Στην δύσκολη εποχή του μνημονίου και των επαχθών επιταγών των δανειστών της μικρής μας χώρας, αναζητούμε στιβαρές σκέψεις από το θησαυροφυλάκιο των μεγάλων πνευματικών παρακαταθηκών της Ορθοδοξίας μας.
Λίγες μέρες μετά, την Πρωτοχρονιά επίκαιρο είναι να εντρυφήσουμε στα λόγια του Μεγ.Βασιλείου (ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων, 2 ΕΠΕ 5, 78-80).
«Να μη δεχτείς ποτέ δανειστή, που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι).
Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙
είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας.
Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει…
Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος.
Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…
Η φτώχεια δεν φέρνει καμιά ντροπή.
Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στον εαυτό μας τη ντροπή του δανείου;
Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει τη φτώχεια με τόκους.
Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι».
Στα παραπάνω να προσθέσουμε και μερικές σταγόνες ελληνικής κλασικής σοφίας:
Του Μενάνδρου "Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί" και του Πλουτάρχου "Το δανείζεσθσαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστίν"