H Oικονομική Δυσπαραγία των Πυροσβεστικών Υπαλλήλων

Οι εργαζόμενοι όλης της χώρας, δοκιμάζονται σκληρά σήμερα, κάτω από ένα ιδιαίτερα δύσκολο οικονομικό καθεστώς υψηλής ακρίβειας, καθήλωσης αποδοχών, σε συνδυασμό με την περικοπή κοινωνικών παροχών και τον σχεδιασμό καταστολής ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων.
Ενδεικτικό είναι ότι στη χώρα μας, οι τιμές του ρυζιού, του σταριού και των γαλακτοκομικών, είναι οι τέταρτες υψηλότερες στην Ευρώπη, το πετρέλαιο, ενώ σε όλο τον κόσμο μειώνεται κατά 10 %, εδώ αυξάνεται από 5 έως και 12%, η αύξηση των τιμολογίων στους λογαριασμούς της ΔΕΗ προανακοινώθηκε για το 2009 για πάνω από 5%, τα τέλη κυκλοφορίας αυξήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια κατά 40 %, ενώ η αύξηση στα διόδια Ε.Ο Αθηνών-Πατρών, πριν λίγο έφτασε επίσης στο 40 %.
Στα τέλη του 2003 τα δάνεια του ελληνικού νοικοκυριού ανέρχονταν σε 40,1 δις. Ευρώ, ενώ σήμερα πλέον έχουν φθάσει στα 109.9 δις. αποτελώντας το 45,5% του ΑΕΠ (με όριο κινδύνου της Ε.Ε. το 1/3 του ΑΕΠ).

Χαρακτηριστικό είναι ότι η πραγματική ακρίβεια έχει αυξηθεί κατά 36,7 %, σε σχέση με τον στατικό πληθωρισμό που φθάνει το 15,5 %.
Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε η ΑΔΕΔΥ, ένας (1) στους τέσσερις (4) στην Ελλάδα είχε εισόδημα λιγότερο από το 60% του μέσου ευρωπαϊκού (8.000 Ευρώ) δηλαδή κάτω από 4.800 Ευρώ σε ετήσια βάση. Το 25% των φτωχών έχει ετήσιο εισόδημα μεταξύ 4.000 ΕΥΡΩ και 4.800 ΕΥΡΩ, το 18% από 3.200 έως 4.000 ΕΥΡΩ και το 10% κάτω από 3.200 ΕΥΡΩ. Η χώρα μας είναι προς την 23η θέση στην κλίμακα ανισοκατανομής του εισοδήματος και ανισοτήτων στους 26 της Ε.Ε. Σε μια πραγματικότητα που το 27% έχει, πριν την κρίση, δυσκολία στην πληρωμή των λογαριασμών κοινής ωφέλειας (από το οποίο το 18% είναι πάνω από το τυπικό όριο φτώχειας) το 38% έχει αδυναμία αντιμετώπισης απρόσμενων οικονομικών δαπανών (από το οποίο το 26% είναι πάνω από το τυπικό όριο φτώχειας).
Σε αυτή την δεινή οικονομική κατάσταση που πλήττει κυρίως τους μη προνομιούχους αυτού του κράτους, ο πυροσβεστικός υπάλληλος, βρίσκεται να παλεύει, ακριβώς στο όριο της οικονομικής εξαθλίωσης.
 Οι αποζημιώσεις για την πέραν του πενθημέρου εργασία αλλά και τη νυχτερινή απασχόληση βρίσκονται καθηλωμένες στα ίδια ποσά από το 2002 χωρίς να γίνεται καμία συζήτηση από την πολιτεία για αναπροσαρμογή τους.
 Για έβδομο χρόνο οι οικονομικές απολαβές του είναι καθηλωμένες και δια της μεθόδου της εφαρμοζόμενης εισοδηματικής πολιτικής οδηγούν σε οικονομικό μαρασμό και στην περιθωριοποίηση.
 Ο βασικός μισθός του νέου πυροσβέστη είναι 670 ευρώ, με αποτέλεσμα να βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας.
 Η κατά τα έτη 2004 - 2007 απώλεια του εισοδήματος υπερέβη συνολικά το 9,5%. Απώλεια, η οποία είναι μεγαλύτερη, αν υπολογιστούν και μια σειρά άλλοι παράγοντες, όπως ο πραγματικός πληθωρισμός, η ακρίβεια, η μεγαλύτερη παρακράτηση φόρου κλπ. Ως εκ τούτου η χορηγηθείσα από 1-1-2008 εισοδηματική πολιτική 2,5% και επιπλέον 2% από 1-10-08, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας, καθόσον αυτές οι αυξήσεις δεν ισχύουν για τον πυροσβέστη, λόγω του ευτελούς βασικού μισθού, βάσει του οποίου υπολογίζεται η αύξηση που δίδεται. Στην πραγματικότητα η αύξηση αυτή είναι μόλις 1,3% από 1-1-08 και καταλήγει να είναι 3% από 1-10-08. Έτσι αυτός για ακόμη ένα έτος θα γίνει φτωχότερος και η συνολική απώλεια του εισοδήματός του θα ξεπεράσει το 11%!
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η άνιση μεταχείριση του Πυροσβεστικού υπαλλήλου σε άλλες κοινωνικές παροχές που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι ένστολοι αλλά και οι εργαζόμενοι των Σ.Α.
Παρότι είμαστε πλέον οι μόνοι ένστολοι σε διαρκή πόλεμο και ειδικά φέτος προσεγγίσαμε επαρκώς τις Ένοπλες Δυνάμεις, σε στρατωνισμό μεταφερόμενων δυνάμεων σε πυρκαγιές, ακόμα και με τη λειτουργία της Σχολής Πυροσβεστών σε στρατόπεδο, δεν είδαμε την Πολιτεία να μας προσεγγίζει και σε επίπεδο αντίστοιχων διευκολύνσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε το δικαίωμα κατοικίας σε Σ.Ο.Α., ειδικά, Αξιωματικών μας που μετατίθενται σε Π.Υ. δυσμενούς διαβίωσης, δικαίωμα συμμετοχής των παιδιών μας σε στρατιωτικές κατασκηνώσεις και τέλος δικαίωμα διαμονής των «ταλαιπωρημένων και έγκλειστων» λόγω αντιπυρικής περιόδου, Αξιωματικών και των οικογενειών τους στα Κ.Α.Υ. της πόλης που υπηρετούν.
Επίσης παρότι με την ΕΛ.ΑΣ αποτελούμε τέκνα ιδίας οικογένειας (Σώματα Ασφάλειας) εξαιρούμεθα της ισότιμης συμμετοχής μας, των παιδιών μας τόσο στις παιδικές κατασκηνώσεις όσο και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς της.
Και βέβαια εκεί που η άνιση μεταχείριση φθάνει στο παράπονο, είναι όταν ενθυμούμεθα την ιδιότητα μας, αυτού του μόνιμου δημοσίου υπαλλήλου του ενοποιημένου πλέον Υπουργείου Εσωτερικών και αναλογιζόμαστε τις τεράστιες διαφορές τόσο με το τακτικό μισθολόγιο (ενσωματωμένα επιδόματα στο Β.Μ.) όσο και με τις πρόσθετες αμοιβές (υπερωρίες, εξαιρέσιμα, νυχτερινά).
Και η δυστοκία του Πυροσβέστη συνεχίζεται μιας και η αναμενόμενη οικονομική ανάσα του δασικού επιδόματος έγινε σήριαλ με άγνωστες ημερομηνίες των επεισοδίων του (δόσεις), καθώς και με την ανεκπλήρωτη μέχρι στιγμή υπόσχεση για την πληρωμή των 10 πρόσθετων.

