12 Νοέμβρη 1942, ξημερώματα, ο Πυροσβέστης Β΄Τάξης Κωνσταντίνος Πούλιος μαζί με άλλους Πυροσβέστες, σπεύδει να κατασβέσει ένα φλεγόμενο κτίριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η πυρκαγιά έχει πάρει διαστάσεις και στην προσπάθεια κατάσβεσης της, ο Πούλιος καταπλακώνεται από μέρος του κτιρίου που γκρεμίζεται. Ανασύρεται σοβαρά τραυματισμένος από συναδέλφους του, μεταφέρεται στο Νοσοκομείο και μετά από λίγο σβήνει, ξεκινώντας να θεμελιώνει με τη θυσία του, το ΗΡΩΟΝ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Ο ηρωικός συνάδελφος, ήταν ένας από τους σπουδαίους Έλληνες. Γεννημένος το 1916 στο Πολύδενδρο Γρεβενών, κατατάχθηκε στα 23 στο Πυροσβεστικό Σώμα και ο Μεγάλος Πόλεμος του 40 τον βρίσκει να υπηρετεί στην Π.Υ. Θεσσαλονίκης.
Η αδυσώπητη μοίρα του ανακόπτει την ζωή μόλις στα 26 του χρόνια. Η θυσία του πάνω στο πυροσβεστικό καθήκον, αφήνει ορφανό το μοναχογιό του, μόλις 7 μηνών.
Μέσα στην φτώχεια της τότε γερμανοφασιστικής κατοχής της πατρίδας μας, οι συνάδελφοι του μαζεύουν χρήματα για να πραγματοποποιήσουν τη κηδεία του, ενώ όπως διαβάζουμε σε σχετική αναφορά, "αν η Πολιτεία ενέκρινε τη χορήγηση των εξόδων της κηδείας, αυτά θα δίνονταν στην οικογένεια του φονευθέντος συναδέλφου"
12 Νοέμβρη 2007, μετά από 65 χρόνια και μετά από πολλές προσπάθειες και πολλές προτάσεις, υιοθετείται από την Πολιτεία, σχετική πρόταση, στην οποία έβαλα και γω προσωπικά το λιθαράκι μου, να χαρακτηριστεί η 12η Νοεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών και εορτάζεται επίσημα η θυσία των Πυροσβεστών.
12 Νοέμβρη 2012, Ο υπόμνηση της θυσίας των Έλληνων Πυροσβεστών έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Σε μιά Ελλάδα που στενάζει κάτω από μιά βάρβαρη και άδικη μνημονιακή κατοχή, όπου ισοπεδώνονται και απαξιώνονται οι προσωπικότητες των Ελλήνων, κάτω από μιά σκληρή λογιστική πολιτική που μόνο οι αριθμοί έχουν δεσπόζουσα σημασία.
Σε μιά πολιτική που αντιμετωπίζει τα δημόσια λειτουργήματα, όπως το πυροσβεστικό επάγγελμα, με ενιαίο και ισοπεδωτιικό τρόπο.
Πολιτική που συνθλίβει οικονομικά και ηθικά τους μαχητές του κινδύνου, τους Πυροσβέστες που συνεχίζουν όπως ο συνάδελφος Πούλιος να ακροβατούν αναμεταξύ της ύπαρξης και της απώλειάς της.
Αν αυτή η μικρή χώρα επέζησε και ευδοκίμησε, δεν είναι από τα τοκογλυφικά δάνεια και τις βοήθειες των κατά καιρών Τριανόν συμπασχόντων μας και αλλοδαπών ευεργετών.
Είναι από τις θυσίες Σημαντικών Ελλήνων, Ηρώων της Καθημερινότητας.
Το μήνυμα όμως της Αφιερωματικής Υπόμνησής μας, προέρχεται από την αναφορά που συνέταξε γιά το συμβάν, της θυσίας του συναδέλφου Κ.Πούλιου, την ίδια εκείνη αποφράδα ημέρα, ο Αξιωματικός Υπηρεσίας του Σταθμού και επικεφαλής της πυροσβεστικής εξόδου, Σταθμάρχης Β΄Καραστάθης Αθαν. με εγκαύματα και ο ίδιος στα χέρια του:
<Το επιδειχθέν άκρως εξαιρετικόν θάρρος των εργαζομένων υπαλλήλων και η ψυχραιμία τούτων καθόλην την διάρκειαν της κατασβέσεως εσυνεχίσθηκαν και μετά το τραγικό θέαμα της καταπλακώσεως υπό τα ερείπια του ατυχούς συναδέλφου των, με το αυτό αδιάλειπτον και απτόητον μένος το οποίο καταλαμβάνει έαν γενναίο μαχητή όταν βλέπει να πίπτει εμπρόσθεν του πιστός εις το καθήκον ο εις το πελυρόν συνάδελφος του,επιδιώκων με μεγαλύτεροςν μανία να εκδικηθεί τρόπον τινά τον υπαίτιο του φόνου του προσφιλούς συνάδελφου του.>
Τα παραπάνω κλέινει με τα εξής:
<η παρούσα δεν συντάχθη ιδιοχείρως αλλα εδακτυλογραφήθει καθ υπαγόρευσιν λόγω των εγκαυμάτων αμφοτέρων των χειρών μου>.
Αυτούς τους ανθρώπους επέλεξαν οι Διαχειριστές της κρίσης, σήμερα, να ισοπεδώσουν.Είναι το μπράβο της Πολιτείας στο έργο και την Θυσία των Ελλήνων Πυροσβεστών.
Απλά ντροπή..