Τέτοιες μέρες, 24 Απρίλη του 1998, την ώρα που ξημερώνει, ξεσπά μεγάλη πυρκαγιά στο στο κτιριακό συγκρότημα της "SATO Α.Ε." σto Mοσχάτο. Η φωτιά δύσκολη και μεγάλη ένταση, λόγω των υλικών της εγκατάστασης, Οι Πυροσβέστες που έχουν σπεύσει δίνουν σκληρή μάχη με τις φλόγες επιχειρώντας να την κατασβέσουν από τις δύο μεταλλικές πόρτες της εισόδου της "ράμπας" φορτοεκφόρτωσης, φορώντας αναπνευστικές συσκευές και κάτω από υπόστεγο λαμαρίνες. Ξαφνικά, χωρίς να υπάρχουν ανάλογες ενδείξεις κατέρρευσε προέκταση του κτιρίου της αποθήκης συμπαρασύροντας και το υπόστεγο, το οποίο στηριζόταν στο κτίσμα που κατέρρευσε. Ο Πυροσβέστης Πέτρος Σπυρόπουλος επλήγη από σιδηροδοκό που κατέρρευσε και εγκλωβίστηκε. Ο θάνατος του επήλθε ακαριαία. Πέθανε ώρα 07.00. Διακομίσθη με το ΕΚΑΒ νεκρός. Ο θάνατός του επήλθε από βαριές κακώσεις θώρακος και κοιλίας. (απόσπασμα από την Απόφαση του Αρείου Πάγου (363 / 2006) που περιγράφει τις συνθήκες του θανάτου του).
Ο Πέτρος, είναι από τους Πυροσβέστες που επιχειρούν στη δύσκολη αυτή πυρκαγιά, και σε αυτή, μία από τις "καθημερινές πυροσβεστικές στιγμές", σε μια μάχη με τις αδηφάγες φλόγες, θα χάσει την ζωή του πάνω στο καθήκον, περνώντας στο Αθάνατο Ηρώον του Πυροσβεστικού Σώματος.
Την επόμενη μέρα, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (25-4-1998) σε άρθρο με τον τίτλο :
ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΗΣ SATO ΣΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ ΞΕΨΥΧΗΣΕ Ο 26ΧΡΟΝΟΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ διαβάζουμε:
«Εδώ ρε καίγεται ο τόπος κι εγώ θα φύγω με ρεπό;». Ήταν τα τελευταία λόγια του26χρονου Πέτρου Σπυρόπουλου, την ώρα που έκλεινε την πόρτα του πυροσβεστικού οχήματος και ξεκινούσε για τη φωτιά στο Μοσχάτο...Προχθές ήταν που είχε γυρίσει από το πατρικό του σπίτι στη Λάρισα. Εκεί πέρασε το Πάσχα με τους γονείς και την αδερφή του. Είχε ζητήσει άδεια για τη χθεσινή μέρα. Δεν την πήρε τελικά. Το σήμα που έφθασε στο Πυροσβεστικό Τμήμα του Μοσχάτου μιλούσε για μεγάλη πυρκαγιά. Και ο Πέτρος, ακολούθησε τη συνείδησή του. «Ήταν στα δεξιά μου, μερικά βήματα πιο μπροστά από μένα. Προχωρούσε, γυρνούσε πίσω και πήγαινε ξανά μπροστά. Ήμασταν επτά που είχαμε μπει μέσα. Ο δυνατός θόρυβος ακούστηκε ξαφνικά. Και τη στιγμή που αρχίζω να τρέχω έξω φωνάζοντας το όνομά του, όλα κατέρρευσαν». Η ομάδα των νεαρών πυροσβεστών, ανάμεσά τους και μια κοπέλα, έφθασε αμέσως στο σημείο της πυρκαγιάς, στην οδό Πειραιώς στο Μοσχάτο. Εκεί, όπου βρίσκεται το διώροφο κτίριο που στεγάζει τις αποθήκες και τα γραφεία της εταιρείας Sato. Η φωτιά είχε ξεσπάσει στις 6.20 το πρωί και οι πυροσβέστες αναζητούσαν τρόπους να εισβάλουν στο κτίριο. Η πόρτα που υπάρχει στην αριστερή πλευρά του κτιρίου ήταν κλειδωμένη. Ο φύλακας δεν είχε κλειδιά. Οι είσοδοι έπρεπε να παραβιαστούν. Στο μεταξύ, ο πυκνός καπνός άρχισε να εξαπλώνεται πάνω από το κτίριο και να καλύπτει τις γειτονικές κατοικίες. Πολύ κοντά και η βιομηχανία Σύδρα Α.Ε. με χημικά προϊόντα. Ο κίνδυνος να φθάσουν κι εκεί οι φλόγες γινόταν ολοένα και μεγαλύτερος. Την αποπνικτική ατμόσφαιρα διαπερνούν οι σειρήνες των οχημάτων που φθάνουν το ένα πίσω από το άλλο στον τόπο της φωτιάς. Απο τα τριάντα αυτοκίνητα ξεπηδούν 120 πυροσβέστες. Το πρώτο μέτωπο της μάχης δημιουργείται στην πρόσοψη του κτιρίου. Την ίδια στιγμή, ο Πέτρος Σπυρόπουλος με τους άλλους έξι τρέχουν προς το πίσω μέρος του κτιρίου, σε ένα τσιμεντένιο υπόστεγο που χρησίμευε για να σταθμεύουν τα φορτηγά και να φορτώνουν εμπορεύματα. Είναι κλειστό με μια μεταλλική λαμαρίνα. «Δέσαμε τις φιάλες οξυγόνου στην πλάτη και φορέσαμε στο πρόσωπο τη μάσκα», θα πει αργότερα ένας από τους συναδέλφους του Πέτρου. Στη δεξιά πλευρά ανοίγουν μια τρύπα και περνούν ένας - ένας μέσα. «Ο Πέτρος πήγαινε πιο μπροστά». Τον ακολουθούσε η Πόπη Πανδέλλου. Είναι 21 χρόνων και ήταν η μοναδική γυναίκα πυροσβέστης που μετείχε στη χθεσινή μάχη. Καθώς προχωρούν, «δεν βλέπουμε τίποτα το επικίνδυνο, κάτι που να προμηνύει ότι η κατασκευή θα γκρεμιστεί». Περνούν λίγα λεπτά, τα οχήματα έρχονται και αυτά από πίσω, ετοιμάζονται οι μάνικες.
Και όλα έγιναν ξαφνικά. «Ακούω το μεγάλο κρότο και σταματάω. Θέλαμε λίγο ακόμη για να μπούμε στο κτίριο. Περνούν λίγα δευτερόλεπτα και καταλαβαίνω πως κάτι πάει στραβά. Κάνω σήμα και στους άλλους να βγούμε έξω, ο Πέτρος ήταν πιο μπροστά από μένα, τον είχα χάσει, είχε πολύ καπνό». Τρέχουν προς την έξοδο και βγαίνουν ένας - ένας. «Τότε ήταν που κατέρρευσε η στέγη...».
Στον αξιωματικό της Πυροσβεστικής που κάλεσε την ομάδα «για να καταμετρηθούμε», η Πόπη Πανδέλλου τού απάντησε τρέμοντας: «Ο συνάδελφος που ήταν δίπλα μου δεν έχει βγει έξω, είναι ο Πέτρος ο Σπυρόπουλος». «Μπορεί να έχει χτυπήσει, δεν βγήκε μαζί μας», είπε ένας άλλος. «Ίσως και να καλούσε σε βοήθεια αλλά δεν τον άκουσα, φορούσε τη μάσκα οξυγόνου και δεν θα πρόλαβε να
την βγάλει». Όλοι οι αξιωματικοί έτρεξαν εκεί. Έφεραν μηχανήματα απεγκλωβισμού και
ξαναμπήκαν μέσα. Ο Πέτρος είχε πλακωθεί από μπάζα. «Είχε χτυπηθεί στο κεφάλι και σ' όλο του σώμα». Μεταφέρθηκε στο Τζάνειο Νοσοκομείο. Ο συγκάτοικός του, στην οδό Ευαγγελιστρίας στον Πειραιά, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής, πάγωσε όταν έφθασε η είδηση στο σταθμό που υπηρετούσε ο Πέτρος. Είναι κι αυτός πυροσβέστης. «Συμμαθητές στη Σχολή».
Ο Ήρωας Πυροσβέστης Σπυρόπουλος Πέτρος, δύο χρόνια μετά με απόφαση του Αρχηγείου του Πυροσβεστικού Σώματος προάγεται "μετά θάνατο" για ανδραγαθία στο βαθμό του Αρχιπυροσβέστη από 24-4-1998, επειδή κατά "την κατάσβεση μεγάλης πυρκαγιάς την 24-4-1998 και Ω/07.30 εξέθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο με αποτέλεσμα να χάσει αυτή.
Ως το ελάχιστο για τη θυσία του, στην γενέτειρα του εκλιπόντος, τη Λάρισα, δίνεται το όνομά του σε δρόμο της πόλης, ενώ το ίδιο κάνει και ο Δήμος Μοσχάτου, κοντά στο σημείο του θανάτου του.
Στα 20 χρόνια της θυσίας του, το 2018, την θλιβερή επέτειο των 20 ετών από τη θυσία του, σε μια πρωτοβουλία, από κοινού της Διοίκησης Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Πειραιά, της οποίας είχα την τιμή να διοικώ και του Δήμαρχου Μοσχάτου κ. Ανδρέα Ευθυμίου, διοργανώνουμε μια σεμνή επιμνημόσυνη τελετή στο δρόμο που έχει το όνομα του Ηρώα μας στο Μοσχάτο.
Την επόμενη χρονιά, ως το ελάχιστο προσφοράς στην διατήρηση της μνήμης της θυσίας του συναδέλφου, υλοποιείται μια καινοφανής πρωτοβουλία.
Η ομάδα άκουσε τους συναδέλφους, μελέτησε το ύφος της σύνθεσης, θέλοντας να δώσει το ανθρώπινο της απώλειας του Πέτρου, αλλά και το υπερβατικό της θυσίας του Σπυρόπουλου, συνδυάζοντας τον άνθρωπο Πυροσβέστη, την οριακή εκείνη στιγμή που περνά το λεπτό νήμα που χωρίζει την ζωή από την απώλεια της και μετατρέπει τον Πυροσβέστη Φύλακα από τη Φωτιά σε Άγγελο Υμνητή του χρέους, του καθήκοντος.
Η τελική εικόνα είναι η αποτύπωση της ουσίας του ίδιου του Πυροσβεστικού Επαγγέλματος, με ονοματεπώνυμο, αυτό του Ήρωά του Αρχιπυροσβέστη Πέτρου Σπυρόπουλου.
Η στολή στην σύνθεση επιλέχθηκε να είναι η σημερινή, μια μικρή υπόμνηση του αδιατάρακτου του πυροσβεστικού χρόνου και της σύνδεσης που διατηρούν οι εν ενεργεία Πυροσβέστες με τους Ήρωές Πυροσβέστες.