Ο φονικός σεισμός του 1999 στην Αθήνα

Του ε.α. Αντιστρατήγου Π.Σ. Γιάννη Σταμούλη

Δυόμιση δεκαετίες πριν, μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999, εκδηλώνεται στην Αττική ένας καταστροφικός σεισμός, με μέγεθος 5,9 Ρίχτερ, προκαλώντας εκατόμβη θανάτων και τεράστιες υλικές ζημιές. Το επίκεντρο ήταν 18 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στις Αχαρνές και τον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, και το εστιακό βάθος ήταν από 9 μέχρι 14 χιλιόμετρα.

Οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από το σεισμό ήταν τα Άνω Λιόσια, οι Αχαρνές, η Κηφισιά, οι Θρακομακεδόνες, η Μεταμόρφωση, και η Φυλή.

Στους Θρακομακεδόνες το 84% των σπιτιών χαρακτηρίστηκε κόκκινο ή κίτρινο, στα Άνω Λιόσια το 64% και στη Φυλή το 56%. Τα περισσότερα «κόκκινα» κτίρια βρίσκονταν στις Αχαρνές και τα Άνω Λιόσια.

Στην τεράστια αυτή καταστροφή, το Πυροσβεστικό Σώμα έδωσε μια σκληρή μάχη για την έρευνα και διάσωση επιζώντων, αλλά και μια ακόμα δύσκολη και επίπονη μάχη για την ανάσυρση όλων των ανθρώπινων σωρών μέσα από τα ερείπια, προσπερνώντας κατά μέρες τα συνήθη στάνταρ για βαρέα εκκαθάριση των ερειπίων. Δεκάδες άνθρωποι απεγκλωβίστηκαν ζωντανοί από τα ερείπια, ενώ οι πιο εμβληματικές επιχειρήσεις ήταν αυτή στην πολυκατοικία στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην πολυκατοικία στην Μεταμόρφωση, όπου ανασύρθηκαν ζωντανά δύο μικρά παιδιά στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα τους και στο πολυώροφο κτίριο της Ρικομέξ, στο Μενίδι, όπου έχασαν τη ζωή τους 39 άνθρωποι.

Στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού "Πυροσβεστικό Γίγνεσθαι" (Σεπ.-Νοε1999), μαζί με τον συνάδελφο Παναγιώτη Κοτρίδη, και υπό το συναισθηματικό βάρος της πολυήμερης συμμετοχής μας στις διασωστικές επιχειρήσεις, καταγράφουμε το γεγονός, σημειώνοντας για τη δράση των Πυροσβεστών, αλλά και για τη διαχρονική στάση της πολιτείας απέναντι στον πυροσβεστικό μηχανισμό.