Βουτάς μέσα από τις αποχρώσεις του μπλε και νιώθεις να εναλλάσσεται το ευχάριστο με το δυσάρεστο, ενώ όσο κατευθύνεσαι προς το ανοιχτό γαλάζιο
τα συναισθήματά γαληνεύουν.
Στο ανοικτό πράσινο μπορείς να δεις την πραγματικότητα με τη δική σου ματιά, να την αναλύσεις με ηρεμία με την δική σου οπτική, ανεπηρέαστος. Σου δίνει την σιγουριά και την ασφάλεια της φύσης, σε χαλαρώνει με την αρμονία και την σταθερότητά του.
Όσο το πράσινο σκουραίνει η θέαση της πραγματικότητας δυσχεραίνεται, παραμορφώνεται, και στην πιο βαθιά του απόχρωση αγγίζει το μαύρο, με την οπτική να γίνεται σχεδόν αδιαπέραστη.
Το ροζ είναι το πλέον απαλό, όπου χωράει όλη τη ματιά μας, με όλες τις εκφράσεις της, με όλες τις επιθυμίες ως και φοβίες μας. Στο κόκκινο,νιώθεις να απελευθερώνεις την ενέργεια σου, σε όλη την γκάμα από το πάθος μέχρι το μίσος. Στο κίτρινο βλέπεις το φως με ανάλαφρο τρόπο, είναι παιγνιδιάρικο και ασταθές, δίνει χαρά και αυθορμητισμό. Στο πορτοκαλί κινείσαι στην οπτική μεταξύ κόκκινου και κίτρινου. Είναι νεανικό, ζωντανό, δημιουργεί χαρά, προσδοκία ευτυχίας και υγιούς ματιάς, Στο μωβ, η ματιά σου κινείται μεταξύ του μπλε και του κόκκινου. Συνδυάζεις την σταθερότητα και δράση. Η οπτική του είναι πολυτελή, μεγαλόπρεπη. Στο λευκό, γίνεσαι κοινωνός του άπλετου φωτός. Νιώθεις ασφαλής, χωρίς εντάσεις, ελαφρύς και ήρεμος. Στο μαύρο, η ματιά διευρύνει το νου. Από το πένθος μέχρι το μυστήριο, από την δύναμη έως την επίσημη κομψότητα. Είναι ανεξερεύνητο και προκλητικό, άλλωστε είναι καταλύτης για όλα τα χρώματα και τα αισθήματα.
Σημείωνε ο Καντίνσκυ, "το χρώμα, γενικά κρύβει μέσα του μια ελάχιστα ανιχνευμένη, αλλά τεράστια δύναμη, που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα σαν φυσικό οργανισμό. Είναι λοιπόν εν γένει το χρώμα ένα μέσο για την άσκηση μιας άμεσης επήρειας πάνω στην ψυχή. Το χρώμα είναι το πλήκτρο. Το μάτι είναι το σφυρί. Η ψυχή είναι το πιάνο με τις πολλές χορδές.