Όταν υποκλίνεσαι στο Ηρώον των πεσόντων πυροσβεστών, αποδίδοντας τιμή στην θυσία τους, νιώθεις το ρίγος να σε διαπερνά, γιατί πίσω από κάθε όνομα, βλέπεις ένα συνάδελφο, έναν δικό σου άνθρωπο, που εύκολα θα μπορούσες να είσαι εσύ, ή οποιοσδήποτε της μεγάλης πυροσβεστικής οικογένειας.
Ήταν χρόνια πριν όταν ως νέος Αξιωματικός, συνεπικούρησα στην επικήδεια τελετή ενός από αυτούς, τους "δικούς μας" ανθρώπους που έχασε τη ζωή του στην εκτέλεση του πυροσβεστικού καθήκοντος.
Μιά εμπειρία ζωής, που δυστυχώς επαναλήφθηκε τα επόμενα χρόνια. Μια εμπειρία ζωής, γιατί είδα πέρα από το ηρωικό, από το δοξαστικό της στιγμής, όπου με κάθε επισημότητα αποδίδονται οι τιμές στον εκλιπών συνάδελφο, να υπάρχει η ανείπωτη θλίψη, των δικών του ανθρώπων, απλών φτωχών ανθρώπων που βιαίως χάνουν τον δικό τους άνθρωπο, ζώντας τον δικό τους πλέον δράμα.
Στα αυτιά μου ηχεί ακόμα η φράση οικείου ενός από τους ήρωές μας," κάθε φορά που ακούω την μπάντα να παιανίζει, θυμάμαι με συγκλονιστικό τρόπο την μέρα την εξόδιου ακολουθίας όσα χρόνια και να περάσουν.
Δε θα ξεχάσω παράλληλα ποτέ, την αγωνία της συζύγου του "δικού μας" ανθρώπου", μετά το πέρας των επισήμων τιμητικών στιγμών, για το πως θα καταφέρει να μεγαλώσει την φτωχή φαμίλια της και τους καθόλου τιμητικούς εράνους που κάναμε, τα προ του 2007 έτη, για να ενισχύσουμε μεταξύ μας τις οικογένειες.
Δεν θα ξεχάσω τον γιο του πρώτου καταγεγραμμένου επίσημα ήρωα του Π.Σ. Κ. Πούλιου, τον οποίο δεκαετίες μετά, καλέσαμε στην πρώτη τελετή Πεσόντων Πυροσβεστών, και του δώσαμε αντίγραφο από τον υπηρεσιακό φάκελο του πατέρα του,τον οποίο γνώρισε ελάχιστα.
Τέτοιες θυμίσεις, ήταν αυτές που με κάναν να συνεισφέρω όσο μπορούσα με τον μικρό θεσμικό μου ρόλο, να βάλω ένα μικρό λιθαράκι, να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε οι εν ζωή, την επόμενη μέρα της θυσίας.
Να φτιαχτεί το Ταμείο Αλληλοβοηθείας ώστε να δίνεται άμεσα και όχι με έρανο ένα άμεσο βοήθημα στην οικογένεια, να υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση μέλους της οικογένειας, και το κυριότερο ως ηθικό χρέος να καθιερωθεί η Ημέρα Μνήμης ως η συνέχιση της θύμησης της προσφοράς τους.
Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά λειαίνει τον πόνο της απώλειας από τους οικείους, αλλά είναι το ελάχιστο χρέος μας απέναντι στους ¨Ήρωες μας.
Βέβαια το ουσιαστικό στέφανο τιμής, είναι ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΝΕΚΡΟ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ.