Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο…
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο από την «πλατφόρμα της Διεθνούς» Εφημερίδα του Σικάγου 1886.
Ήταν τότε που την σημαδιακή εκείνη πρωτομαγιά στο Σικάγο, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν και ζητούσαν: «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες ύπνο». Με αποτέλεσμα, οχτώ απ’ τους διαδηλωτές, να καταδικαστούν, απ’ την κατεστημένη «Δικαιοσύνη», σε θάνατο.
Από τότε θα χυθεί πολύ αίμα στην διαρκή μάχη των εργαζομένων με του ιδιοκτήτες και τους κάθε λογής καταχραστές της υπεραξίας της εργασίας τους.
Το εργατικό κίνημα έδωσε σκληρές μάχες για να καταφέρει να περιορίσει τη μιζέρια, την εξαθλίωση και την απόλυτη περιθωριοποίηση της εργατικής τάξης.
Αναμετρήθηκε με τα εξουσιαστικά συστήματα, είτε ήταν ιδιώτες – ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, είτε ήταν κράτη εκφραστές της ολιγαρχίας.
Πέρασε την μυλόπετρα των αλλαγών των παραγωγικών σχέσεων, των μεγάλων πολιτικών αλλαγών και μόλις πρόσφατα κατόρθωσε να επιτύχει να κερδίσει ο απλός εργαζόμενος μια σειρά από δικαιώματα, που .
Δικαιώματα που ανέβασαν το μέσο βιοτικό επίπεδο των σύγχρονων κοινωνιών, εισάγανε την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, του κράτους πρόνοιας.
Στην χώρα μας, η εργατική πάλη, έχει μακρά πορεία, σε αγώνες , θυσίες και αίμα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, αφύπνισε τις πολιτικές διεργασίες και έφερε τον εργαζόμενο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κράτους- πρόνοιας.
Δυστυχώς η πολιτική της διακυβέρνησης της τελευταίας 30ετίας, οδήγησε τη χώρα σε μια σφοδρή οικονομική κρίση και οι δημιουργοί της κρίσης άνοιξαν αυτή τη φορά την πόρτα διάπλατα, στους αδηφάγους μεγαλοδανειστές, την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. που επέλασαν κατακτητικά να ροκανίσουν τα πάντα στο διάβα τους.
Σήμερα η Πρωτομαγιά βρίσκει τον μη προνομιούχο Έλληνα Εργαζόμενο, αντιμέτωπο με την τεράστια ανεργία,που προσεγγίζει το 20%, την αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, την συρρίκνωση της κοινωνικής ασφάλισης.
Η δημόσια περιουσία βγαίνει στο σφυρί, τα εργασιακά δικαιώματα, αντικαθίστανται από τις συνθήκες της γαλέρας.
Οι Έλληνες γοργά βιώνουν την ανέχεια, μετατρεπόμενοι σε Νεόφτωχους.
Οι θυσίες των «ανθρώπων του μόχθου» συσσωρεύουν κέρδη στους κερδοσκόπους, στους χρηματοπωλητές και στους τζογαδόρους των αγορών.
Πάντα στην κατοχή, οι μόνοι που πλούτιζαν ήταν οι μαυραγορίτες.
Και η επόμενη επίθεση ετοιμάζεται με το λεγόμενο « Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής 2012 – 2015» με νέες περικοπές στα κοινωνικά δικαιώματα, την αύξηση στην έμμεση φορολογία, το ΦΠΑ, τις ι νέες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
Οι εργαζόμενοι στο Πυροσβεστικό Σώμα, αναπόσπαστο κομμάτι της φτωχής εργατικής τάξης, βιώνουν στο πετσί τους την τροικανή επίθεση.
Το ήδη πενιχρό εισόδημά τους περικόπηκε, η ένδεια διατρέχει πλέον την καθημερινότητα της εργασίας τους. Με σχεδόν «καθιερωμένη» την απλήρωτη και εκβιαζόμενη υπερεργασία βλέπουν σήμερα να απεργάζονται νέα μέτρα για ακόμα «στενότερο κουστούμι».
Ο φετινός προϋπολογισμός δείχνει το δρόμο, με μειώσεις ακόμα και στα ποσά που προβλέπονται για τις βασικές αποδοχές, με την μη πρόβλεψη ποσού για το δασικό επίδομα, με κουτσουρεμένα τα εκτός έδρας και τα έξοδα μεταθέσεων, με δραματικές μειώσεις στα απαραίτητα για να λειτουργήσει αξιόμαχα το Π.Σ.
Παράλληλα δρομολογείται συρρίκνωση Υπηρεσιών, έγινε νόμος η ύπαρξη συναδέλφων «περιορισμένων δικαιωμάτων» και η τροχιά προς τον «Λόχο Πυροσβεστών» του περασμένου αιώνα ξεκίνησε.
Στο δραματική αυτή οπισθοπορεία δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς.
Η αγωνιστική κληρονομιά των Πυροσβεστών μας οπλίζει με δύναμη.
Οι συνάδελφοι απεργοί πείνας το ’30, οι απολυμένοι και διωγμένοι συνάδελφοι του κινήματος της Πυροσβεστική Σχολής το ’80, οι μαχητικές διαμαρτυρίες του της τελευταίας δεκαετίας με αποκορύφωμα τη σύγκρουση με την αστυνομική βία και καταστολή στην πλατεία Συντάγματος, δείχνουν το δρόμο.
Ο εφησυχασμός και η απάθεια θα είναι η επιτάχυνση της ολικής επαναφοράς στον μεσαίωνα.
Ο μαζικός και συνεχής αγώνας μαζί με το σύνολο του εργαζόμενου λαού είναι η μόνη απάντηση στους νέους κατακτητές της χώρας μας.
«Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στην φτώχεια και στην μιζέρια, περιμένουν την λύτρωση τους – αν αυτή είναι η γνώμη σας – τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να την σβήσετε». «Αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τις αποχωριστώ αλλά και αν μπορούσα δεν θα το έκανα. Αν πιστεύεται ότι μπορείτε να συντρίψετε τις ιδέες αυτές που μέρα με τη μέρα κερδίζουν περισσότερο έδαφος, αν πιστεύετε ότι θα τις συντρίψετε οδηγώντας μας στην κρεμάλα, αν προτιμάτε για μια ακόμη φορά να επιβάλετε την ποινή του θανάτου σε εκείνους που τόλμησαν να πουν την αλήθεια, τότε είμαι έτοιμος: με θάρρος και με περηφάνια θα πληρώσω το υψηλό αυτό αντίτιμο. Φωνάξτε τον δήμιό σας. Η αλήθεια σταυρώθηκε με τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Τζιορντάνο Μπρούνο, τον Χους ή τον Γαλιλαίο είναι πάντα ζωντανή. Εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους ανθρώπους εκείνους». (…) Αυτά έλεγε ο Άλμπερτ Πάρσονς συνδικαλιστής, από τους πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων των γεγονότων του Σικάγο της ματωμένης Πρωτομαγιάς του 1886 στο Σικάγο, κατά την απολογία του στο δικαστήριο του Ιλινόις.
Ας μας οδηγήσουν αυτήν τη δύσκολη Πρωτομαγιά του 2011.