Μια ζωή αγώνα και οράματος

"Έχω στην καρδιά μου το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα συμβιώνουν αρμονικά με ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό που ελπίζω να ζήσω αρκετά ώστε να το δω να υλοποιείται. Αλλά, Θεέ μου, αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω"

Τα παραπάνω έλεγε τον Απρίλη του 1964, κατά τη διάρκεια της δίκης του,ο  Νέλσον Μαντέλα, αυτή η μεγάλη εμβληματική φυσιογνωμία που σφράγισε με τη ζωή του την σύγχρονη πολιτική ιστορία.


«Κανείς δεν γεννιέται μισώντας τον πλησίον του εξαιτίας του χρώματος του δέρματος του ή του παρελθόντος ή της θρησκείας. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μάθουν να μισούν, μπορούν να μάθουν και πώς να αγαπούν, γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά από ότι το αντίθετό της».

Ο Νέλσον Μαντέλα, ήταν ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης,και πέρασε από το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου, πλέον στο ιστορικό πεδίο της παγκόσμιας ιστορίας.

Στα 95 του άφησε  άφησε την τελευταία του πνοή,πραγματώνοντας αυτό που έλεγε  «Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έχουμε ζήσει. Η διαφορά έχουμε κάνει στις ζωές των άλλων είναι που καθορίζει τη σημασία της ζωής που ζούμε».
 Η συνολική του διαδρομή ήταν ένας  αγώνας κατά των φυλετικών διακρίσεωνν και μιά  μάχη για τη δημιουργία συνθηκών δημοκρατίας και ελευθερίας.Χαρακτηριστικάά είναι τα λόγια του

 «Πολέμησα κατά της κυριαρχίας των λευκών και πολέμησα κατά της κυριαρχίας των μαύρων. Ονειρεύομαι το ιδανικό μίας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν μαζί, σε αρμονία και με ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό, για το οποίο ελπίζω να ζήσω και να πετύχω. Αν όμως αυτό χρειάζεται, είναι ένα ιδανικό, για το οποίο είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω».

 Βασικό στοιχείο της πολιτικής δράσης του ήταν ο βαθύς ανθρωπισμός που του  επέτρεπε να διατυπώνει τις προοδευτικέες  απόψεις:

 «Κανείς δεν γεννιέται, μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μπορούν να διδαχθούν το μίσος, μπορούν να διδαχθούν και την αγάπη, γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το αντίθετο».

Μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ενεργός πολίτης. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από χαιρετισμό του στις 2 Ιουλίου 2005 κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Γιοχάνεσμπουργκ: «Ζούμε σε ένα κόσμο όπου η γνώση και η πληροφόρηση έχουν κάνει τεράστια άλματα, αλλά εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν την ευκαιρία στη μάθηση. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου η πανδημία του AIDS απειλεί την ίδια τη δομή της ύπαρξής μας. Ωστόσο, εμείς ξοδεύουμε περισσότερα χρήματα για όπλα και όχι για τη θεραπεία και την υποστήριξη εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από τον ιό του HIV. Είναι ένας κόσμος όπου η ελπίδα και οι δυνατότητες μπορούν να θριαμβεύσουν. Είναι επίσης ένας κόσμος γεμάτος απελπισία, ασθένειες και πείνα»