Το ξυλόγλυπτο του Σπύρου Ντασιώτη
Τα χριστουγεννιάτικα φώτα ανάψαν δειλά δειλά στην παγωμένη Δεκεμβριανή πόλη. Μικρή προσπάθεια να φωτίσει, να χαμογελάσει το τσιμεντένιο περίβλημα, και η σκυθρωπότητα που φωλιάζει εντός της.
Δύσκολο το εγχείρημα, δύσκολο. Η πόλη έχει τόσο πόνο, τόσους αναστεναγμούς, τόσα μικρά δράματα που εκπέμπουν εκτυφλωτικό το δικό τους φως του πόνου και του τρόμου/.
Τόσες ψυχές στενάζουν που φέρουν έρεβος βαρύ στο εορταστικό σκηνικό που τα λαμπιόνια και οι γιρλάντες προσπαθούν να φαντάζουν.
Λίγες μέρες πριν να αποφασίσει να ξαναγεννηθεί το μικρό Αρνάκι που θα προσπαθήσει να ξαναπάρει όλο το άγος του του κόσμου μας, να το φορτώσει στην πλάτη του γεροχρόνου που θα κρυφτεί στο ιστορικό κασέλο.
Κοιτώ το εκπληκτικό ξυλούργημα του φίλου καλλιτέχνη του Σπύρου, που μου είπε ότι η έκφραση του είναι γεμάτο τρόμο και έκπληξη, γι αυτά που βλέπει και ακούει ένας άνθρωπος στη καθημερινότητά του.
Γιατί το γέλιο, η χαρά και η απόλαυση είναι τα απολεσθέντα σε ένα πλανήτη που συμπεριφερόμαστε σαν κατακτητές, πότε νικητές, πότε ηττημένοι, μα ποτέ ειρηνικοί.