλήρης ημερών, απεβίωσαν δύο σημαντικές προσωπικότητες του Πυροσβεστικού Σώματος, οι επίτιμοι Αρχηγοί, Στρατηγοί ε.α. Δημήτριος Καλαντζής και Βασίλειος Αλάμαρας.

Ο Δημήτριος Καλαντζής, γεννημένος το 1943 στην Φιλοθέη Δωρίδος Φωκίδας,κατετάγη στο Πυροσβεστικό Σώμα το 1966 και αποφοίτησε από τη ΣχολήΑξιωματικών ως Ανθυποπυραγός το έτος 1971. Υπηρέτησε στις ΠυροσβεστικέςΥπηρεσίες Σερρών, Βόλου, Αγρινίου, Αιγίου, άσκησε διοίκηση στην Περιφερειακή

Διοίκηση Αττικής, στην Διοίκηση Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Πειραιώς και παρείχε επιτελικό έργο στο Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος και ως Διοικητής Πυροσβεστικών Σχολών.

Το ΚΥΣΕΑ, του ανέθεσε τα καθήκοντα του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος στις 6 Μαρτίου 1993, τα οποία άσκησε με υποδειγματικό τρόπο μέχρι τα τέλη του χρόνου αυτού.

Στον επικήδειο λόγο του, ο Αρχιπύραρχος Νκόλαος Μπάλτσης μεταξύ των άλλων σημείωσε: «Ο εκλιπών ήταν πάντα απλός, σεμνός και αξιοπρεπής. Ακέραιος ως χαρακτήρας, με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος, αποτέλεσε υπόδειγμα Αξιωματικού. Έφτασε στην κορυφή της ιεραρχίας και εξακολούθησε να είναι αγαπητός και αρεστός στους υφισταμένους του. Με το παράδειγμά του, ενέπνευσε και χάρισε όραμα στους συναδέλφους, αναδεικνύοντας την εργατικότητα,

 φιλαλήθεια, τιμιότητα και την αντικειμενικότητά του. Ακόμα και μετά την οριστική του αποχώρηση από την ενεργό υπηρεσία, συνέχισε να υπηρετεί και να εργάζεται ανιδιοτελώς για την πρόοδο του Πυροσβεστικού Σώματος.»