Δίπλα μας, στην Συρία, τον τελευταίο καιρό, συντελείται, ένα από τα φρικιαστικά, για τον ανθρώπινο πολιτισμό μας, ανθρωπιστικό έγκλημα. Μια ισχυρή κρίση που δοκιμάζει συνθέμελα τη χώρα, δολοφονώντας, και καταστρέφοντας, σκορπίζοντας πόνο, τρόμο και αίμα.
Όπως συμβαίνει σε όλες τις κρίσεις, οι συνάδελφοι Πυροσβέστες της Συρίας, βρέθηκαν εν μέσω των διασταυρούμενων πυρών, προσπαθώντας μέσα στο γενικευμένο πεδίο της καταστροφής, να περισώσουν ότι μπορούν, να προστατέψουν ζωές και αγαθά σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε μια φονική πυρκαγιά.
Η προσπάθεια του Πυροσβέστη στο εμπόλεμο πεδίο, περιλαμβάνει στην ουσία της μια τραγική αντινομία. Ο Πυροσβέστης προσπαθεί με κίνδυνο της ζωής του, να ματαιώσει το αποτέλεσμα της πολεμικής πράξης, της επίθεσης. Προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που οι εμπόλεμοι ανάβουν.
Ο Πυροσβέστης, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις τραγικές περιπτώσεις, δεν μπορεί να διαλέξει στρατόπεδο, μπορεί μόνο να βρίσκεται στο πεδίο της μάχης, παλεύοντας με τον προκαλούμενο όλεθρο, προσπαθώντας να περιορίσει όσο μπορεί τον όλεθρο.
Αποτελούν το σημείο αναφοράς των δύο εκ διαμέτρων αντίθετων όψεων του ανθρώπινου πολιτισμού.
Της πολεμικής μηχανής που σκορπά σε λίγα μόλις λεπτά το θάνατο, την απώλεια και την πυροσβεστική έξοδο, που βάζει πολλές φορές ανάχωμα τα ίδια τα κορμιά των Πυροσβεστών.
Πίσω από τις εικόνες των Πυροσβεστών που μάχονται σε αυτό το τεράστιο πεδίο, υπάρχει η ελπίδα ότι ο ουμανισμός θα επικρατήσει σε τούτη την χώρα.