Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα΄ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα΄ ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Λίγες δεκαετίες πριν, το Νοέμβρη του 1973, οι νεολαίοι της τότε εποχής, βιώνοντας από την πλευρά τους, τη δικτατορία που είχε εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας, βάζοντας στο γύψο πολίτευμα και δικαιώματα, συγκρότησαν κίνημα αντίστασης και αντίδρασης με επίκεντρο το Πολυτεχνείο των Αθηνών, για να ανατραπεί το καθεστώς των τυράννων.
Το φρέσκο της νεανικής σκέψης, το όραμα για μια πατρίδα ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα συνοψίστηκε στο « ψωμί – παιδεία –ελευθερία»
Η αγανάκτηση για την αδικία και την ανελευθερία, η οργή για την κατάλυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, έγινε το όπλο μιας αυθόρμητης συγκλονιστικής και αγωνιστικής κινητοποίησης που ξεπέρασε το φοιτητόκοσμο, και απλώθηκε στην κοινωνία που αποφάσισε ότι πλέον δεν μπορεί να βολεύεται και έπρεπε να βουλεύεται.
Η βιαίως παραβιασθείσα Πύλη του Πολυτεχνείου, εκείνο το Νοέμβρη του ΄73, έβγαλε από τον επταετή λήθαργο τον ελληνικό λαό ,άνοιξε το δρόμο για την περίοδο της νέας μεταπολιτευτικής δημοκρατικής Ελλάδας, επαναφέροντας την δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε
Νοέμβρης του 2010. Στο ξημέρωμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπου χαρακτηρίστηκαν από την έκφραση χιλιάδων συμπολιτών μας να δηλώσουν αποχή από το πολιτικό γίγνεσθαι, στην κορύφωση της εκτέλεσης του μνημονιακού σχεδίου, υπό την σιδηρά επίβλεψη των τροικανών νέων δυναστών, ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας καλείται να ορθώσει ξανά το παράστημά του και να διεκδικήσει την επιβίωσή του και την αξιοπρέπειά του, να διασφαλίσει τις βασικές και θεμελιώδεις αξίες του πολιτικού πολιτισμού του.
Η επίθεση που δέχονται σήμερα «οι μη προνομιούχοι» αυτής της χώρας είναι πολυμέτωπη.
Με πρόσχημα την κρίση και το χρέος, που δημιουργήθηκε και μεγεθύνθηκε από τους κατά καιρούς διαχειριστές της εξουσίας, έχουν τεθεί στην κλίνη του ακρωτηριασμού, το ήδη πενιχρό εισόδημα μας, τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, αλλά και οι βασικές κοινωνικές παροχές του κράτους- πρόνοιας, κερδισμένα όλα με αίμα και αγώνες.
Επειδή όμως «σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» οι ενεργοί πολίτες τούτης της χώρας θα αποδείξουν <ότι δεν έχουν ψεκαστεί> με απάθεια και αδιαφορία για τα τεκταινόμενα.
Οι ενεργοί πολίτες της ελληνικής κοινωνίας, μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούν το μέγεθος της άδικης επίθεσης, οργίζονται για το οπισθοπορεία και συνειδητοποιούν ότι πρέπει οργανωμένα να απαντήσουν στο νέο μεσαίωνα που ελαύνει.
Το μήνυμα των αγωνιζομένων φοιτητών, των αγωνιζομένων Ελλήνων του Πολυτεχνείου του 1973 έρχεται δροσερό και φλογερό συνάμα, μας εμψυχώνει μας υπομνήσκει και μας οδηγεί.
Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;