Πάλι η τυφλή βία, η διατύπωση άποψης και ιδεών (;) εκφράζεται με τον απεχθή τρόπο των δολοφονιών, με τον κύκλο του αίματος. Και μάλιστα στην Ελλάδα του 2013, στην γη που γεννήθηκε η έννοια της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της πολιτικής τέχνης και ρητορείας, του διαλόγου, του ανθρωπισμού.
Πράξεις τυφλής βίας που ενδύεται δυστυχώς πολλές φορές με πολιτικό λόγο και στόχο το "καλύτερο αύριο", την "προάσπιση του δίκιου του λαού, του έθνους", και ότι άλλο διανόημα χωρά στην σκέψη του εκτελεστή...
Και οι "κοινωνικές αυτές δράσεις" γίνονται πάντα υπό το σκότος της ανωνυμίας, της νύχτας, της παραδοχής του απόλυτου ορθού, του μονοπρόσωπου "αποφασίζω - δικάζω- καταδικάζω- αποφασίζω την ποινή και την εκτελώ. Και αυτά εν ονόματι του λαού, του έθνους, της τάξης, της ομάδας και ότι άλλο ...
Η εκδήλωση της βίας τελευταία στην πατρίδα μας, όταν την είδαμε να χτυπάει τα νέα παλικάρια , τα παιδιά της διπλανής μας πόρτας, πήρε αυτόματα τον πιο απεχθή χρωματισμό της.
Η βίαιη διακοπή των άγουρων χρόνων της ζωής τους, εξαφάνισε την οποιαδήποτε ιδεολογική απόχρωση.
Τα νεκρά παλικάρια ήταν απλά τα παιδιά μας και εμείς απλά νιώσαμε τον θρήνο των γονέων που ολοφύρονται για την ανατροπή της ανθρώπινης αλυσίδας, που θέλει τα παιδιά να συνοδεύον τους γονείς στο μνήμα και όχι το αντίστροφο.
Και παρά την φρίκη της μνημονιακής επέλασης, που σαρώνει τη χώρα μας, αυτό που δεν μπορεί να αγγιχτεί είναι η δίψα μας για τη ζωή, την ελπίδα, το δικαίωμα στο όνειρο και η σάρκα που θα κάνει αυτά όλα εφικτά, που ναι η νέα γενιά που μεγαλώνουμε.
Και ποιο είναι αλήθεια το πολύτιμο κληροδότημα που πήραμε από την δική μας πατρική γενιά που κάνε το ίδιο με εμάς, και ζούσε τη δική της φρίκη από την τότε μνημονιακή κατοχή, πολέμων-κατοχής-εμφυλίου-δικτατορίας.
Δεν είναι άλλο παρά τους κοινωνικούς αγώνες στο φως, με τα λάβαρα των ιδεών και των σκοπών γραμμένα με φωτεινά χρώματα, προμετωπίδα.
Αγώνες που μετέχουμε με το όνομά μας και το πρόσωπό μας ακάλυπτο και φωτεινό, φωτισμένο από το δίκιο μας, το πάθος μας.
Όλοι οι αγωνιστές σε τούτο τον τόπο έχουν όνομα και πρόσωπο. Υπέγραφαν με αυτά τις αγωνιστικές μπροσούρες τους, προσυπέγραφαν τις λέξεις των διακηρύξεών τους και τις προκηρύξεις του αγώνα τους.
Οι κοινωνικοί μπροστάρηδες στον τόπο μας δρούσαν στο φως της μέρας, είχαν όπλο το λόγο τους, τις κοφτερές λέξεις της αλήθειας τους και άνοιγαν δρόμο με τις εκρήξεις των ιδεών τους και της φωνής τους που λύγιζε σιδερόφραχτες τυρρανίες.
Η τυφλή σκοτεινή δολοφονική βία απλά ρίχνει νερό στο μύλο του συλλογικού τρόμου, σπρώχνει τους χειμαζόμενους πολίτες αν χωθούν στο καβούκι τους, σπρώχνει την κοινωνία στο υπόγειο.
Να μην τους αφήσουμε. Να φωτίσουμε ακόμα περισσότερο τους δρόμους της πατρίδας μας, να πυκνώσουμε το μαζικό κίνημα των επωνύμων πολιτών , των φωτεινών προσώπων.
Στην τυφλή βία να αντιτάξουμε τους ενεργούς αγωνιζόμενους πολίτες.
Να μην πάει χαμένη ούτε σταγόνα θλίψης για τον Παύλο, τον Γιώργο, τον Μανώλη .
Να περιφρουρήσουμε τη δημοκρατία την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια μας.