Συναινώντας στο παραπάνω ο Επίκουρος δίδασκε: Εκείνος που έχει κατανοήσει τα όρια της ζωής , γνωρίζει , πως εύκολα μπορεί να αποκτήσει αυτό που διώχνει τον πόνο της στέρησης και κάνει όλη τη ζωή τέλεια .
Ο Πλάτων για το ίδιο θέμα αποφαίνεται ότι δεν είναι σωστό να ασκούμε βία πάνω στο σώμα μας, γιατί "προφανώς αδικεί τον εαυτό του και την ψυχή του εκείνος που βιάζει τον εαυτό του θέτοντας πριν την ώρα του τέρμα στο βίο του, γιατί απλούστατα δεν δίνει περιθώρια χρόνου να βελτιωθεί ηθικά και να καθαρθεί από τις αμαρτίες. Η αυτοκτονία αναγκάζει τη ψυχή να καταλίπει βίαια το σώμα πριν καθαριστεί πλήρως από την κακία και έτσι δεν θα γίνει ποτέ δεκτή στον «καθαρόν από κακών τόπον», όπου οι φιλόσοφοι ζουν χωρίς τα σώματά τους.
Με την αυτοκτονία θα αναγκασθεί η ψυχή να μεταβεί σε άλλο σώμα, κι έτσι να διαιωνισθεί η ταλαιπωρία της.
Ο Αριστοτέλης, πάλι, την αυτοκτονία, την θεωρεί περισσότερο ως πράξη δειλίας παρά ανδρεία λέγοντας: «το αποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ή έρωτα ή λυπηρόν ουκ ανδρείον, αλλά μάλλον δειλού. διατυπώνοντας την άποψη ότι "είναι έλλειψη ενεργητικότητας να αποφεύγει κάποιος τις δυσκολίες, γιατί οι πιο ανόητοι από τους ανθρώπους μη μπορώντας να αντισταθούν στις δυσκολίες προτιμάνε να αυτοκτονήσουν ".
«Η αυτοκτονία είναι το μόνο φιλοσοφικό πρόβλημα», διακηρύσσει ο Καμύ στο Μύθο του Σίσυφου, καταλήγοντας πως η μοναδική λύση απέναντι στην εγγενώς παράλογη και χωρίς ελπίδα ζωή μας δεν είναι η αυτοκτονία, αλλά μία αενάως επαναστατημένη στάση.
«Η αυτοκτονία είναι το μόνο φιλοσοφικό πρόβλημα», διακηρύσσει ο Καμύ στο Μύθο του Σίσυφου, καταλήγοντας πως η μοναδική λύση απέναντι στην εγγενώς παράλογη και χωρίς ελπίδα ζωή μας δεν είναι η αυτοκτονία, αλλά μία αενάως επαναστατημένη στάση.
Κατά την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία,η αυτοκτονία θεωρείται ως έγκλημα εναντίον της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και ως κλονισμό και απώλεια της πίστεως και της ελπίδας του αυτόχειρα προς τον Θεό.
Και αυτό γιατί ο άνθρωπος τη ζωή δεν την έχει από τον εαυτό του, αλλά την έλαβε ως δώρο από τον Θεό και ως δώρο του Θεού οφείλει να την εκτιμά και ανάλογα με τον σκοπό της πρέπει να την μεταχειρίζεται.
Κάθε ένας δε, ο οποίος οικειοθελώς καταστρέφει την ζωή του γιατί ακρίτως κρίνει ότι τη βρίσκει αφόρητη, οικειοποιείται δικαιώματα του Θεού και τα παραβιάζει μάλιστα κατάφορα, και ασεβεί προς τον Θεό, γι' αυτό και θεωρείται ασυγχώρητος.
Η ζωή, ως δώρο του Θεού, έχει συγκεκριμένο και υψηλό μάλιστα σκοπό, αφού ο Θεός τίποτε δεν έκαμε και δεν κάνει χωρίς σκοπό. Και είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, σύμφωνα προς τη χριστιανική διδασκαλία, η πνευματική τελείωση του ανθρώπου, δηλαδή, η αγιότητα, η όποια θα έχει ως τελική επιβράβευση τη Βασιλεία των Ουρανών.
Η αυτοκτονία, στην σύγχρονη μορφή της, βελτίωσε την ονοματική της απόδοση στην έκφραση «ευθανασία», διατυπώνοντας την νεοκοινωνική αντίληψη για «αξιοπρεπή θάνατο»,στηριζόμενο στο «δικαίωμα θανάτου» που έχει κάθε άνθρωπος.
Την πραγματική απόδοση της 'ευθανασίας" την αποδίδουν εξίσου εξαιρετικά το επίγραμμα του Ισπανού ποιητή Μαρτιάλη, στις αρχές της πρώτης χιλιετίας: "
δεν είναι τρέλα να πεθαίνεις επειδή φοβάσαι μην πεθάνεις;"
Σε όλα τα παραπάνω σαφώς και καταλυτική είναι η στάση ζωής του Διασώστη-Πυροσβέστη, ο οποίος καλείται να επέμβει σε ένα φλεγόμενο κτίριο.
Φτάνοντας οι πρώτες πληροφορίες μιλούν για εγκλωβισμένο άτομο, για το οποίο παράλληλα με την κατάσβεση, στήνεται ολόκληρη διασωστική επιχείρηση, στην οποία ο Πυροσβέστης - Διασώστης, με κίνδυνο της ζωής του απεγκλωβίζει σώο το άτομο, τραυματιζόμενος όμως σοβαρά ο ίδιος,
Το εγκλωβισμένο άτομο είχε προσπαθήσει να θέσει τέλος στη ζωή του, χωρίς επιτυχία προκαλώντας την φωτιά.
Απεγλωβίστηκε σώο και καλά στην υγεία του. Μετά το ισχυρό σοκ ξεπέρασε την "ευθανασιακή του τάση" και έζησε αρκετά χρόνια.
Ο Πυροσβέστης - Διασώστης μετά από μερικές μέρες υπέκυψε στα τραύματά του...*
Η ζωή και η απώλειά της είναι εξαιρετικά πολύτιμη η μια και εξαιρετικά περίπλοκη η δεύτερη για να ενδύεται σε μια στιγμιαία απόφαση.
Άλλωστε από όταν ανοίγεις τα μάτια σου, το πρώτο που κάνεις είναι να κλαίς για το αναπόφευκτο του προσκαίρου και αγνώστου τέλους ανθρώπινου βίου
*Η περιγραφή είναι λογισμός σκέψης