Τις κρίσιμες αυτές μέρες, δοκιμάζεται για άλλη μια φορά η "ισορροπία" με την εξ ανατολών γείτονα.
Αυτή τη φορά με μια διαφορετική επιθετική κίνηση, με όπλο τις ψυχές των μεταναστών που μετατρέπονται σε πολιορκητικό κριό στην ελληνοτουρική συνοριογραμή.
Του Γιάννη Σταμούλη
Διαφορετική τακτική, μιας συγκροτημένα ίδιας όμως τουρκικής στρατηγικής.Και μπορεί πριν επτά χρόνια, ο κ.Ερντογάν, να δήλωνε ότι η στρατηγική της χώρας του ως προς τα ελληνοτουρκικά πρέπει να χαρακτηρίζονται από την λογική του «win-win», δηλαδή πολιτικών που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δύο χωρών, η πραγματική όμως στρατηγική της γείτονος χαρακτηρίζεται διαχρονικά και σταθερά από τη λογική του win-lost, δηλαδή κερδοφόρες νίκες της Τουρκία και απώλειες για την πατρίδα μας.
Η ίδια η γέννηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας βασίστηκε στη διάλυση της βυζαντινής, ενώ αιώνες αργότερα η γέννηση του νεοτουρκικού κεμαλικού κράτους βασίστηκε στην μικρασιατική καταστροφή και την γενοκτόνηση του ελληνικού στοιχείου της περιοχής,
Με την ίδια ακριβώς στρατηγική η ερντογανική Τουρκία επιθυμεί να γεννήσει τη "γαλάζια πατρίδα" ποντάροντας στην καταστροφή και στον όλεθρο όπου επιχειρεί, Συρία, Λιβύη, αλλά και δημιουργώντας εντάσεις με συμμετρικό και ασύμμετρο τρόπο στη γειτονία της όπου οραματίζεται ότι έχει δικαιώματα ή θεωρεί ότι είναι ζωτικός της χώρος.
Το win - lost για την Τουρκία του κ. Ερντογάν είναι το σταθερό της θεώρημα στο γεωστρατηγικό παίγνιο της περιοχής.
Σε αυτό το ελληνοτουρκικό "παίγνιο" η υπεροχή της ισχύος αποτελεί κύριο ρυθμιστικό παράγοντα της ισορροπίας.
Όσο η επιθετική ισχύς της Τουρκίας βρίσκει αντίστοιχη αμυντική της πατρίδας μας, επιτυγχάνεται εύθραυστη ισορροπία.
Και αυτή προφανώς η στρατηγική για την δημοκρατική, ουμανιστή και φιλειρηνική πατρίδα μας είναι μονόδρομος.
Όταν το 1987 η «φίλη γείτονας» έστελνε το Sismik 1, στο Αιγαίο με ναυτική δύναμη να αρχίσει έρευνες, η Ελλάδα θεώρησε το γεγονός «προσβολή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων της» σε επίπεδο αιτίας πολέμου και επέδειξε στρατιωτική ισχύ απαντώντας στην τουρκική πρόκληση, με κλιμάκωση της έντασης με την απειλή «βύθισης του σκάφους».
Το αποτέλεσμα ήταν να διατηρηθεί η ισορροπία και η Τουρκία να αποσύρει το σκάφος.
Το 1996 η «φίλη γείτονας» στην νήσο Ίμια, πάλι, προχώρησε σε κλιμάκωση με κύριο σκοπό να δημιουργήσει αμφισβήτηση στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αν. Αιγαίο.
Η τουρκική πλευρά με στρατιωτική ισχύ επέλεξε να κλιμακώσει την ένταση και παρότι η πατρίδα μας αρχικώς ανταπάντησε με την ίδια "στρατιωτική ισχύ", εντέλει επέλεξε να επιλέξει την τακτική
του κατευνασμού, προτιμώντας μια «ειρήνη», ματωμένη από το θάνατο των τριών ηρωικών μαχητών μας, με υποχωρητικό αποτέλεσμα, αφού το status quo αυτή τη φορά είχε να κάνει με την τουρκική θέση η οποία θέτει εν αμφίβολο το νομικό καθεστώς του Αιγαίου.
Και στις δύο αυτές σύγχρονες κρίσεις η στρατηγική της γείτονος, επιβεβαιώνει ότι διαχρονικά επιλέγει να εφαρμόζει επεκτατική στρατηγική και αποδεικνύει ότι η χώρα μας επιβάλλεται να ακολουθεί αντίστοιχα αποτρεπτική στρατηγική.
Μοιραία αυτή η ισορροπία του τρόμου, βασίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην στρατιωτική ισχύ, με την παράλληλη χρήση των συμμαχιών με το ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι.
Σαφώς και η παλαιά εκείνη δήλωση του κ.Ερντογάν για το win- win, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη αν ήταν ειλικρινής και μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα στρατηγική εμπιστοσύνης και καλής γειτονίας.
Όμως η πολιτική της γείτονος είναι σταθερή,και εκδηλώνεται με πράξεις... Αχνά η πρόθεση της όξυνσης φάνηκε με την σύλληψη των δύο στρατιωτικών μας πριν λίγο καιρό στον Έβρο και βέβαια έγινε πλέον ξεκάθαρη με την οπλοποίηση του μεταναστευτικού τις μέρες αυτές.
Η κίνηση τη γείτονος στην γεωστρατηγική σκακιέρα είναι ξεκάθαρα επεκτατική, γυμνή από ουμανιστικές ευαισθησίες και συναίσθηση κανόνων πολιτισμού και διεθνούς νομιμότητας. Θεωρώντας τον εαυτό της "τοπική υπερδύναμη" και ρυθμιστή της περιοχής, κινεί αδίστακτα τα πιόνια της χωρίς καν να τηρεί τους βασικούς κανόνες του παιγνιδιού. Με συμμετρικούς ή ασύμμετρους τρόπους χρησιμοποιεί την ισχύ της για να κυριαρχήσει, να νικήσει ή έστω να σύρει τους αντιπάλους της σε pazar - παζάρι με τιμή εκκίνησης όμως τις δικές της αξιώσεις.
Η δική μας τακτική, της ισχυρής αποτροπής τις μέρες αυτές, διασφάλισε την ισορροπία και έστειλε το μήνυμα ότι παζάρι στην εδαφική ακεραιότητα, αλλά και την νομιμότητα δεν χωρά.
Η Τουρκία, πρέπει σιγά σιγά να κατανοήσει ότι σε ένα γεωστρατηγικό παίγνιο, όσο και δυνατός παίχτης και να είσαι εκτός από την νίκη, στα αποτελέσματα συμπεριλαμβάνεται και η ήττα και η ισοπαλία.