Κάπου εκεί στη δεκαετία του 80, μαθητής Λυκείου στο κέντρο της Αθήνας, έρχομαι σε επαφή με την "μετοχή στα κοινά", μέσα από το πρώιμο και άγουρο μαθητικό κίνημα των 15μελών των σχολείων. Μαζί με τα γράμματα, μαθαίνουμε ότι ο ενεργός πολίτης σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να διαμορφώσει Πολιτική και να κάνει τον τροχό της κοινωνίας να γυρίσει, μαθαίνουμε ότι σημερινό ανέφικτο, είναι η αυριανή πραγματικότητα. Παράλληλα τα βιώματα από την στάση ζωής του πατέρα μου, σημαντικού συνδικαλιστικού στέλεχους στο συνδικάτο των σιδηροδρόμων, μου δείχνει ότι η οργανωμένη δράση του κόσμου του μόχθου και της εργασίας, είναι αναγκαία για την ανθρωποποίηση του εργασιακού βίου, αλλά και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η μετοχή σε εκείνα το χρόνια στα πολιτικά πράγματα, μέσα από την φιλελεύθερη πλευρά των νεολαιίστικων οργανώσεων, μου επιβεβαιώνει ότι Πολιτική χωρίς Ενεργούς Πολίτες δεν υπάρχει.
Όταν το 1991 κατατάσσομαι στο Πυροσβεστικό Σώμα, μια δημόσια υπηρεσία, με στρατιωτική οργάνωση, οι λέξεις εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλισμός, είναι ζητήματα αυστηρής επιτήρησης....επί το κομψότερον...
Από εκείνα τα πρώτα άγουρα χρόνια, συνδέομαι με συναδέλφους που έχουν όραμα και κοινές πεποιθήσεις και μελετώντας το "ιδιαίτερο εργασιακό πλαίσιο", ξεκινάμε με δειλά βήματα την συνδικαλιστική μας δράση. Από το 1996, και συνεχώς μέχρι και το 2023 που αφυπηρετώ από το Πυροσβεστικό Σώμα, διατηρώ με την εμπιστοσύνη των συναδέλφων την τιμητική ιδιότητα του ενεργού συνδικαλιστή. Τα περισσότερα χρόνια στο τιμόνι του συνδικάτου της Ένωσης Αξιωματικών, αλλά με σταθερή πεποίθηση της μαζικότητας του αγώνα, σε σταθερή συνεργασία με όλα τα σωματεία του Π.Σ. αλλά και των υπόλοιπων Σ.Α. και Ε.Δ. Χρόνια με δύσκολες μάχες, αλλά και κατακτήσεις, με στιγμές συγκρούσεων, κινητοποιήσεων, παρεμβάσεων, κινούμενοι πολλές φορές στο νήμα της ισορροπίας.
ηχηρών δράσεων, Σε ένα δύσκολο πλαίσιο δράσης με ασφυκτικά πολλές φορές όρια, ευρισκόμενοι στο στόχαστρο ισχυρών εξουσιών, πληρώνοντας πολλές φορές το κόστος....
Χρόνια δράσης που μου έδειξαν όμως ότι τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή. Στο τέλος αυτής της πορείας, μια τεράστια εμπειρία ζωής έχει κερδηθεί και πέρα από τα μετρήσιμα των κατακτήσεων, παραμένει αυτές οι άγνωστες στους πολλούς στιγμές, που έγινα η φωνή του δίκιου ή του προβλήματος, συναδέλφων που ως μονάδες δεν μπορούσαν..... Μικρός θησαυρός.
Ιδιαίτερη τιμή, η βράβευση μου για την συνδικαλιστική μου πορεία στο Πυροσβεστικό Σώμα, από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Υπαλλήλων Π.Σ. Εξίσου τιμητικά τα λόγια του συναδέλφου, συναγωνιστή και φίλου Δημήτρη Σταθόπουλου, Προέδρου της ΠΟΕΥΠΣ, που θύμισε τα χρόνια αγώνων, διεκδικήσεων και δύσκολων στιγμών. "Αξιότιμε Αντιστράτηγε ε.α. Ιωάννη Σταμούλη
Φίλε Γιάννη, Επίτιμε Πρόεδρε Ενωσης Αξιωματικών Π.Σ.
Πρόσφατα έκλεισε αισίως ο κύκλος του Υπηρεσιακού σου βίου, ενός βίου που ταυτόχρονα με τις διάφορες θέσεις ευθύνης που κατείχες, είχες πάντα ως γνώμονα την χρηστή Διοίκηση και το δίκαιο του Συναδέρφου , σε όποια ιεραρχική βαθμίδα και αν ανήκες.
Απόδειξη αυτού η πολυετής ενασχόληση σου με τα συνδικαλιστικά δρώμενα και η θητεύση σου στο συμβούλιο της ΕΑΠΣ με διάφορες αρμοδιότητες, κυρίως όμως με αυτήν του Προέδρου της.
Ήσουν πάντα συμπαραστάτης και στους αγώνες της ΠΟΕΥΠΣ, γιατί ήσουν πρωτίστως σωστός επαγγελματίας, αγάπησες το Π.Σ. και τον απλό Πυροσβέστη και κίνητρο σου πάντα ήταν η διασφάλιση του δικαίου του Έλληνα πυροσβέστη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους ….
Σου εύχομαι υγεία, μακροημέρευση και καλή επιτυχία στους νέους στόχους που έχεις θέσει και σε καλώ να παραλάβεις μία τιμητική πλακέτα ως ευχαριστήριο για τους αγώνες σου."
Για μένα η βράβευση και τα λόγια.... μετά την αποχώρηση... είναι πράγματι πολύτιμα. Η ενασχόληση μου με τα κοινά σαφώς και συνεχίζεται και το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους και τα πράγματα ενός οργανισμού που πέρασα πάνω από τρεις δεκαετίες της ζωής μου, υπηρετώντας τον από την βάση του μέχρι την κορυφή της βαθμολογικής του πυραμίδας.
Η βράβευση έγινε στα πλαίσια του 25ου Τακτικού Συνεδρίου της ΠΟΕΥΠΣ, παρουσία εκπροσώπων συνδικάτων, πολιτικών κομμάτων και του Δημάρχου Αθηναίων Κ.Μπακογιάννη.