Ο αγώνας των εργαζομένων, αποτελεί τη σταθερά γιά την προάσπιση της αξιοπρέπειας του λαού μας.

Ο εργαζόμενος λαός στο δρόμο του αγώνα στη Θεσσαλονίκη
Πέρα από τις πραγματικά ενδιαφέρουσες μετεκλογικές διεργασίες, τις ανατροπές στην πολιτική διαστρωμάτωση και τις κοινωνικές ανακατατάξεις που συμβαίνουν στη χώρα μας, ή συνδικαλιστική παρουσία, οι συγκροτημένοι εργατικοί αγώνες και η διαρκή πάλη στους χώρους δουλειάς, είναι η σταθερή προστασία του "μη προνομιούχου πολίτη " της πατρίδας μας.
Αγώνες αιματοβαμμένοι που σπρώξαν τον τροχό της ιστορίας και ανέβασαν την ποιότητα ζωής του λαού μας. Έφεραν ανατροπές στις εργασιακές και παραγωγικές σχέσεις και μετρίασαν την στυγνή αδηφαγία του κεφαλαίου, των στυγνών εκμεταλλευτών της υπεραξίας του μόχθου τους.
Τέτοιες μέρες, το όχι και τόσο μακρινό 1936, οι εργαζόμενοι στη Θεσσαλονίκη βάψαν με το αίμα τους την παντιέρα του αγώνα.
29 Απρίλη η Πανελλήνια Καπνεργατική Ομοσπονδία (ΠΚΟ) αποφασίζει γενική απεργία με κυριότερο αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων (σε 120 δρχ. το κατώτατο και 135 το μέσο).
Χιλιάδες καπνεργάτες γέμισαν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ενώ απεργίες ξεσπούν στο Βόλο, στις Σέρρες, την επόμενη σε Δράμα και Καβάλα και στις 2 του Μάη στο Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σάμο, Σιδηροκάστρο, Προσοτσάνη, Νιγρίτα, Ξάνθη, Λαγκαδά, Σιάτιστα, Καρδίτσα, Πειραιά.
5του Μάη, στη Θεσσαλονίκη, στους καπνεργάτες προστίθενται οι κλωστοϋφαντουργοί, οι χαρτεργάτες, οι τσαγκαράδες και οι λαστιχάδες και στις 7 του μήνα το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης κυρήσσει 24ωρη απεργία.
Στις 8 Μάη, οι χιλιάδες καπνεργάτες, διαδηλώνουν, πορευόμενοι προς τη Γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος (σημερινό υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης),δέχονται τα πυρά πεζής και έφιππης αστυνομίας, για να ανασυνταχτούν στη συνέχεια στήνοντας οδοφράγματα.
Σε λίγο πλήθος λαού συντρέχει τους αγωνιζόμενους καπνεργάτες.
Την καταστολή αναλαμβάνει ο στρατός, που μετά από ώρες οδομαχιών διαλύει την κινητοποίηση.
Στις 9 του Μάη του 1936, η απεργία γενικεύεται. Εργάτες, επαγγελματίες, βιοτέχνες και φοιτητές, ένα ποτάμι που ξεχειλίζει από την αγανάκτηση για την αδικία. Οι δυνάμεις καταστολής γίνονται πιο σκληρές, προχωρόντας σε δολοφονίες και βαριούς τραυματισμούς, με πρώτη την αποτρόπαια δολοφονία του διαδηλωτή αυτοκινητιστή Τάσου Τούση.
Η εικόνα με τον θρήνο της μάνας του αγωνιστή είναι η πιο γνωστή εικόνα της εξέγερσης.
Στις 5 το απόγευμα παρά την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην πόλη πραγματοποιείται νέα διαδήλωση στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας. Το βράδυ της 9ης του Μάη ο λαός είναι η πραγματική εξουσία στην πόλη, «...καμία άλλη αρχή ημπορούσε να ασκήση εξουσίαν!» γράφει ο Γρ. Δάφνης, ιστορικός της εποχής.
Τα γεγονότα της μέρας ενέπνευσαν το μεγάλο ποιητή Γ. Ρίτσο να γράψει ένα από τα καλύτερα ποιήματά του, τον «Επιτάφιο», που είναι ουσιαστικά ο θρήνος της μάνας του νεκρού διαδηλωτή που απευθύνεται στον αδικοχαμένο γιο της.
Αυτές τις παρακαταθήκες έχει το εργατικό κίνημα στην πατρίδα μας. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και ο αγώνας για το δίκαιο είναι διαρκής αγώνας και καθήκον μας.