Των Γιάννη Σταμούλη και Νίκου Διαμαντή
Τα τελευταία τρομοκρατικά κτυπήματα στις ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες, αλλάζουν τον χάρτη της ασφάλειας στην μεγάλη σύγχρονη ευρωπαϊκή
κοινότητα, απειλώντας τον ίδιο το ελεύθερο δυτικό τρόπο ζωής.
Η τρομοκρατία κατά
την κλασική μέχρι σήμερα προσέγγιση ήταν και είναι η εμπρόθετη και συνειδητή
χρήση βίας, προκειμένου για πολιτικούς κυρίως σκοπούς να δημιουργηθεί κλίμα
φόβου - τρόμου με σκοπό και επιδίωξη την ανατροπή της έννομης τάξης, του
καθεστώτος ή του υφιστάμενου συστήματος
εξουσίας.
Η χρήση της έχει σαν αποτέλεσμα ή ενέχει πάντοτε τον
κίνδυνο να παρασύρει στο θάνατο και αθώους πολίτες γεγονός που την καθιστά
κοινωνικώς, ηθικά ανεπίτρεπτη παρά την αποδοχή του γεγονότος από τους τρομοκράτες, ως αναγκαίο παράπλευρο
αποτέλεσμα.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά καθιστούν την προκαλούμενη
διακινδύνευση, αναλυτικά προβλέψιμη και με κατάλληλο σχεδιασμό είναι δυνατόν να
προσδιορισθούν πιθανοί στόχοι, μέθοδοι και μέσα υλοποίησης καθώς και οι πιθανές
επιπτώσεις. Δηλαδή σε ένα μεγάλο ποσοστό επιτρέπει την ανάπτυξη σχετικών σεναρίων- σχεδίων αντιμετώπισης.
Η σύγχρονη μορφή τρομοκρατίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από
τον εμπαθή ενθουσιασμό των «φανατικών», στοχεύει τους έχει σαν στόχο τους «άπιστους»,
τους «διαφορετικούς» και όλους τους άλλους που εκφράζουν και υποστηρίζουν απόψεις έξω και
πέρα από τις δικές τους πεποιθήσεις.
Οι σύγχρονοι τρομοκράτες δρουν με τυφλό πάθος και μίσος
αδιαφορώντας για την ζωή τους, δημιουργώντας τρόμο και αγωνία με ένα τρόπο απροσδιόριστο, ικανό όμως
να υπερτερήσει του οργανωμένου
συστήματος ασφαλείας των σύγχρονων κοινωνιών.
Ο θάνατος απλών πολιτών από πιθανό «παράπλευρο» αποτέλεσμα
γίνεται πλέον κύριος στόχος και η διακινδύνευση πλέον γίνεται γενική και
αφηρημένη χωρίς να είναι εύκολο να προσδιοριστεί ο στόχος, το μέσο και ο φορέας
της.
Οι δράστες πλέον ενεργούν δημόσια αλλά είναι αόρατοι. Οι
οργανώσεις τους δεν έχουν κατά ανάγκη
συνωμοτικό χαρακτήρα προπαγανδίζουν τον σκοπό τους και καλούν για την υλοποίησή
του άτομα που δεν γνωρίζουν και δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν.
Δυστυχώς μαζί με τους κλασικούς ορισμούς της ασφάλειας,
ξεπερνιέται και η ίδια η «ηθική» των συγκρούσεων, μιας και ακόμα και στον
πόλεμο, ο θάνατος, οι σφαγές αμάχων και αθώων πολιτών είναι ηθικά μη επιτρεπτές
και χαρακτηρίζονται ως εγκλήματα πολέμου.
Τα σημερινά κτυπήματα μίσους και φονταμενταλισμού δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικά
κατά την κλασική έννοια, δεν είναι πολεμικά κτυπήματα.
 |
| *Το κείμενο προλογίζει το βιβλίο, έκδοσης "Αλεξίπυρο" |
Είναι τυφλά κτυπήματα φανατισμού κατά του ίδιου του δυτικού
πολιτισμού, της ελευθερίας, της Δημοκρατίας και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών
που αναπτύχθηκαν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης.
Αποτέλεσμα πάντως είναι
το αίσθημα της ασφάλειας και πολιτικής προστασίας να μην είναι πλέον το ίδιο. Η επικινδυνότητα και η τρωτότητα
πλέον έχει δραματικά αλλάξει. Για τους φορείς που εγγυούνται αυτά τα αγαθά, το
στοίχημα πλέον είναι η αύξηση της
αποτελεσματικότητάς τους με σεβασμό όμως του ελεύθερου δημοκρατικού
«ευρωπαϊκού» τρόπου ζωής.