21 Μάρτη. Μέρα παγκόσμιας ποίησης. Υπόμνηση του μοναδικού θησαυρού, η λέξη να γίνεται λόγος και ο λόγος ωδή. Η μετατροπή του έναρθρου λόγου σε έργο τέχνης. Η γραφή κάνει το μαγικό της μετουσίωσης της σκέψης σε επικοινωνία. Φορτίζει λέξη - λέξη με εικόνα αισθήματα, πάθη, πόνους έρωτες. Καταραμένοι ποιητές και ευλογημένοι διαβαστάδες. Γυριστές του τροχού της ζωής και σμιλευτές της ανθρωπιάς.
Ωδή στον Τ.Σ. Ελιοτ.*
* Γραμμένο πριν δύο χρόνια για τον 5o Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ, με θέμα τον Βρετανό Νομπελίστα ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από τον θάνατό του.
Λάτρεψε τους κούφιους-παραφουσκωμένους ανθρώπους
Τους ψιθύριζε με βουβή ψυχή
Βαλτωμένος σε φωνές ξερές και τρομακτικές και άναρχους
ήχους.
Βουτηγμένος στην αγκαλιά, παράλυτος από την αρχή.
Με του θανάτου τυλιγόταν το μαύρο χρώμα
Σκιά ίδια, σκοτεινό βλέμμα ψυχή θρηνητική
Τους κούφιους- παραφουσκωμένους αντάμα
ξάπλωνε στο στρώμα
Του άρεσε να ονειρεύεται του σκοταδιού το όνειρο
Συντρίμμια μιας ζωής που τραγούδαγε με οιμωγές.
Τον ήλιο δεν τον αντίκρισε , το σκοτάδι περισσότερο
λάτρευε και τις φωνές που βγαίναν από τις ρωγμές.
Του άρεσε η έρημη νεκρή χώρα
Εκεί είχε εγκαθιδρύσει τη μικρή προσωπική του βασιλεία
Έστηνε εδώλια νεκρών
ανθρώπων, μνημείων φρουρά.
Άφηνε στο ψυχρό τους μάρμαρο θλιβερή ελεγεία.
Κάθε μέρα το χρυσό της ξόδευε
Και το έκανε λέξη, φράση που πάλευε
Να μνημονεύσει ίσως
ένα έρωτα που τελείωνε
Το βροχερό Λονδίνο, σύννεφο τον γέννησε
Νότισε με μελάνι τη
γραφίδα του
Τον έρωτα, στον χρόνο κόσμημα τον κρέμασε
και στο τέλος το κορμί του στάχτη τον άφησε στο χώμα του.