.jpg)
Πίσω στο χρόνο, πάνω δύο δεκαετίες, το συνδικαλιστικό κίνημα των ένστολων στα Σώματα Ασφαλείας, δίνει έναν από τους σημαντικούς αγώνες του, προσπαθώντας να πείσει την τότε κυβέρνηση Σημίτη για το αυτονόητο, την αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού.
Μετά από μια ένστολη μαζική συγκέντρωση των ένστολων πυροσβεστών, αστυνομικών και λιμενικών το απόγευμα της 8ης Οκτωβρίου του 2003 στα Προπύλαια ακολουθεί πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα.
Τα Προεδρεία των Σωματείων αποφασίζουν να παραμείνουν έξω από το Υπουργείο όλη τη νύχτα μέχρι να συναντηθούν με τους κυβερνητικούς ιθύνοντες.
Η κυβέρνηση, θέλοντας να καμφθεί το φρόνημα των ένστολων που είχαν διαμορφώσει όλο τον προηγούμενο διάστημα, μια συνεχή και δυναμική συνδικαλιστική δράση, εκδίδει μια ιδιαίτερα «δημοκρατική» αστυνομική διάταξη για να διαλύσει της συγκέντρωση και τα ξημερώματα της 9ης Οκτωβρίου, με βία και χημικά χτυπάει τους ειρηνικά διαμαρτυρόμενους ένστολους στην είσοδο του υπουργικού κτιρίου και τους καταδιώκει στους δρόμους της Αθήνας. Η πολιτική επιλογή της τότε κυβέρνησης συναντάει την γενικευμένη κατακραυγή των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα δυνάμωσε και συνέχισε τον αγώνα του το επόμενο διάστημα.
Τελευταία πράξη της τότε κυβέρνησης Σημίτη, της οποίας το κόμμα ηττήθηκε στις εκλογές τον επόμενο χρόνο, ήταν να επιβάλλει στις ηγεσίες των Σ.Α. τη διενέργεια Ε.Δ.Ε για τις τυχόν ευθύνες των συνδικαλιστών, που δέχθηκαν την βία και τα χημικά…..
Η μέρα πραγματικά είναι ένας σταθμός στην πορεία του ένστολου συνδικαλισμού. Έδειξε ότι οι κυβερνήσεις τρέμουν την αγωνιστική διάθεση και το φρόνημα του ένστολου εργαζόμενου. Έδειξε επίσης ότι για την εξουσία δεν υπάρχουν ιδιαίτερες δημοκρατικές ευαισθησίες όταν αισθάνεται ενοχλητική την διεκδίκηση των εργαζομένων. Τέλος έδειξε ότι η κρατική αυθαιρεσία ενυπάρχει ακόμα στην σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία.
Τότε τον Οκτώβριο του 2003,για πρώτη φορά, οι ένστολοι πολίτες της χώρας μας νιώσαμε το «χάλκεον χέρι της κρατικής βίας» και νιώσαμε την αντιδημοκρατική επιλογή, του «χτυπήματος της ελεύθερης συνδικαλιστικής έκφρασης» μας και δράσης.
Όπως έγραφα στο βιβλιαράκι που το 2013, εκδόθηκε από την ΕΑΠΣ για τα γεγονότα, ήταν η αρχή της καταστολής απέναντι στον ένστολο συνδικαλισμό και αυτό θα συνεχιζόταν.
Στον πρόλογο εκείνης της έκδοσης του 2013 σημείωνα:
«Δέκα χρόνια μετά στην Ελλάδα του Μνημονίου, η κρατική αυθαιρεσία και καταστολή συνεχίζει να επιζεί και να αποτελεί το διαχρονικό όπλο επιβολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρσι, λίγες μέρες πριν την επέτειο των γεγονότων, έξω από τον Εθνικό κήπο, οι δυνάμεις καταστολής έριξαν χημικά σε ολιγομελή αντιπροσωπεία των Προεδρείων των σωματείων αστυνομικών-πυροσβεστών-λιμενικών, που είχαν σκοπό να επιδώσουν ψήφισμα στο πρωθυπουργικό γραφείο διαμαρτυρόμενοι για το νέο σχεδιαζόμενο σφαγιασμό του πενιχρού εισοδήματος τους…. Και πάλι διατάχθηκε Ε.Δ.Ε. εναντίον συνδικαλιστικής δράσης. Και πάλι, κατά τραγική ειρωνεία, την επέτειο εκείνης της μαύρης ημέρας, εκδόθηκε αστυνομική απαγόρευση συναθροίσεων ενόψει της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου.»
Με εκείνη την αρχική έκδοση και με την τωρινή, ανασύρω από την ιστορική μνήμη και, τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα, της σκοτεινής εκείνης στιγμής για τον δημόσιο βίο της πατρίδας μας.
Τα γεγονότα τα έζησα από κοντά με την ιδιότητα τότε του Γενικόύ Γραμματέα του Δ.Σ. της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος και σήμερα με την πολυτέλεια τόσο της χρονικής απόστασης, όσο και της αφυπηρέτησής μου από τις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος, μπορώ να ξαναδιαβάσω τα γεγονότα της περιόδου, και να τα ξαναμοιραστώ με τους νέους συνάδελφους, που οι περισσότεροι δεν τα γνωρίζουν. Πέρα από ένα ιστορικό σημείο στην ζωή των συνδικαλισμού των ενστόλων, αποτελεί και μια παρακαταθήκη που δείχνει ότι μπορεί οι καιροί να αλλάζουν, αλλά χωρίς αγωνιστική φρόνηση και συνδικαλιστική διεκδίκηση λίγα κερδίζονται και πολλά μπορεί να χαθούν.
Τα γεγονότα εκείνης της σκοτεινής νύχτας του Οκτώβρη του 2003 έδειξε ότι δεν υπάρχουν «χαϊδεμένοι» εργαζόμενοι από την εξουσία-εργοδοσία. ¨Όταν η φωνή είναι ενοχλητική, απλά χτυπιέται…
Και αυτή η έκδοση είναι αφιερωμένη στους συναδέλφου συνδικαλιστές που βρεθήκαμε τότε δίπλα-δίπλα, σε κάτι πρωτόγνωρο για την ιστορία του συνδικαλισμού στα Σώματα Ασφαλείας.