2012 Η Ελλάδα του Μνημονίου 2, της νεακατοχικοτροικανής επέλασης.
Η πατρίδα μας που έχει παραδοθεί στα όρνια των στυγνών δανειστών, των αδυσώπητων αγορών, και περιδινείται στην βαθύτερη κρίση και ύφεση, έχοντας αναθέσει τη διαχείριση της στους δημιουργούς της.
Η Ελλάδα που ερημώνεται από άκρη σε άκρη αναδεικνύοντας καθημερινά μικρές τραγωδίες που συγκλονίζουν συθέμελα τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας.
Ποτάμι που φουσκώνει σιγά σιγά η οργή του λαού.
Το νιώσαμε την Κυριακή στις 12 Φλεβάρη, όταν χιλιάδες πολίτες που ίσως δεν είχαν ξαναβγεί στο δρόμο πλημμύρισαν το κέντρο της Πρωτεύουσας, φωνάζοντας, καταθέτοντας την οργή τους, παρά την αφειδή ρίψη δακρυγόνων από τις δυνάμεις καταστολής .
Νιώθω την απογοήτευση και την θλίψη, κυκλοφορώντας στην αγαπημένη μου πόλη, βλέποντας τους εκατοντάδες άστεγους να κοιμούνται στην πλατεία Ομονοίας, στις εσοχές όλων των κεντρικών δρόμων της.
Νιώθω την δυστυχία και την κατάντια της περήφανης πατρίδας μας, περνώντας από την πλατεία Κουμουνδούρου, τα μεσημέρια, όπου τεράστιες ουρές συνανθρώπων μας, ξεροσταλιάζουν στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό.
Νιώθω την σαρωτική επέλαση των μνημονιακών κατακτητών, βλέποντας τα χιλιάδες κλειστά και ερειπωμένα μαγαζιά σε όλους τους δρόμους της Αθήνας.
Νιώθω την μελαγχολία και την απογοήτευση των Νεοελλήνων σε όλες τις κουβέντες μας, όπου το χαμόγελο εκλείπει, τα χείλη είναι σφιγμένα και το βλέμμα σκυθρωπό.
Νιώθω το απίστευτο αδιέξοδο όλων των ανθρώπων που βλέπουν την αδιέξοδη πολιτική της αντιλαϊκής σφαγής να ανατρέπει όλη η ζωή τους.
Ένιωσα την οργισμένη απογοήτευση κοιτάζοντας τα μάτια της συμπολίτισσάς μας, που επί ώρες ήταν κρεμασμένη στο παγωμένο κενό, έξω από το μπαλκόνι της δουλειάς της, που η Τρόικα αποφάσισε να κλείσει.
Ένιωσα πόνο και οργή ακούγοντας το πόνο του πατέρα του τετράμηνου βρέφους, που νοσηλευόταν επί 2,5 μήνες στην εντατική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, καθώς δεν μπορούσε να καλυφθεί το κόστος της μετάβασης του στο Λονδίνο για την αναγκαία επέμβαση για την σωτηρία της ζωής του. Και ένιωσα πόσο Έλληνας ήταν , όταν δήλωσε ότι δεν δέχεται οικονομική βοήθεια από συμπολίτες του, γιατί περιμένει από τον Υγειονομικό Φορέα που πληρώνει να κάνει το καθήκον του , δίνοντας στο παιδί του αυτό που δικαιούται.
Νιώθω ότι η πλειονότητα των συμπολιτών αυτής της μικρής χώρας, που βλέπουμε τους εταίρους μας στην Ε.Ε. να τη χλευάζουν, να την υβρίζουν και να τη λοιδορούν.
Νιώθω την οργή των συμπολιτών μας που βλέπουν ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ.
Νιώθω, όπως και πολλοί πλέον συμπολίτες μας , σε όλη την Ευρώπη, των λαών, ότι αχνοεμφανίζονται νέες υλικές συνθήκες και παραγωγικές δυνάμεις που θα ρίξουν στον ιστορικό κάλαθο τις σημερινές μαζί με τους εξουσιαστές-δυνάστες τους.
Αγανακτούμε, οργιζόμαστε, στιγμιαία λυγίζουμε, μα δεν θα γονατίσουμε. Θα αντιμετωπίσουμε ενεργητικά την Ιστορία, θα τη δεχτούμε όπως είναι. Και όταν η Ιστορία επιτρέπει στον εαυτό της ασυνήθιστα και βρώμικα εγκλήματα, όπως έλεγε ο Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν, την πολεμούμε με τις γροθιές μας.