Και αν αυτά όλα στοχεύουν το σήμερα μας, δυστυχώς και το αύριο μας, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μας διαγράφεται με μελανότερα χρώματα.
Οι απειλές των φαρμακοποιών για τη μη χορήγηση φαρμάκων σε ασφαλιζόμενους του Δημοσίου λόγω τεράστιων οφειλών του ΟΠΑΔ προς αυτούς είναι η μικρή σταγόνα του κινδύνου κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους.
Πιο ουσιαστικό είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ταμείο Προνοίας των Δημοσίων Υπαλλήλων (Τ.Π.Δ.Υ.) επιβαρυμένο με δις.ευρώ, λόγο «κοινωνικής πολιτικής», το οποίο πάγωσε ήδη τις πληρωμές του εφάπαξ στους συναδέλφους που βγαίνουν σε σύνταξη.
Ακολουθεί η ενοποίηση των επικουρικών μας ταμείων, που έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες προβλήματα, οργανωτικά και ουσιαστικά, όπως τα είχαμε εντοπίσει έγκαιρα πριν τη ψήφιση του σχετικού νόμου. Όχι μόνο με την παραγκώνιση των Πυροσβεστών από τη διοίκηση, αλλά το κυριότερο με το φόβο για αύξηση των λειτουργικών εξόδων από τα χρήματα μας και τελικά την ενοποίηση των ελλειμμάτων της κοινωνικής ασφάλισης.
Όλο αυτό το πλαίσιο καταρρακώνει το ηθικό των πυρομαχητών, που παρόλα αυτά συνεχίζουν να βγάζουν ασπροπρόσωπη την κρατική μηχανή και να βάζουν το κορμί τους ασπίδα για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών και του εθνικού φυσικού πλούτου.Πλαίσιο που απαιτεί αγωνιστική κινητοποίηση του συνόλου των εργαζομένων που πλέον δίνουν, καθημερινά, δύσκολο αγώνα επιβίωσης.
«Αν σας ταπεινώνουν οι συνθήκες της εργασίας σας δε θα νιώσετε ποτέ ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι παρά μονάχα αν αφοσιωθείτε στο να τις αλλάξετε. Όμως δεν θα αλλάξετε τίποτα αν αρκείστε σε μια καλή ζωή και αποφεύγετε τις θυσίες»,έλεγε ο Τσάβες το 1962 επικεντρώνοντας αισιόδοξα στο σύνθημα που έμελε να ξανακουστεί φέτος μετά από τόσα χρόνια (εκστρατεία Ομπάμα)
« ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ».
Και πρέπει για να αντέξουμε και αύριο να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας…

Περιοδικό Πυροσβεστικό Γίγνεσθαι - ετος 12ο τεύχος 33- Ιούλιος Σεπτέμβριος 2008